Συγγραφέας: Νίκος Ντάσιος
Οι προοπτικές αναδιάρθρωσης του χρέους
«Παραλογισμός» μπορεί να χαρακτηριστεί ο νέος προ-ϋπολογισμός που κατατέθηκε για το 2011, αφού αποτελεί τη χαριστική βολή στο ήδη συρρικνωμένο και στρεβλό κοινωνικό κράτος της χώρας. Μόνο στους τομείς της υγείας και της παιδείας προβλέπεται μείωση της τάξεως των 2,2 δισ. €, εκ των οποίων 700 εκατ. αφορούν σε περικοπές στα νοσοκομεία, 1,4 δισ. σε μειώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και 107 εκατ. € σε περικοπές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πράγμα το οποίο σημαίνει κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, διακοπή στις πληρωμές πολλών εξετάσεων ασθενών από τα δημόσια ταμεία, μειώσεις τμημάτων και λειτουργικών δαπανών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Την ίδια στιγμή, η κατοχική τρόικα θα ελέγχει κατά κωδικό και ανά μήνα την πορεία των εσόδων και, κάθε φορά που θα παρατηρείται καθυστέρηση ή παρέκκλιση, θα εισηγείται αμέσως νέα διορθωτικά μέτρα. Να τονίσουμε πως ο παραλογισμός του νέου προϋπολογισμού συνίσταται στο γεγονός ότι είναι φτιαγμένος στη βάση του περιορισμού της ύφεσης από το 5% στο 3%, της μείωσης του πληθωρισμού και της αύξησης των καθαρών εσόδων του κράτους από 51,4 δισ. € το 2010 σε 55 δισ. € το 2011! Και είναι παραλογισμός αν αναλογιστούμε ότι οι προβλέψεις αυτές γίνονται σε μια περίοδο αύξησης του συντελεστή ΦΠΑ από 11% σε 13% για προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, εξίσωσης της τιμής πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, νέων μειώσεων μισθών σε δημόσιο, απολύσεων συμβασιούχων σε δήμους και οργανισμούς, περικοπές κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ. Εύλογο το ερώτημα: Από πού συνάγεται ο περιορισμός της ύφεσης και η πτώση του πληθωρισμού;
Είναι προφανές πως καθίσταται αδύνατη η υλοποίηση του προϋπολογισμού αυτού και άρα θα απαιτούνται συνεχώς καινούρια μέτρα προκειμένου να ανταποκριθούμε στους όρους του αναθεωρημένου μνημονίου, ούτως ώστε να μας καταβληθεί η 4η δόση του Μαρτίου.
Μόνη θετική εξέλιξη της περιόδου είναι η συζήτηση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ. €, που άνοιξε στην Ε.Ε λόγω της κρίσης της Ιρλανδίας, γεγονός που καταδεικνύει την παντελή ανυπαρξία ανάλογης διαπραγμάτευσης, όταν η δική μας χώρα υπέγραφε τους εξευτελιστικούς όρους του μνημονίου. Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος ο ΓΑΠ προεξοφλούσε τότε την δυνατότητα να μειώσουμε το χρέος κατά 8%, γεγονός που μόνο με τη διάλυση της χώρας θα πραγματοποιούνταν, αν σκεφτούμε ότι η μείωση αυτή θα γινόταν σε μια περίοδο (διετία) με ύφεση 7% (-4% το 2010 και -3% το 2011 κατά τις επίσημες προβλέψεις) και πληθωρισμό 6% (κατά μέσο όρο, δηλαδή, σε συνθήκες συνολικής εισοδηματικής απώλειας 13%). Είναι προφανές πως το σχέδιο αυτό –όπως έχουμε αναφέρει από την αρχή– θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών, διάλυση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων και εν τέλει σε χρεοκοπία της χώρας, με καταστροφή του κοινωνικού πλούτου που παράχθηκε σ’ όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Σήμερα λοιπόν ο ίδιος ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της τρόικας στη χώρα, Πολ Τόμσον, έρχεται να διαπιστώσει ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι ρεαλιστικό.
Γιατί όμως τέθηκε το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και σε τι συνίσταται η πρόταση αυτή;
Η Γερμανία, στην προσπάθειά της να φτιάξει τη γερμανική Ευρώπη επιχειρεί να ξεμπερδεύει με τις φτωχές χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και ενδεχομένως Ισπανία). Μέσα από τον μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας επιχειρεί να αποδομήσει το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, φτιάχνοντας μια νέα Ευρώπη δύο ταχυτήτων, με μεταφορά του ελέγχου των οικονομιών της δεύτερης ταχύτητας στο γερμανικό Τέταρτο Ράιχ. Προκειμένου δε να μην υποστούν μεγάλες απώλειες οι τράπεζες δανειστές, ζητάει την αύξηση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών, με παράλληλη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού, ώστε να μη σταματήσει η καταβολή των δόσεων στους δανειστές τραπεζίτες. Η υποταγή των χωρών της δεύτερης ταχύτητας στη γερμανική ηγεμονία είναι προφανές πως, στη δική μας περίπτωση, θα συνοδευτεί με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, αφού θα αναγκαστούμε σε παραχώρηση δημόσιας περιουσίας και θα προβούμε σε μείζονες υποχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα έναντι του νεο-οθωμανισμού.
