Κρίση και εθνικοί κίνδυνοι

 

Από τον Α. Λυκαύγη 

Η δεινή κατάσταση στην οποία περιέρχεται η Ελλάδα, όσον αφορά την οικονομία της, είναι φυσικό να επιτείνει την εσωστρέφεια και να επιδεινώνει ταυτόχρονα τις εθνικές αγκυλώσεις. Αυτονόητο μεν. Αλλά την ίδια ώρα -και ενώ τα ζοφερά ενδεχόμενα χρεοκοπίας (ελεγχόμενης ή μη) περισπούν την προσοχή- δεν είναι δυνατόν να παραγνωρίζονται κάποιοι συνακόλουθοι κίνδυνοι, που υφέρπουν στα βασικά εθνικά ζητήματα. 

Των οποίων η προοπτική θα αποβεί ακόμη πιο αδυσώπητη, εάν δεν υπάρξουν επαρκείς χειρισμοί και προπαντός αποτρεπτικές αντιστάσεις. Γιατί στην οικονομία, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξουν υπερβάσεις. Και θα δρομολογηθούν λύσεις που να επουλώνουν τα τραύματα.

Σε ζητήματα, όμως, που αφορούν κυριαρχικά δικαιώματα ή γενικότερα ρυθμίσεις εθνικών θεμάτων, τυχόν ολισθήσεις δεν θα είναι αναστρέψιμες. Και αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί, μαζί με το αυτονόητο γεγονός ότι: δυστυχώς, η επάρκεια των στρατηγικών αντιστάσεων δεν σχετίζεται μόνο με τις καλές διαθέσεις και τις εθνικές προθέσεις, αλλά συναρτάται κυρίως προς τις πραγματικές δυνατότητες που μπορεί να μεταφραστούν σε ισχύ.

Την ώρα, λοιπόν, που την προσοχή μας απορροφά η επώδυνη τραυματική καθημερινότητα και την άγχουν οι βάσιμες φοβίες των χειρότερων που συνέπονται, σε ζητήματα όπως είναι αυτά του Αιγαίου (προσδιορισμός ορίων κυριαρχίας και καθορισμός Οικονομικών Ζωνών) και όπως είναι πέραν αυτών μειονοτικά θέματα που τεχνηέντως εγείρονται, σοβούν κρίσιμες εξελίξεις, που μπορεί να αποβούν έως και μοιραίες.

Είτε αν εκ των πραγμάτων αφεθούν να ανακύψουν τετελεσμένα. Είτε αν λόγω κακών εκτιμήσεων (ή αδυναμιών) γίνουν αποδεκτές απαράδεκτες ρυθμίσεις. Και κοντά σε αυτά, βεβαίως, είναι και το Κυπριακό. Που μονοδρομείται ήδη σε καταληκτική τροχιά. Καθώς ενεργοποιούνται οσονούπω δυναμικές αντιστρόφου μετρήσεως. Είτε για λύση με άκρως επώδυνο ιστορικό συμβιβασμό. Είτε για επισημοποίηση του αδιεξόδου. Που φυσιολογικά θα οδηγήσει σε de jure αποδοχή της γεωπολιτικής διαίρεσης της Κύπρου. Εάν βεβαίως αυτό συμβεί, τότε ο Κυπριακός Ελληνισμός θα έχει αποκτήσει σιωπηρά ημερομηνίαν ιστορικής λήξεως! Οσο σκληρό και αν αυτό ακούγεται, είναι δυστυχώς η αδυσώπητη αλήθεια.

Καθώς η Τουρκία θα έχει αποβεί επικυρίαρχος στην ήδη κρεουργημένη κυπριακή γεωγραφία. Με το στρατηγικό της προγεφύρωμα (το σημερινό ψευδοκράτος) να αποβαίνει νομιμοποιημένη αιχμή του επεκτατικού της δόρατος.

Αυτές οι επιταχυνόμενες εξελίξεις, όχι τυχαία, συμπίπτουν με όσα συντελούνται στον τομέα των ενεργειακών εξελίξεων στην περιοχή. Και όπου προδιαγράφονται ανταγωνισμοί, που θα επαναπροσδιορίσουν στρατηγικές επιρροές με ανάλογες διαμορφώσεις. Υπό το φως αυτών που ακροθιγώς επισημαίνονται, τα δύο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού (η Αθήνα και η Λευκωσία) πρέπει, πέραν των ενδοελληνικών δυσχερειών, να συγκλίνουν. Και να χαράξουν γραμμή στρατηγικής συνδιαχείρισης όσων συντελούνται και αποτρεπτικής αντιμετώπισης όσων επαπειλούνται. Για να μη βρεθούν προ αιφνιδιασμών.

http://www.ethnos.gr