Το έλλειμμα της Αριστεράς

cdsessums

Του Δημήτρη Παπαχρήστου

Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά το κομματικό και πολιτικό σύστημα; Εχει υποστεί το κυβερνητικό κατεστημένο πλήγματα και φθορές που η κατάρρευσή του να είναι αναπόφευκτη; Υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες ή θα οδηγηθούμε σε κοινωνικές εκρήξεις, αναλώσιμες, που το ίδιο το σύστημα μπορεί να ανακυκλώσει και να ενσωματώσει και να βγει ενισχυμένο;

Στις συζητήσεις για το πού θα μας βγάλει η οικονομική και η γενικότερη κρίση, όλοι είναι απογοητευμένοι. Κανένας δεν πιστεύει πως θα την ξεπεράσουμε και θα ανακάμψουμε με τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος των εργαζομένων και των ασθενέστερων κατηγοριών. Ούτε για τους τόκους φτάνουν τα χρήματα που μαζεύονται από τα διάφορα χαράτσια που επιβάλλονται και από τις φοροεπιδρομές που, εν πολλοίς, δεν θίγουν τους φοροαπατεώνες.

Η αντιπολίτευση, προτείνει τα ίδια μέτρα με διαφορετικά λόγια, γι’ αυτό είναι προσεκτική και δεν βιάζεται να πιάσει στα χέρια της, όχι την καυτή πατάτα, αλλά το καυτό σίδερο, γιατί γνωρίζει πως δεν θα προλάβει να το πετάξει και θα της έχουν καεί τα χέρια. Η αριστερά συνολικά αδυνατεί να αντεπεξέλθει πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωμένα σ’ αυτές τις κρίσιμες καταστάσεις. Δεν εμπνέει και δεν ενθουσιάζει το μεγάλο ποσοστό των πολιτών, που στην απογοήτευσή του πάνω, αδρανοποιείται, συντηρητικοποιείται και παίρνει τον δρόμο της αποχής.

Ολοι μιλάνε για την κοινωνική έκρηξη που πλησιάζει, ακούνε τον ήχο της να βγαίνει μέσα από την αδικία, την ανισότητα, τη διαφθορά.

Ο κίνδυνος να γίνει της Τυνησίας είναι διπλός. Από τη μια μπορεί να φύγει η κυβέρνηση, ο κόσμος να βγει στους δρόμους και η όποια αλλαγή θα θελήσει να κρατήσει κάποιους από τους υπεύθυνους και να τους ενσωματώσει ή από την άλλη το οικονομικό κατεστημένο, η πραγματική οικονομία, να χρησιμοποιήσει το όπλο της εθνικής συνεργασίας των κομμάτων…

Ο κάθε Μπεν Αλί μπορεί να φύγει, αλλά αφήνει πίσω του το ίδιο σύστημα, απ’ τη στιγμή που δεν γίνεται ριζική κοινωνική και πολιτική ανατροπή.

Η κοινωνική αριστερά υπάρχει διάχυτη παντού. Το ευχολόγιο να ξεπηδήσουν νέα πολιτικά μορφώματα δεν αρκεί. Χρειάζονται νέες διεργασίες, οργανωμένες και παρεμβατικές. Χρειάζεται να απαλλαγεί η αριστερά από τους ηγετίσκους της, τους καρεκλοκένταυρους και τους επαγγελματίες της που τα ξέρουν όλα, κρατάνε την απόλυτη αλήθεια.

Στο όνομα της ενότητας δεν μπορεί να καλύπτονται όλοι και να εξακολουθούν να τη βλάπτουν. Η αριστερά δεν είναι συμπλήρωμα του συστήματος. Υπάρχει και οφείλει να δυναμώσει μέσα στους αγώνες. Υπάρχει και πρέπει να υπάρξει για την ανατροπή του.

Με δημοκρατία, η αναδιανομή του πλούτου μπορεί να γίνει, γιατί η ισότητα και η ελευθερία βοηθούν να αποκτήσει νόημα και ουσία με την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων, που από πελάτες-ψηφοφόροι μπορούν να γίνουν πολίτες, σεβόμενοι τους εαυτούς τους και τη χώρα όχι ως οικόπεδο αλλά ως πολύτιμο αγαθό, που δεν εμπορευματοποιείται.

Απ' το ΕΘΝΟΣ, το είδα εδώ: http://www.inprecor.gr