Οι ρωγμές στον κοινωνικό ιστό, το πολιτικό σύστημα και ο Τύπος

του Νίκου Στεριανού

Το τελευταίο διάστημα οι εφημερίδες των κορυφαίων συγκροτημάτων του Τύπου, μέσα από την αρθρογραφία τους, επισήμαιναν με δραματικό τρόπο ότι τα πράγματα στη χώρα κινούνται σε οριακές καταστάσεις. Οι αρχικές εκκλήσεις- πολλές φορές με απειλητικό τρόπο διατυπωμένες- για σεβασμό στη νομιμότητα έδωσαν τη θέση τους σε ανοικτές ομολογίες. Την Παρασκευή 11/2 ο Γ. Πρετεντέρης, στο άρθρο του στα ΝΕΑ, με τίτλο «Στρατηγική της έντασης», έγραφε: «Στη χώρα επικρατεί μία πρωτοφανής κοινωνική ένταση- αυτό δεν είναι δύσκολο να το δει κανείς! Μία ένταση που οφείλεται κατ’ αρχήν σε προφανείς και ευεξήγητους λόγους. Τα εισοδήματα μειώνονται, η ανεργία αυξήθηκε 30% σε ένα χρόνο, οι δουλειές κλείνουν ή σπανίζουν, πολλοί κλάδοι βλέπουν τις επαγγελματικές συνθήκες τους να επιδεινώνονται. Είναι φυσιολογικό όλοι αυτοί που πλήττονται από την κρίση αλλά και από την αντιμετώπιση της κρίσης να αντιδρούν… Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι πρώτη φορά, όμως, που η κοινωνική ένταση κινδυνεύει να τεθεί εκτός ελέγχου. Που αποκτά χαρακτηριστικά εμπάθειας και μίσους. Που οδηγεί την κοινωνία στην ανοιχτή σύγκρουση»…

Λίγες ημέρες αργότερα, την Τρίτη 15/2, ο ίδιος αρθρογράφος, από την ίδια εφημερίδα, με ένα άρθρο που έφερε τον τίτλο «Το λάδι στη φωτιά» χτυπούσε καμπανάκι κινδύνου για τον τρόπο που ασκείται η αντιπολίτευση στη χώρα, επισημαίνοντας: «Σήμερα η φθορά της κυβέρνησης αποτελεί αντικειμενικό γεγονός, προκύπτει εκ των πραγμάτων και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη εξυπνάδα για να το διαπιστώσεις. Και, μάλιστα, η φθορά αυτή διαρκώς επιταχύνεται σε μια εξαιρετικά επιβαρημένη κοινωνική και οικονομική συγκυρία, η οποία τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου. Η πίεση της αντιπολίτευσης είναι απλώς το λάδι στη φωτιά. Αλλά όταν ρίχνεις λάδι στη φωτιά, οφείλεις να προσέχεις και το λάδι και τη φωτιά. Γιατί λίγο να σου ξεφύγει μπορεί να πυρποληθεί όλο το σπίτι- κι εσύ μαζί!».

Την ίδια ημέρα ο Αντώνης Καρακούσης από το ΒΗΜΑ ON LINEήταν το ίδιο η και περισσότερο σαφής. Στο δικό του άρθρο με τίτλο«Τα “ψώνια” της τρόικας και εμείς», με αφορμή την τελευταία πρόκληση της τρόικας γύρω από τη δημόσια περιουσία και την γενικότερη κατάσταση που έχει προκαλέσει η εφαρμογή του μνημονίου, ομολογούσε: « Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της από την εποχή του μνημονίου, ο κόσμος έχει εξαγριωθεί και η πολιτική βράζει στο παρασκήνιο. Από εδώ και πέρα όλα μπορούν να συμβούν. Η ατμόσφαιρα είναι ιονισμένη και αρκεί ένα γεγονός να τινάξει τα πάντα στον αέρα».

