ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΕΡΔΟΣ, ΕΞΟΥΣΙΑ- Η σύγχρονη ευρωπαϊκή «ταυτότητα»

Του Μενέλαου Γκίβαλου Η 25η Μαρτίου σηματοδότησε

δύο ιδιαίτερα αρνητικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο: Από τη μία πλευρά, την απόφαση για το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο θα οξύνει τις ανισότητες και τις αντιθέσεις στο «εσωτερικό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα περιθωριοποιήσει τις πλέον αδύναμες χώρες. Οι εξελίξεις αυτές θα αναδείξουν τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας και θα διαμορφώσουν ένα νέο τύπο δομής εξουσίας στην Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά, την επιλογή του κ. Σαρκοζί να βγει από τη σκιά της κυρίας Μέρκελ και να αναλάβει πρωτεύοντα ρόλο, έστω και μέσα από πολεμικές επιχειρήσεις, που φαίνεται να «ικανοποιείται» με την περίπτωση της Λιβύης. Απώτερος στόχος της Γαλλίας, η απόκτηση στρατηγικού ρόλου στις εξελίξεις στη Μεσόγειο και στη Βόρεια Αφρική. Πρώτες απ’ όλες τις άλλες χώρες, Γαλλία και Αγγλία έσπευσαν να πρωταγωνιστήσουν στην «εκστρατεία» που κήρυξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ «για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών». Η παλιά αποικιο κρατική «δομή» της Ευρώπης επανέρχεται στο προσκήνιο σε μεταμοντέρνα έκδοση... Άλλωστε, δεν έχει ξεχαστεί ο απηνής βομβαρδισμός της Αιγύπτου και του Σουέζ από τους Γάλλους και τους Άγγλους «απελευθερωτές» στις αρχές της δεκαετίας του 1960... Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται δυστυχώς μόνο ως «φάρσα», αλλά πολλές φορές ως τραγωδία... ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΕΡΔΟΣ, ΕΞΟΥΣΙΑ: Αυτές οι τρεις «αρχές» καθοδηγούν την Ευρώπη· πάνω σ’ αυτά τα «θεμέλια» οικοδομείται το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών... Για τη χώρα μας, η 25η Μαρτίου θα αποτελέσει την αφετηρία μιας μακροχρόνιας πορείας υποδούλωσης και περιθωριοποίησης. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν πια απωλέσει ακόμα και τα προσχήματα, ακόμα και τα βασικά «πολιτικά επιχειρήματα» που είναι αναγκαία σε κάθε εξουσία προκειμένου αυτή να διασφαλίζει τη συναίνεση και την ανοχή της κοινωνίας. Το Μνημόνιο δεν συνιστά μια «τριετή» δεσμευτική περίοδο, μετά το πέρας της οποίας θα βγούμε στις «αγορές», έχοντας αποκτήσει μια «σύγχρονη» παραγωγική δομή... Αντίθετα, αποτέλεσε τον «προθάλαμο», που μας οδηγεί, μετά το 2013, στο νέο «μηχανισμό στήριξης», δηλαδή σε μια αρένα απηνούς ανταγωνισμού, που όχι μόνο δεν αναβαθμίζει, αλλά αποδιοργανώνει συστηματικά τον κοινωνικοοικονομικό «ιστό» της χώρας. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητές τους. Σε κάθε νέο δεδομένο, σε κάθε σημαντική επιλογή προκύπτει αυτόματα το ζήτημα των εκλογών. Στην πραγματικότητα, με δεδομένη την αδυναμία και την ανικανότητα της σημερινής κυβερνητικής εξουσίας αναζητείται το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ένα νέο «σχήμα εξουσίας», που θα αναλάβει να διαχειριστεί τις επώδυνες συνέπειες του Μνημονίου, ιδιαί τερα κατά την κρίσιμη περίοδο της κορύφωσής τους, δηλαδή το 2012-2014. Δεν αναφερόμαστε στην πραγματική εξουσία, στο ΔΝΤ και στην «τρόικα», που κυβερνούν με βάση το περιεχόμενο του Μνημονίου και, από εδώ και πέρα, τις αρχές του «συμφώνου ανταγωνιστικότητας». Το πρόβλημα αφορά στη διαμόρφωση ενός κυβερνητικού σχήματος ή ενός ευρύτερου πολιτικού - κοινωνικού συνασπισμού, ικανού να ανανεώνει την τυπική νομιμότητα των μέτρων του Μνημονίου και να περιστέλλει –με χρήση τόσο των ιδεολογικών όσο και των κατασταλτικών μηχανισμών– τις κοινωνικές αντιδράσεις. Ως βασικός όρος μιας τέτοιας μορφής νομιμοποίησης προβάλλεται από ορισμένες «μνημονια κές δυνάμεις», όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, ο μαγικός αριθμός των 180 βουλευτών, οι οποίοι θα πρέπει να δώσουν θετική ψήφο στη Βουλή στο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας». Πέραν της προσωπικής επιθυμίας της κυρίας Μπακογιάννη να αναγνωριστεί ως επίσημος «μνημονιακός» σύμμαχος και συμμέτοχος, διαμορφώνεται ευρύτερα η αντίληψη ότι μια τέτοια κίνηση θα αποτελούσε ουσιώδη και επίσημου χαρακτήρα νομιμοποίηση της επιλογής του Γ. Παπανδρέου να εντάξει τη χώρα στο ΔΝΤ και να «κυβερνά» βάσει του Μνημονίου. Γι’ αυτό και παρατηρούνται κινήσεις (Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη) που αποβλέπουν στην «άγρα» βουλευτών ή στελεχών της ΝΔ, επιχειρώντας να διαμορφώσουν συνθήκες μιας σύγχρονης «μνημονιακής αποστασίας». Επιβεβαιώ νουν, όμως, με τις μεθόδους και τις επιδιώξεις τους αυτές δύο διαπιστώσεις: Ότι η εξαχρείωση της πολιτικής ζωής «καλά κρατεί» και ότι η επιβίω ση και η πρόοδος της χώρας και του λαού της προϋποθέτουν τη ρήξη και την απόρριψη τόσο των άθλιων μεθόδων και των πολιτικών προσώπων που τις ασκούν όσο και των καταστροφικών επιλογών του Μνημονίου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"