H πασαρέλα της ντροπής

Στην κοιλιά της μάνας μου πρωτοάκουσα τις μουσικές του «Μεγάλου μας Τσίρκου» του Ξαρχάκου, με τις μουσικές του Θεοδωράκη από το «Ζ» βγήκα από την κοιλιά της κι ύστερα μεγάλωνα με τη φωνή του Ρίτσου από το βινύλλιο του Λεοντή. Όταν αργότερα μυήθηκα στις νότες του Χατζιδάκι, από αντίδραση γυρνούσα στο δωμάτιο μου με τους ήχους των λαϊκών του Θεοδωράκη, ενώ ως αντίδραση στο μάθημα κλασικής κιθάρας στο Ωδείο «Απόλλων» πήγαινα προετοιμασμένος πάνω σε παρτιτούρες μεταγραφών για κιθάρα έργων του Μάνου Χατζιδάκι. Εμίσησα τότε τον Bach για τον Χατζιδάκι. Ανώμαλο παιδί, από μικρό...

Η «γιορτή του Πολυτεχνείου» στο σχολείο μπορώ να πω ότι ήταν κι η μοναδική ημέρα που απολάμβανα περισσότερο κατά τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων. Τέλειωνε η γιορτή και περίμενα πια με αγωνία να έρθει η επόμενη χρονιά- γιορτή. Αν είχα την κατάλληλη παρέα εκείνη τα χρόνια, μπορεί κάθε χρονιά να έβαζα τέτοια μέρα φωτιά στο σχολείο.

Ο λόγος ήταν απλός: Δεν με έπειθαν καθόλου οι προθέσεις των καθηγητών μου όταν γιορτάζαμε ΤΗ γιορτή ΤΗΣ ελευθερίας. Τους φανταζόμουν, πάντα, αυτούς μέσα στα Τάνκς. Κι εμάς πάνω στη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου. Τις χρονιές του Λυκείου είχα αναλάβει εγώ να συγκεντρώσω όλο το υλικό και να επιμεληθώ τη ροή της γιορτής. Ομολογουμένως ήταν οι καλύτερες γιορτές που είχαν διοργανωθεί για το Πολυτεχνείο, καθώς πρωταρχικώς μου σκοπός ήταν να φωτίσω απόλυτα τα ηρωικά πρόσωπα των φοιτητών του Πολυτεχνείου και να προκαλέσω βαθειά συγκίνηση.

Εκεί πρώτη φορά, είδα δακρυσμένη την πιο αυστηρή φιλόλογο που είχε περάσει ποτέ από το σχολείο μου, εκείνη που μετά το τέλος της γιορτής με πήρε αγκαλιά και μου είπε «Ο Πέτρουλας ήταν φίλος μου». Επίσης άρχισα να γίνομαι αρκετά συμπαθής στον μαθηματικό, που μισούσα, αλλά πάντα κολάκευα, με την εφημερίδα του Ριζοσπάστη, κάτω από το θρανίο μου. Έτσι πέρασα στις δυο πρώτες τάξεις του Λυκείου με αξιοπρεπέστατους βαθμούς τα μαθηματικά και άλγεβρα που μισούσα. Με τον Ριζοσπάστη. Ανώμαλο παιδί, σου λέω. Έτσι είχα χρησθεί το «παιδί της γιορτής του Πολυτεχνείου». Ήταν βλέπεις και το επίθετο, που τους έκανε τόσους πολλούς συνειρμούς.

Όταν πρωτοήρθα στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, παρακολούθησα από κοντά τις εκδηλώσεις μέσα στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου, όπου βέβαια είχα επισκεφθεί πολλά χρόνια πριν όταν η μητέρα μου έδινε εξετάσεις στη σχολή Καλών Τεχνών – όταν εγώ νόμιζα ότι αυτός ο χώρος είναι κλειστός για άλλα μαθήματα αφού αποτελεί από μόνος του ΤΟ μάθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ- και την πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία. Πάντα τέτοιες μέρες επισκέπτομαι τους τάφους του Παναγούλη, του Πέτρουλα και του Γρηγόρη.

Η συγκίνηση δεν υπήρξε η ίδια ποτέ με εκείνες τις μακρυνές σχολικές εορτές. Με ενοχλούσε ο κόσμος που χειροκροτούσε τους ψεύτικους πολιτικούς, με ενοχλούσαν οι ακραία κομματικοποιημένες οργανώσεις, με ενοχλούσε που το μήνυμα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είχε τόσο πολύ ευτελιστεί απέναντι από το ναό της κατανάλωσης, το ΜΙΝΙΟΝ. Ναι, με ενοχλούν πολύ οι φάτσες και οι πράξεις όλων των πολιτικών. Κάθονται μπροστά από τους iMac τους, στέλνουν μηνύματα στους γυμναστές τους στα blackberry τους, κάθονται στις πολυτελείς υπουργικές τους αμαξάρες, διαβάζουν από iPad τις συνδρομητικές τους αμερικανικές εφημερίδες, όταν στρίψουν γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, λύνουν και βγάζουν την γραβάτα, έξω από την πόρτα ο πρόεδρος της φοιτητικής παράταξης τους δίνει 3-4 γαρύφαλλα από αυτά που πουλάνε τσιγγανάκια, ανοίγουν δρόμο στην πασαρέλα της ντροπής και τους χειροκροτούν.

Σας πείθει κανείς από αυτούς ότι θα θυσιαζόταν πραγματικά για ένα ιδανικό από τα τρία;

mediasoup