Μοντέλο κατάρρευσης εντός του 2011

 

 Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Στην αντίθετη κατεύθυνση απο τα ελληνικά συμφέροντα θα κινηθεί η Ευρώπη σήμερα και αύριο στην Σύνοδο Κορυφής. Ενώ η ελληνική πλευρά θα ήλπιζε κάποια στιγμή στην έκδοση ευρωομολόγου και στην ενίσχυση της οικονομικής συνοχής, αλλά και στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, τίποτα απο αυτά δεν θα συζητηθεί.

Στόχος της Συνόδου είναι να θέσει αυστηρές προυποθέσεις για όσες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στην ευρωπαική βοήθεια και να διαμορφώσει έναν μόνιμο μηχανισμό στήριξης  ο οποίος θα περιλαμβάνει και τους ιδιώτες κατόχους ευρωπαικών ομολόγων.  Η έκδοση ευρωομολόγου βρίσκει αντίθετες Γερμανία και Γαλλία, η Αγγλία θέλει μείωση των δαπανών της ΕΕ, και όλες μαζί θέλουν αυστηροποίηση των όρων και των προυποθέσεων όσων βρεθούν στην ανάγκη υποστήριξης. Αποκλείουν επίσης – σύμφωνα με τις πληροφορίες – την αύξηση των κεφαλαίων που παρέχονται σήμερα σε Ελλάδα και Ιρλανδία (και ενδεχομένως αύριο σε Πορτογαλία και Ισπανία) απο τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης.

Οι ισχυρές ευρωπαικές χώρες με επικεφαλής τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία,  οδηγούν την Ευρώπη σε εναν άλλο δρόμο απο αυτόν που θα συνέφερε την Ελλάδα. Σε εναν δρόμο σκληρής πειθαρχίας, αυστηρών μέτρων λιτότητας, μειωμένων ελλειμμάτων, ανεργίας και κοινωνικών εντάσσεων.

Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα μπορεί να συνυπάρξει με τους ευρωπαίους σε αυτόν τον δρόμο. Αν μπορεί να συγκλίνει με τις ευρωπαικές απαιτήσεις, αν μπορεί να αναπτύξει ανταγωνιστικότητα τέτοια στο διεθνές περιβάλλον, ώστε να επιβιώσει διατηρώντας ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο και χωρίς να βρεθεί σε εμφυλιακή κατάσταση, σε κοινωνικό χάος και σε διάλυση του πολιτικού συστήματος της.

Όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής, η ελληνική κοινωνία ανέχεται τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Οι αντιδράσεις είναι ήπιες και περιορισμένες, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – που είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση καταψηφίζοντας τα νομοσχέδια της τρόικας –παραμένουν κομματικά πειθαρχημένοι και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η κυβέρνηση διατηρεί ακόμη την ισχύ της.
Πίσω απο αυτή την ανοχή, βρίσκεται η ελπίδα οτι το αύριο θα είναι καλύτερο. Βρίσκεται η ελπίδα οτι στο τέλος του 2011 θα αρχίσει η ανάπτυξη της οικονομίας, οτι οι άνεργοι θα ξαναβρούν δουλειά, οτι οι μισθοί θα αυξηθούν ξανά, οτι η κατανάλωση θα ενισχυθεί.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά πεθαίνει. Και όταν ο λαός αντιληφθεί οτι όχι μόνο ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά οτι τελικά τα μέτρα οδηγούν σε πλήρη κατάρρευση της οικονομίας, η κοινωνική έκρηξη δεν θα μπορεί να αντιμετωπισθεί.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι οτι τα μέτρα λιτότητας, οι διαρκείς φοροεπιδρομές, οι αυξήσεις όλων των τιμών, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, η αύξηση της ανεργίας, θα είναι απο εδώ και πέρα μόνιμη κατάσταση. Οικονομική πολιτική δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο εφαρμογή του μνημονίου, το οποίο έναν στόχο έχει: Να πληρωθούν οι πιστωτές εις βάρος της εγχώριας οικονομίας. Η εσωτερική υποτίμηση είναι η λύση που επέλεξε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κρίση και αυτό σημαίνει οτι το εισόδημα των Ελλήνων θα μειωθεί κατά 30-50% καθώς η ύφεση περιορίζει τα έσοδα του δημοσίου απο φόρους και αυξάνει την ένταση των μέτρων λιτότητας.

Όσο και αν μειώενται το έλλεμμα απο τη μείωση των κρατικών δαπανών και την άγρια φορολόγηση, λεφτά δεν θα περισσεύουν διότι θα χρειάζονται για να πληρωθούν οι τόκοι του αλματωδώς αυξανόμενου δημοσίου χρέους.
Και φυσικά στις αγορές για δανεικά δεν θα μπορέσουμε να βγούμε, ούτε φέτος, ούτε στα επόμενα χρόνια. Οι πιστωτές έχουν άλλους, ασφαλέστερους και ταχύτατα αναπτυσσόμενους λαούς να δανείσουν. Σε εμάς το μόνο που θα απομένει θα είναι η πώληση της περιουσίας μας, δημόσιας και ιδιωτικής σε εξευτελιστικές, λόγω της κατάρρευσης μας, τιμές. Όσον αφορά δε αυτό, διαπιστώνει όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις, οτι ουδείς ενδιαφέρεται να αγοράσει κάτι στην Ελλάδα – εταιρία ή ακίνητο ή γή – σήμερα. Όλοι περιμένουν οτι οι τιμές της περιουσίας μας θα πέσουν πολύ ακόμη και καθώς η προσφορά αυξάνεται και ζήτηση δεν εκδηλώνεται, ότι είναι να πάρουν θα το πάρουν τσάμπα αργότερα.

Όλα αυτά θα πρέπει να συζητηθούν ξανά σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο Βουλής και να ληφθούν αποφάσεις σχετικά με το αν η εφαρμογή του μνημονίου και μόνον, είναι πράγματι η μόνη λύση. Αν η κυβέρνηση δεν βρεί τρόπους να αυξήσει τις επενδύσεις, να τονώσει την ιδιωτική κατανάλωση και να διευκολύνει τη ρευστότητα στην αγορά, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει εντός του 2011.

http://www.reporter.gr/