Την επομένη 16/2, η σκυτάλη πέρασε στο διευθυντή της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Αλ. Παπαχελά ο οποίος σε πρωτοσέλιδο άρθρο του με τίτλο «Δεν θα πέσει μόνος του…» έγραφε: «Η κυβέρνηση πανικόβλητη σύρεται από υποχώρηση σε υποχώρηση, νομίζοντας πως έτσι θα λύσει το πρόβλημα. Αμ δε. Θα το χειροτερέψει, γιατί το θεριό του λαϊκισμού δαγκώνει ακόμη πιο πολύ μόλις μυρίσει αίμα. Κανείς δε ζηλεύει τη θέση του κ. Παπανδρέου. Κοιτάει δεξιά και βλέπει τον γκρεμό της χρεοκοπίας. Κοιτάει αριστερά και βλέπει τα 2/3 των υπουργών του να μην πιστεύουν στο Μνημόνιο και τους αέρηδες του λαϊκισμού να δυναμώνουν. Μερικά στραβοπατήματα ακόμη και θα πέσει στον γκρεμό από δικά του λάθη και ανικανότητα πολιτικής διαχείρισης. Το πρόβλημα, βεβαίως, είναι ότι δεν θα πέσει μόνος του, αλλά θα παρασύρει και μια χώρα μαζί του».

Ο φόβος για πιθανές εξελίξεις που μπορούν να ξεπεράσουν κάθε όριο ελέγχου είναι εμφανής στα αφεντικά της ενημέρωσης και στα ισχυρά κέντρα της εξουσίας. Τόσο εμφανής που ομολογείται πλέον ανοικτά, καθαρά και, εν πολλοίς, κυνικά. Περιγράφουν μια κατάσταση που είναι στα πρόθυρα της κοινωνικής εξέγερσης, αλλά πόσο πραγματικό είναι κάτι τέτοιο;  Για να επιχειρήσει να απαντήσει κανείς στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να έχει στα χέρια του πολύ περισσότερα στοιχεία από τις επισημάνσεις των προαναφερόμενων αρθρογράφων. Προς αυτή την κατεύθυνση ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η δημοσκόπηση της VPRC που δημοσιεύτηκε την περασμένη Πέμπτη 17/2 στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Η δημοσκοπική καταγραφή της κοινωνίας

Η συγκεκριμένη δημοσκόπηση παρουσιάστηκε με διάφορους τρόπους στον Τύπο. Πολλά δημοσιεύματα εστίασαν στην εκτίμηση που εμπεριέχει αναφορικά με την εκλογική επιρροή των κομμάτων όπου το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να λαμβάνει το 33% του εκλογικού σώματος, η ΝΔ το 32%, το ΚΚΕ 12,5%, το ΛΑΟΣ 5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 5%, οι Οικολόγοι Πράσινοι 4%, η Δημοκρατική Αριστερά 2,5%,  η Δημοκρατική Συμμαχία 2%, οι εξωκοινοβουλευτικοί 1,5%, και λοιποί 2,5%

Μεγαλύτερη σημασία όμως έχουν οι κοινωνικές διεργασίες που καταγράφονται και τις οποίες αξίζει να παρακολουθήσουμε όπως τις παρουσιάζει στο άρθρο του στο περιοδικό ο επιστημονικός σύμβουλος της VPRC Χριστόφορος Βερναρδάκης. Διαβάζουμε: «Τρεις περίπου μήνες μετά τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010, η κρίση του πολιτικού συστήματος, όπως καταγράφει η πανελλαδική πολιτική έρευνα της VPRC του Φεβρουαρίου 2011, εξελίσσεται με αμείωτους ρυθμούς. Η δηλούμενη πρόθεση αποχής και λευκής/άκυρης ψήφου καταγράφεται σήμερα στο 45% του εκλογικού σώματος, ποσοστό πρωτοφανές στην ελληνική κοινοβουλευτική πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, το 81% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει επιδεινωθεί τον τελευταίο χρόνο, η δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση και την πολιτική της φτάνει το 82% (η ικανοποίηση βρίσκεται κάτω από το όριο ασφαλείας του 20%), ενώ η δυσαρέσκεια από την έως σήμερα διαχείριση της οικονομικής κρίσης το 84%. Η κρίση του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης γίνεται ακόμη πιο σαφής, βάσει και της δυσαρέσκειας από την αξιωματική αντιπολίτευση, σε ποσοστά της τάξης του 92%. Το 50% της κοινής γνώμης τάσσεται υπέρ της απεμπλοκής της χώρας από το Μνημόνιο, άποψη που ενισχύεται κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Το 97% της κοινής γνώμης δηλώνει δυσαρέσκεια με τη διαχείριση των οικονομικών σκανδάλων από τη Βουλή και τα πολιτικά κόμματα, με το 72% να θεωρεί τις Εξεταστικές Επιτροπές της Βουλής προσχηματικές και μόνον. Το κοινωνικό κλίμα στη χώρα καταγράφεται σχεδόν εκρηκτικό. Η ανεργία καταγράφεται τη στιγμή αυτή, βάσει των δεδομένων της έρευνας, στο 18,4%, ποσοστό που βρίσκεται σε ανοδική τροχιά. Το 60% της κοινής γνώμης τάσσεται υπέρ των κινητοποιήσεων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ το 52% δηλώνει σύμφωνο με την άρνηση πληρωμής των διοδίων. Σημαντικό ποσοστό (38%) δηλώνει επίσης υπέρ της άρνησης πληρωμής των εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς…»