Συνεπώς, μια τέτοια ρύθμιση μας βρίσκει εντελώς αντίθετους. Είναι αδιανόητο για έναν λαό να οδηγηθεί στη φτώχεια και την υποταγή, αφού πρώτα έχει διασυρθεί και ενοχοποιηθεί.
Κατά τη δική μας άποψη, η αναδιάρθρωση του χρέους θα σήμαινε:
• Πτώση των τοκογλυφικών επιτοκίων δανεισμού και των ασφαλίστρων κινδύνου (swaps) που οδηγούν στην κατακόρυφη πτώση της αξίας των ελληνικών ομολόγων
• Παράταση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους στα δέκα ή και επιπλέον χρόνια
• Επανεξέταση των ζημιών που υπέστη το ελληνικό δημόσιο από τις συμβάσεις με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κυρίως γερμανικών συμφερόντων (Ζίμενς, Χόκτιφ, Ντόιτσε Τέλεκομ, στρατιωτικές προμήθειες κ.λπ.), και αφαίρεσή τους από το χρέος
• Διεκδίκηση της καταβολής των γερμανικών αποζημιώσεων που αφορούν στις καταστροφές που υπέστη η χώρα μας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι οποίες ουδέποτε καταβλήθηκαν.
Αυτού του τύπου η αναδιάρθρωση θα έπρεπε ν’ αποτελέσει κοινή συνισταμένη πολιτικών δυνάμεων, προσωπικοτήτων και ενός λαϊκού πατριωτικού κινήματος και όχι η προαλειφόμενη «συμμαχία των προθύμων», που θα κληθεί ως αυτόκλητος σωτήρας να οδηγήσει μέχρις εσχάτων τη διάλυση της χώρας στο όνομα των συμφερόντων της Γκόλντμαν Σακς και της συμμορίας των διεθνών και εγχώριων τραπεζιτών.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να περάσουμε σαν λαός από την παραίτηση, τον φόβο και την κατάθλιψη που δημιουργεί αυτή η διακυβέρνηση, σε μια νέα ελπίδα για το συλλογικό μας μέλλον. Μια ελπίδα που θα είναι συνυφασμένη με ένα νέο όραμα για την επιβίωση της χώρας απέναντι στη δυτική κυριαρχία και τον ανατολικό επεκτατισμό.
Σήμερα χρειαζόμαστε ένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας που θα ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της μέσω της παραγωγικής αναδιάρθρωσης και της οικολογικής αποκατάστασης, μέσα από μια νέα λαϊκή ενότητα, ενάντια στην κυρίαρχη παρασιτική ελίτ. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, των φυσικών πόρων, των ενεργειακών κοιτασμάτων, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, των διατροφικών μας αποθεμάτων πρέπει να αποτελέσει τη βάση μιας εναλλακτικής οικονομίας με λαϊκό έρεισμα, με κέντρο βάρους τους συνεταιρισμούς και τις κοινότητες, και όχι όχημα για την απαλλοτρίωση του εθνικού μας πλούτου από ξένα συμφέροντα, ή, ακόμα χειρότερα, προπομπό για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, στο όνομα μιας νέας αναπτυξιακής προοπτικής.
Είναι προφανές πως καθίσταται αδύνατη η υλοποίηση του προϋπολογισμού αυτού και άρα θα απαιτούνται συνεχώς καινούρια μέτρα προκειμένου να ανταποκριθούμε στους όρους του αναθεωρημένου μνημονίου, ούτως ώστε να μας καταβληθεί η 4η δόση του Μαρτίου.
Μόνη θετική εξέλιξη της περιόδου είναι η συζήτηση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ. €, που άνοιξε στην Ε.Ε λόγω της κρίσης της Ιρλανδίας, γεγονός που καταδεικνύει την παντελή ανυπαρξία ανάλογης διαπραγμάτευσης, όταν η δική μας χώρα υπέγραφε τους εξευτελιστικούς όρους του μνημονίου. Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος ο ΓΑΠ προεξοφλούσε τότε την δυνατότητα να μειώσουμε το χρέος κατά 8%, γεγονός που μόνο με τη διάλυση της χώρας θα πραγματοποιούνταν, αν σκεφτούμε ότι η μείωση αυτή θα γινόταν σε μια περίοδο (διετία) με ύφεση 7% (-4% το 2010 και -3% το 2011 κατά τις επίσημες προβλέψεις) και πληθωρισμό 6% (κατά μέσο όρο, δηλαδή, σε συνθήκες συνολικής εισοδηματικής απώλειας 13%). Είναι προφανές πως το σχέδιο αυτό –όπως έχουμε αναφέρει από την αρχή– θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών, διάλυση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων και εν τέλει σε χρεοκοπία της χώρας, με καταστροφή του κοινωνικού πλούτου που παράχθηκε σ’ όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Σήμερα λοιπόν ο ίδιος ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της τρόικας στη χώρα, Πολ Τόμσον, έρχεται να διαπιστώσει ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι ρεαλιστικό.
