και το κούγκι στα κάγκελα

Χαρτί και καλαμάρι, με ονόματα, διευθύνσεις κι αριθμούς τα γράφει ο «Γκάρντιαν». Για τον Χασίμ Θάτσι,

αυτόν τον οπλαρχηγό του UCK για τον οποίον έχυναν μαύρο δάκρυ οι παρ' ημίν παρθένες του «εκσυγχρονισμού», τότε, το 1999, όταν υποστήριζαν τον ιερό αγώνα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου να γίνουν προτεκτοράτο της Δύσης και σαντζάκι των Οθωμανών.

Πλην όμως φευ και αλληλούια, ο εκλεκτός αυτός των Ουρσουλίνων αποδεικνύεται (ήταν από τότε) επικεφαλής συμμοριών που εμπορεύονται όπλα, ναρκωτικά, γυναίκες, ανθρώπινα όργανα.

Ωρύεται τώρα εναντίον του Θάτσι το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς τον λόγο. Οταν αυτό το αγλάισμα, ο Θρασίμ Θάτσι, διέπραττε δολοφονίες, βασανιστήρια, απαγωγές και φυλακίσεις ήταν ένας ήρωας του πολυπολιτισμού και του αυτοπροσδιορισμού,

ενώ τώρα τυγχάνει ένας ακόμα Καρζάι; Ω αθώα μου Δύση! πώς την πατάς συνέχεια έτσι; ούτε καν ναζί δολοφόνους μπορείς να διαθέτεις πλέον, αλλά πολιτικώς ορθούς κρετίνους -«εικόνα σου είναι και σου μοιάζουν...»

«Εξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι». Απόστολον Παύλο «Προς Κορινθίους» ενθυμείται ο κ. Μάνος Ελευθερίου κι αρχίζει ο ίδιος στο «Ο νοητός λύκος» να ιστορεί: «το νόημα

της τέχνης μου θαρρούσα/ πως ήταν φεγγαριού βυζαντινού/ κι αυτό που από παιδί αιμορραγούσα.

Στα μήπως και τα τίποτε πενθούσα...»

Τελειώνει σιγά σιγά το 2010.

Κι απ' ό,τι μαθαίνω γέροντες τινές του δήμου των Διομέων, κουρείς και βυρσοδέψες θέλουν να φέρουν ψήφισμα προς έγκρισιν στη Βουλή, διά του οποίου

μεγαλόθυμα και για την καλή χρονιά, να

παραιτείται η Ελλάς από τις αποζημιώσεις που μας οφείλει η Γερμανία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. (Οχι απ' τον Δεύτερο, απ' τον Πρώτο)...

Δεν είναι δα μεγάλο το ποσόν! Περίπου 80.000.000 μάρκα εκείνης της εποχής, συν οι τόκοι.

Ομως η μεγάθυμος αυτή ενέργεια της Ελλάδας θα ανακούφιζε τη δεινώς δοκιμαζόμενη οικονομία της Γερμανίας, τώρα που η τιτανίς αυτή χώρα είναι υποχρεωμένη να βοηθά ημάς τε και άλλους πάσχοντες εταίρους.

Ισως κι επιπροσθέτως να έπρεπε επίσης να χαρίσουμε στη Γερμανία και τα 593.873.000 δολάρια (εκείνης της εποχής) του μεσοπολέμου (συν τους τόκους) από τη διαφορά του κλήριγκ μεταξύ των δύο χωρών -που ήταν εις βάρος της Γερμανίας. Ακόμα απλήρωτα μας τα 'χουν.

Αφερίμ.

* * *

Ο μως, μην ψάχνεις πολύ τα χαρτιά και τις συνθήκες, παιδί μου· όπως γράφει ο ποιητής γι' αυτούς που σε κάτι τέτοια εγκύπτουν και εντρυφούν «παγιδεύουν»

το χρόνο στο χαρτί/ γι' αυτό χιονίζει πάντα στην καρδιά τους».

Σύμπτωσις, χιονίζει και στη χώρα. Και

σαν φωτισμένο Ζέπελιν πλανιέται μέσα στις νιφάδες πάνω από την πόλη το Κοινοβούλιο -ονομαστικές ψηφοφορίες, όπως

τότε στο δημοτικό που έπαιρνε ο πρώτος μαθητής απουσίες, με τον δάσκαλο να χασμουριέται, ένα ξετριμμένο κιτρινωπό μπλοκάκι το απουσιολόγιο, πέρασαν

από τότε σαράντα και βάλε χρόνια ώσπου να

καταλάβω ότι ούτε καν scripta manent, αλλά...

...σε ένα παλίμψηστο γράφουμε, όποιος θέλει όποτε θέλει κι όπως θέλει ξύνει τις λέξεις -αυτό ήταν πάντα το προνόμιο της ανάγνωσης, δεν πά' να γράφει

ό,τι θέλει ο ευαγγελιστής, ό,τι θέλει πάλι θα διαβάσει ο ιερέας.

...................................

Κι έτσι δεν ξέρω τι είναι, δεν ξέρω για μιαν ακόμη φορά, τι είναι χειρότερο: η υποκρισία της Λούκας της Σοσιαλίστριας όταν θεωρεί «νομικό πλεονασμό» σήμερα, αυτό για το οποίον χθες ήταν υπέρ του κλεισμένη -μάς διαβεβαίωνε- στο Κούγκι

ή ο κυνισμός του αεί ψευδόμενου Παπακωνσταντίνου;

Π οτέ άλλοτε σε αυτόν τον τόπο δεν έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για οικονομία -ποια οικονομία όμως; αυτήν που τρώει τα νοικοκυριά και κλείνει τα σπίτια, προδίδοντας το ίδιο της το όνομα κατά και τα δύο σκέλη, και του οίκου, και του νόμου -

- και ξαναγίνεται έτσι ο νόμος, νομή -ποιος θα την αρπάξει πρώτος. Λάφυρο και λεία.

Θραύσματα από παλιούς χάρτες η χώρα μου.

Σε έναν αίολο και έωλο καιρό, το μεν ανεμοδαρμένον κι ασταθή, το δε βρώμικον σαν σάπιο ψωμί -ήδη «κάνουμε μπίζνες (σ.σ.: με τους Ελληνες) στο Αιγαίο», λέει ο Νταβούτογλου.

Προβοκάτωρ ή μαρτυριάρης;

Και με ποιους Ελληνες κάνει, αν κάνει, μπίζνες και φαστ τρακ αυτός ο φαντασμένος νεο-οθωμανός;

Χιονίζει, αλλά τα στολίδια στο δέντρο δεν ψευδίζουν το ζήτα, δεν χιονίδει, απλώς χιονίζει...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΧΙΙ.2010 stathis@enet.gr

www.enet.gr