Η εικόνα της κοινωνίας όπως καταγράφεται στη δημοσκόπηση- και στην ανάλυση του επιστημονικού συμβούλου της εταιρείας που τη διενήργησε- φανερώνει χωρίς αμφιβολία πως οι κοινωνικός ιστός σπάει με πολύ γρήγορες ταχύτητες. Οι ρωγμές που εμφανίζονται σ’ αυτόν από μέρα σε μέρα διευρύνονται, οι διαθέσεις των πολιτών απέναντι στην διαμορφούμενη κατάσταση, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, δεν είναι απλά αρνητικές. Γίνονται εκρηκτικές. Η κοινωνία στην πλειοψηφία της βλέπει θετικά τις πράξεις αντίστασης (απεργίες, «δεν πληρώνω- δεν πληρώνω» κ.ο.κ) πράγμα που σημαίνει ότι η κίνησή της τείνει προς αυτές και ταυτόχρονα σχεδόν ένας στους δύο πολίτες γυρίζει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Συνεπώς παύουν ολοένα και περισσότερο να παίζουν το συνεκτικό κοινωνικό τους ρόλο οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Αυτό, για τις λεγόμενες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Για τις άλλες, για τις δυνάμεις της Αριστεράς που προτείνουν μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας είναι φανερό ότι δεν κατορθώνουν να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για να λειτουργήσουν (κάποια από αυτές τις δυνάμεις ή και όλες μαζί) ως η συνεκτική πολιτική δύναμη που δίνει περιεχόμενο και προοπτική στην κοινωνική αγανάκτηση και την οδηγεί σε συγκεκριμένο στόχο.

Σημαίνουν άραγε όλα αυτά ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας κοινωνικής εξέγερσης; Ασφαλώς όχι. Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε πολύ σοβαρές κοινωνικές διεργασίες που μπορούν να οδηγήσουν σε λαϊκή εξέγερση ή σε λαϊκά ξεσπάσματα με σοβαρές επιπτώσεις στην υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Όλα δείχνουν πως συντελείται μια ραγδαία αυτονόμηση των λαϊκών μαζών από την κρατούσα κατάσταση που μπορεί να τις οδηγήσει σε αυτοτελή ιστορική δράση. Αλλά για να συμβεί αυτό, για να υπάρξει αυτοτελής ιστορική δράση- δράση τέτοια, απ’ αυτές που γράφουν ιστορία- χρειάζονται και οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θα παίξουν το ρόλο του οδηγού. Τέτοιες δυνάμεις σήμερα, δυστυχώς, δεν φαίνεται πως υπάρχουν. Έτσι, τα λαϊκά ξεσπάσματα, όπου και όπως υπάρξουν, όσο σημαντικά κι αν είναι- κρινόμενα από τη σκοπιά της κοινωνικής εξέλιξης- έχουν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα τη λιγότερο ή περισσότερο οδυνηρή ήττα με σοβαρές συνέπειες για το μέλλον των απλών ανθρώπων, των εργαζόμενων και των κινημάτων τους. Σ’ αυτή την πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια περιμένοντας ένα λαμπρό μέλλον να του πέσει από τον ουρανό.

