Οι Σάϊλοκ των εθνών

Tης Μαίρης Καρακούση

Βρισκόμαστε ενώπιον ενός πρωτόγνωρου φαινομένου  για την Ελλάδα αλλά και για την παγκόσμια κοινότητα των εθνών: Τα κεφάλαια, που είναι πραγματικά παγκοσμιοποιημένα, υπερεθνικά και διεθνικά (πέρα και από την πιο άγρια φαντασία και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις των υποτιθέμενων «αριστερών» διεθνιστών και κατ'όνομα αντικαπιταλιστών, αλλά ουσιαστικών υποστηρικτών του παγκοσμιοποιημένου χωρίς σύνορα καπιταλισμού) λειτουργούν πραγματικά χωρίς σύνορα και αλλά και χωρίς όρια. Και τώρα προσπαθούν για πρώτη φορά να υποδουλώσουν και να απομυζήσουν τα εθνικά κράτη και τους λαούς της αναπτυγμένης Ευρώπης. Τα θύματα μέχρι τώρα αυτής της συμμορίας κερδοσκόπων γεωγραφικά περιορίζονταν στην λατινική Αμερική και την Αφρική, χωρίς όμως να ξεχνάμε και την πιο λάϊτ εκδοχή της στη Δύση, τη νεοφιλελεύθερη επέλαση με τη διάλυση του κράτους πρόνοιας και των συνδικάτων στην Βρετανία της Θάτσερ και τις ΗΠΑ του Ρήγκαν αλλά και τις πρόσφατες «επιθέσεις οικονομικής βοήθειας» σε Τουρκία (από όπου εκδιώχτηκαν μέσα σε έξι μήνες το 2000), Ρουμανία, Ουγγαρία, Λεττονία.

Είναι φυσικό ο λαός μας να είναι μουδιασμένος, σαστισμένος. Η τακτική που έχει ακολουθήσει ως τώρα το ΔΝΤ και η κυβέρνηση ανδρεικέλων του Παπανδρέου ακριβώς σε αυτό αποσκοπεί, στο να προκαλέσει σύγχυση, φόβο και πανικό. Δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε. Και άλλοι λαοί έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς και κατόρθωσαν να τα βγάλουν πέρα. Δεν είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο που μπαίνουμε στο στόχαστρό τους, αλλά ας ελπίσουμε για το καλό όλων των λαών να είμαστε οι τελευταίοι. Αυτό που δημιουργεί φόβο είναι η έλλειψη ενημέρωσης: Τα ΜΜΕ δεν μας ενημερώνουν, αντίθετα μάς χειραγωγούν έτσι ώστε να πανικοβληθούμε και να πιστέψουμε ότι, αν δεν πληρώσουμε το χρέος μας, θα έρθει το τέλος του κόσμου. Με αυτή την προπαγάνδα μάς εμφυσούν την αντίληψη ότι θα πρέπει κόψουμε κι άλλο τους ήδη πενιχρούς μισθούς μας και τις συντάξεις μας ή ακόμα και να πεθάνουμε από την πείνα για να μη γίνουμε ρεζίλι στους καλούς και αδικημένους από εμάς ξένους!  Δεν είναι όμως έτσι. Απλά, αν δεν πληρώσουμε όλο ή μερικό από το χρέος μας θα χάσουν οι κερδοσκόποι λίγα από τα υπερκέρδη τους, ούτε καν από τα κέρδη τους, αφού τα κεφάλαια των δανείων ο ελληνικός λαός τα έχει εξοφλήσει ήδη δυόμιση φορές. Οι κερδοσκόποι δεν είναι νοικοκυραίοι άνθρωποι που περιμένουν τα πανωτόκια της «κακής» Ελλάδας για να γιατροπορέψουν την άρρωστη μανούλα τους. Είναι διεθνής σπείρα αδίστακτων κακοποιών που χτυπούν τις χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις τους ανοίγουν τις κερκόπορτες, όπως οι κοινοί ληστές χτυπούν τις τράπεζες. Δεν είμαστε καθόλου λοιπόν ηθικά υποχρεωμένοι αλλά ούτε και νομικά δεσμευμένοι να προχωρήσουμε στην αποπληρωμή ενός απεχθούς χρέους κατά προτεραιότητα και εις βάρος της εξυπηρέτησης βασικών αναγκών του εθνικού μας κράτους και του λαού μας. Κάτι τέτοιο, εκτός από απάνθρωπο, θα ήταν αντίθετο προς τη διεθνή συνθήκη της Βιέννης που επιβάλλει να προηγούνται οι ανάγκες του λαού των απαιτήσεων των δανειστών. Ξέρετε, αυτή η συνθήκη έδωσε σε επίπεδο διεθνούς δικαίου μια απάντηση στο θέμα της τοκογλυφίας και στο δίλημμα ανάμεσα στην τήρηση του γράμματος του νόμου ή της ουσίας του δικαίου, όπως το πραγματεύεται ο Σέξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας»: Ο Σάϊλοκ, εβραίος έμπορος, δανείζει χρήματα σε έναν Βενετό έμπορο για ένα επισφαλές εμπορικό ταξίδι κάποιου πλοίου του. Βάζει τον όρο ότι, αν το εμπόρευμα χαθεί, ο βενετός έμπορος θα πρέπει να τον ξεπληρώσει με κάποιες οκάδες από την σάρκα του. Η συμφωνία υπογράφεται και είναι νόμιμη. Το εμπόρευμα χάνεται, και ο Σάιλοκ ζητάει να τηρηθεί η συμφωνία. Το γράμμα του νόμου απαιτεί να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα, να χυθεί αίμα. Τι λέει όμως η κοινή λογική; Ότι παραπάνω από τις νομικές συμφωνίες στέκει η αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό διδάσκει ο Σέξπηρ για τις οικονομικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, αυτό αποφάνθηκε και η Συνθήκη της Βιέννης: Οι ζωές των ανθρώπων, η ζωή των κρατών τους, η κρατική υπόσταση των εθνών είναι πάνω από τα κέρδη και τους όποιους καταχρηστικούς όρους.