Γιατί όμως τέθηκε το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και σε τι συνίσταται η πρόταση αυτή;
Η Γερμανία, στην προσπάθειά της να φτιάξει τη γερμανική Ευρώπη επιχειρεί να ξεμπερδεύει με τις φτωχές χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και ενδεχομένως Ισπανία). Μέσα από τον μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας επιχειρεί να αποδομήσει το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, φτιάχνοντας μια νέα Ευρώπη δύο ταχυτήτων, με μεταφορά του ελέγχου των οικονομιών της δεύτερης ταχύτητας στο γερμανικό Τέταρτο Ράιχ. Προκειμένου δε να μην υποστούν μεγάλες απώλειες οι τράπεζες δανειστές, ζητάει την αύξηση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών, με παράλληλη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού, ώστε να μη σταματήσει η καταβολή των δόσεων στους δανειστές τραπεζίτες. Η υποταγή των χωρών της δεύτερης ταχύτητας στη γερμανική ηγεμονία είναι προφανές πως, στη δική μας περίπτωση, θα συνοδευτεί με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, αφού θα αναγκαστούμε σε παραχώρηση δημόσιας περιουσίας και θα προβούμε σε μείζονες υποχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα έναντι του νεο-οθωμανισμού.
Συνεπώς, μια τέτοια ρύθμιση μας βρίσκει εντελώς αντίθετους. Είναι αδιανόητο για έναν λαό να οδηγηθεί στη φτώχεια και την υποταγή, αφού πρώτα έχει διασυρθεί και ενοχοποιηθεί.
Κατά τη δική μας άποψη, η αναδιάρθρωση του χρέους θα σήμαινε:
• Πτώση των τοκογλυφικών επιτοκίων δανεισμού και των ασφαλίστρων κινδύνου (swaps) που οδηγούν στην κατακόρυφη πτώση της αξίας των ελληνικών ομολόγων
• Παράταση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους στα δέκα ή και επιπλέον χρόνια
• Επανεξέταση των ζημιών που υπέστη το ελληνικό δημόσιο από τις συμβάσεις με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κυρίως γερμανικών συμφερόντων (Ζίμενς, Χόκτιφ, Ντόιτσε Τέλεκομ, στρατιωτικές προμήθειες κ.λπ.), και αφαίρεσή τους από το χρέος
• Διεκδίκηση της καταβολής των γερμανικών αποζημιώσεων που αφορούν στις καταστροφές που υπέστη η χώρα μας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι οποίες ουδέποτε καταβλήθηκαν.
Αυτού του τύπου η αναδιάρθρωση θα έπρεπε ν’ αποτελέσει κοινή συνισταμένη πολιτικών δυνάμεων, προσωπικοτήτων και ενός λαϊκού πατριωτικού κινήματος και όχι η προαλειφόμενη «συμμαχία των προθύμων», που θα κληθεί ως αυτόκλητος σωτήρας να οδηγήσει μέχρις εσχάτων τη διάλυση της χώρας στο όνομα των συμφερόντων της Γκόλντμαν Σακς και της συμμορίας των διεθνών και εγχώριων τραπεζιτών.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να περάσουμε σαν λαός από την παραίτηση, τον φόβο και την κατάθλιψη που δημιουργεί αυτή η διακυβέρνηση, σε μια νέα ελπίδα για το συλλογικό μας μέλλον. Μια ελπίδα που θα είναι συνυφασμένη με ένα νέο όραμα για την επιβίωση της χώρας απέναντι στη δυτική κυριαρχία και τον ανατολικό επεκτατισμό.
Σήμερα χρειαζόμαστε ένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας που θα ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της μέσω της παραγωγικής αναδιάρθρωσης και της οικολογικής αποκατάστασης, μέσα από μια νέα λαϊκή ενότητα, ενάντια στην κυρίαρχη παρασιτική ελίτ. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, των φυσικών πόρων, των ενεργειακών κοιτασμάτων, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, των διατροφικών μας αποθεμάτων πρέπει να αποτελέσει τη βάση μιας εναλλακτικής οικονομίας με λαϊκό έρεισμα, με κέντρο βάρους τους συνεταιρισμούς και τις κοινότητες, και όχι όχημα για την απαλλοτρίωση του εθνικού μας πλούτου από ξένα συμφέροντα, ή, ακόμα χειρότερα, προπομπό για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, στο όνομα μιας νέας αναπτυξιακής προοπτικής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.