Τι φοβούνται και τι προτείνουν οι κρατούντες

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως οι ανησυχίες, οι φόβοι και οι ομολογίες των ισχυρών συγκροτημάτων του Τύπου και των αναλυτών τους δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Σε κάθε περίπτωση ούτε επιδιώκουν ούτε επιθυμούν την κοινωνική ένταση και τα λαϊκά ξεσπάσματα όσο κι αν τα τροφοδοτεί η εφαρμοζόμενη πολιτική την οποία και στηρίζουν και επικροτούν. Κοινωνική ειρήνη υπό τη σκέπη τους επιδιώκουν και τρέχουν να προλάβουν όσο είναι καιρός. Γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένοι να πουν τα πράγματα λίγο- πολύ ως έχουν γιατί όπως λέει η κοινή λογική των πραγματιστών «αν θες να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει κατ’ αρχήν να το θέσεις». Οι λύσεις που έχουν δεν είναι πολλές και η πρώτη και κυριότερη αφορά την ίδια την λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, της έκφρασης δηλαδή που έχει η κοινωνικοπολιτική εξουσία. Μιας κυβέρνησης που τελευταία- με αφορμή το θέμα της δημόσιας περιουσίας και εκείνο των αναδρομικών τελών για τους νομιμοποιημένου ημιυπαίθριους- έδειξε πως έχει σοβαρά προβλήματα σταθερότητας.  Απ’ αυτή τη σκοπιά ενδιαφερόσουν είναι η αρθογραφία του Τύπου στα φύλλα του Σαββατοκύριακου. Στο Σαββατιάτικο Τύπο (19/2) διαβάζουμε:

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Τα περιθώρια στενεύουν», σημειώνει: «Τα περιθώρια στενεύουν και ο πρωθυπουργός θα έχει σύντομα να επιλέξει ανάμεσα στη χρεοκοπία της χώρας και την πολιτική αυτοκτονία. Προς το παρόν μοιάζει να βαδίζει προς την ‘‘επίτευξη’’ και των δύο στόχων, λόγω πολιτικής αδυναμίας».

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Τρεις λαλούν, δυο χορεύουν, ένας προεδρεύει…» σημειώνει:«Η κατάσταση αυτή θυμίζει το “τρεις λαλούν και δυο χορεύουν”. Μόνο που και για τους “λαλούντες” και για τους “χορεύοντας” την ευθύνη έχει ο πρωθυπουργός. Η συντονιστική του αρμοδιότητα είναι αυτονόητη. Αλλά πρέπει και να την ασκεί. Δεν αρκούν οι προτροπές του. Διότι ξεχνιούνται την επομένη. Και οι υπουργοί μπορεί και να αισθάνονται ότι έχουν την ευχέρεια να κινούνται και να αποφασίζουν εντελώς αυτόνομα. Αν η κατάσταση αποσυντονισμού και απουσίας ελέγχου αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας, το μπάχαλο δεν θα αργήσει να έρθει».

Το ΒΗΜΑ ON LINE στο κύριο άρθρο του με τίτλο «Συνεννόηση» γράφει: «Είναι προφανές πλέον ότι η κυβέρνηση έχει πρόβλημα συντονισμού. Όταν ένας υπουργός δεν ξέρει τι κάνει ο υφυπουργός του, όταν το ένα υπουργείο νομοθετεί εν αγνοία του άλλου, όταν ρυθμίσεις από νομοσχέδια αποσύρονται λόγω ασυνεννοησίας, είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Με τόσα μέτωπα ανοικτά, με τόσα προβλήματα που επείγει να αντιμετωπιστούν, ο κεντρικός συντονισμός του κυβερνητικού έργου δεν είναι πάρεργο αλλά απόλυτη προτεραιότητα».

Το ΕΘΝΟΣ στο κύριο άρθρο του με τίτλο «Κινδυνεύουν από τα “μικρά”…» καταλήγει: «Ίσως μάλιστα να μην είναι και τόσο υπερβολική η εκτίμηση ότι είναι λιγότερα τα προβλήματα που δημιουργούν στην κυβέρνηση οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή οι εκπρόσωποι της τρόικας απ’ όσα της δημιουργούν η αδυναμία ή η απροθυμία ορισμένων από τα μέλη της να υπηρετήσουν την κυβερνητική πολιτική χωρίς παρεκκλίσεις ή προσωπικές παρεμβάσεις, οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν δυσμενείς εντυπώσεις για τη συνοχή και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης… Είναι αδιανόητο να σκιάζεται η γενικότερη κυβερνητική προσπάθεια επειδή ορισμένοι στην κυβέρνηση δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δείξουν την επιβαλλόμενη σοβαρότητα και υπευθυνότητα».