Ο αγώνας μας λοιπόν είναι δίκαιος. Σε αυτό τον αγώνα θα βρούμε πολλούς διεθνείς υποστηρικτές, γιατί πρόβλημα χρέους και ελλείμματος έχει ακόμα και η Μεγάλη Βρετανία. Βλέπουμε επίσης ότι σε όλες τις χώρες επιβάλλονται μέτρα αυστηρής λιτότητας με αφορμή και πρόσχημα την «ελληνική» κρίση. Είναι πολλοί οι ξένοι οικονομολόγοι που καλούν τον ελληνικό λαό να μην πειθαρχήσει διότι το χρέος είναι απεχθές και  να δώσει το παράδειγμα και τη μάχη και στους επόμενους λαούς που θα μπουν στο στόχαστρο, όπως οι Alex Jones, Max Keiser και ο Richard Wolff ο οποίος μάλιστα είχε βραχέως υπάρξει και καθηγητής του Παπανδρέου όταν αυτός φοιτούσε στην Αμερική. Δεν είμαστε μόνοι μας. Οι Χιλιανοί, οι κάτοικοι της Βενεζουέλας και του Ισημερινού, οι Ούγγροι, οι Ρουμάνοι, οι Ιρλανδοί και πλήθος άλλοι λαοί έχουν ήδη την τραυματική εμπειρία και γνώση. Οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης αλλά και της λεκάνης της Μεσογείου όπως της Τυνησίας και της Αιγύπτου, που αποτινάσσουν δεσμά χρόνων, να βρεθούν ενδεχομένως όλοι ή οι περισσότεροι αλληλέγγυοι στην προσπάθειά μας.
Η μικρή Ελλάδα βρέθηκε κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό του ναζισμού και του φασισμού. Κουβάλησε ο μικρός μας λαός στις πλάτες του την αντίσταση ολόκληρης της Ευρώπης. Στην μικρή Ελλάδα πέφτει και τώρα ο κλήρος της αντίστασης στον ολοκληρωτισμό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ίσως να μην είναι απλή σύμπτωση. Ίσως το λένε Ιστορία και ιστορική ευθύνη ενός ιστορικού λαού που ο καιρός  ορίζει.


http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/