Ο Αντώνης Καρακούσης σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ ON LINE με τίτλο «Το πρώτο λάθος του κ. Παπανδρέου»σημειώνει: «Η έξοδος από την κρίση απαιτεί σχέδιο, βαθιές επεξεργασίες, πίστη και εμμονή στις επιλογές διάσωσης της οικονομίας και της χώρας. Χωρίς αυτά, χωρίς ξεκαθάρισμα, δεν θα χάνεται απλώς η μπάλα, αλλά ολόκληρο το γήπεδο για την κυβέρνηση και τη χώρα ολόκληρη. Θα είναι ασυγχώρητος ο κ. Παπανδρέου, όπως και ο προκάτοχός του, αν αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει από τα χέρια του. Ειδικά σε τούτες τις συνθήκες, πριν δηλαδή τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για τη ρύθμιση των χρεών μας και τις διευκολύνσεις που θα προσφερθούν από τις Βρυξέλλες».

Από τον κυριακάτικο Τύπο θα σταθούμε στο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ, που είναι και το κύριο της εφημερίδας και στο κύριο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που είναι τα χαρακτηριστικότερα.

Ο Σταύρος Ψυχάρης στο άρθρο του με τίτλο «Πετάξτε τους από το τρένο!» σημειώνει: «Δεν είχε συμπληρώσει χρόνο στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν απέλυσε τηλεφωνικώς και ενώ ευρίσκετο εκτός Ελλάδος έναν υφυπουργό του. Το μήνυμα ήταν σαφές: ο πρωθυπουργός δεν θα δεχόταν ούτε ολιγωρίες ούτε γκάφες των συνεργατών του… Οι καιροί αλλάζουν βέβαια. Αν το μοντέλο διακυβερνήσεως του Α. Παπανδρέου απέδωσε καρπούς, δεν είναι βέβαιον ότι τα τότε συμβαίνοντα μπορεί στην εποχή μας να επαναληφθούν. Εν τούτοις, ορισμένα πρώτα σύννεφα μοιάζει να σωρεύονται στην περιοχή του πρωθυπουργικού γραφείου… Ο κ. Γ. Παπανδρέου (ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τι διακυβεύεται αυτή την εποχή) μπορεί να σταματήσει το τρένο και να αποβιβάσει όσους θέλει. Περιμένουν πολλοί να καταλάβουν τις θέσεις που αδειάζουν».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο δικό της κύριο άρθρο με τίτλο «Προκαλεί την τύχη του», αναφέρει: «Είναι ώρα να μιλήσουμε ωμά, με σκληρές αλήθειες. Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από την κρίση; Η απάντηση είναι ότι αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Ο πρωθυπουργός ανέχεται κατά τρόπο ανεξήγητο υπουργούς του οι οποίοι κάνουν ‘‘αντάρτικο’’ στην υλοποίηση του Μνημονίου. Είναι απίστευτο να γίνεται τόσος θόρυβος για διάφορες μεταρρυθμίσεις και κατόπιν να μην εφαρμόζονται στην πράξη λόγω υπονόμευσης. Εξίσου απίστευτο είναι ότι ο κ. Παπανδρέου, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, αφήνει στον ‘‘πάγκο’’ διάφορα δοκιμασμένα στελέχη του ίδιου του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσαν να μαζέψουν φόρους ή να νοικοκυρέψουν το κράτος με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο κ. Παπανδρέου έδωσε το σύνθημα, με τον χειρισμό στην υπόθεση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ και τις συντεχνίες να σηκώσουν παντιέρα και να καταστήσουν αδύνατη την υλοποίηση του Μνημονίου. Αυτός ο ίδιος προκαλεί την τύχη του με τις αποφάσεις του και το στυλ διακυβέρνησης. Και συνεπώς ο ίδιος θα φέρει την ευθύνη- και όχι το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή οι συντεχνίες- όταν οι δανειστές μας αρνηθούν να πληρώσουν μια δόση του δανείου οδηγώντας τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία. Αν ο κ. Παπανδρέου το καταλάβει αυτό σήμερα, όχι αύριο, και δράσει αναλόγως έχει ακόμη λίγες ελπίδες να είναι ο πολιτικός που θα μας βγάλει από την κρίση. Αν όχι…».

Μέχρι να έρθει το ποθητό αποτέλεσμα χρειάζονται πολλά να γίνουν, πολύ πέρα από το όποιο πρόβλημα της κυβέρνησης που στην παρούσα φάση μοιάζει ως «η αρχή (που) είναι το ήμισυ του παντός». Αλλά όπως προείπαμε «αν θες να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το θέσεις». Οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν. Κα αν δεν υπάρξουν άλλες λύσεις που θα τους ξεπεράσουν, οι λύσεις που θα κυριαρχήσουν θα είναι οι δικές τους.-

http://www.inprecor.gr/