Τι απέγινε η κυβέρνηση των αρίστων;

Tου Κωστα Kαλλιτση

Ηταν 1996. Ο τότε φρέσκος πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, είχε ξεκινήσει περιοδείες στα υπουργεία για να πιάσει κλίμα, να δει αν και πώς υλοποιούνται οι κατευθύνσεις του και, κυρίως, να επιστήσει την προσοχή των στελεχών του στην ανάγκη νοικοκυρέματος, περιστολής της σπατάλης, ώστε να περιοριστούν τα ελλείμματα και να πετύχουμε να μπούμε στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) έγκαιρα – και όχι το… 2014, που προφήτευε η Ν.Δ.

Σε μία από αυτές τις περιοδείες, ενημερώθηκε για όλα τα σημαντικά που πράττει ο αρμόδιος υπουργός (ιδιαιτέρως, δε, για το ταπεινό καμαράκι όπου για λίγο ξαπόσταινε από τον κάματο της σκληρής εργασίας του…) και, στη συνέχεια, πήρε μέρος σε σύσκεψη με τους επιτελείς των εποπτευόμενων ΔΕΚΟ. Γνώριζε ότι ο υπουργός του δεν τα πήγαινε καλά με τα νούμερα, είχε ακούσει τα σχόλια ότι αγόταν και φερόταν από τους αλχημιστές των ΔΕΚΟ, αλλά αυτό που επρόκειτο να ακούσει, όχι, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί.

Εμβρόντητος άκουσε τον επικεφαλής μεγάλου οργανισμού (που και σήμερα είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας λόγω αφόρητων ελλειμμάτων και χρεών…) να τον διαβεβαιώνει με υπερηφάνεια ότι από εκείνο το έτος και πέρα τα ελλείμματα του οργανισμού θα μηδενίζονταν! Ρώτησε, λοιπόν, πώς θα γινόταν αυτό το θαύμα. Η απάντηση τον άφησε σύξυλο: Κύριε πρωθυπουργέ είναι απλό, συμφωνήσαμε με τον υπουργό να μην εμφανίζουμε το έλλειμμα στον ισολογισμό του οργανισμού μας αλλά, από εδώ και πέρα, να το περνάμε κατευθείαν στο έλλειμμα του υπουργείου. Ετσι, το εξαφανίζουμε – εξήγησε ο πρόεδρος, ενώ συγκατένευε με χαμόγελο ικανοποίησης ο υπουργός…

Ο Κ. Σημίτης απέφυγε μεν το εγκεφαλικό, αλλά βγήκε από εκείνην τη σύσκεψη με βαρύτατα τραυματισμένο το ηθικό και κλονισμένη την ψυχολογία του. Είχε πάρει μια πολύ ισχυρή δόση συνδυασμένου λαϊκισμού με την άγνοια και την ανοησία. Ο Κ. Σημίτης, μετά μια 8ετία πρωθυπουργός, σήμερα δεν βρίσκεται σε αυτό που λέγεται πολιτικό προσκήνιο – έτσι, αποφεύγει ανάλογες εμπειρίες. Διότι, κατά τα λοιπά, ο λαϊκισμός, η ανοησία, η άγνοια βρίσκονται (και) στην πρώτη γραμμή. Ενίοτε, σε υπουργικούς θώκους.

Υπάρχουν υπουργοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οχι όλοι, νομίζω ούτε οι περισσότεροι. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι γεννημένοι για την πολύ υψηλή πολιτική και, αντί να ασχολούνται με τα καθήκοντα που τους έχει αναθέσει ο πρωθυπουργός, ρητορεύουν επί παντός επιστητού – ειδικά για θέματα που δεν κατανοούν. Αλλοι δεν πιστεύουν στην ασκούμενη πολιτική, άλλοι ανακατεύουν χαρτιά αποφεύγοντας να βάλουν υπογραφή σε αποφάσεις, άλλοι είναι πάντα διαθέσιμοι για γεύματα και σεμνές τελετές, ενώ θα έπρεπε να μην κοιμούνται ούτε τη νύχτα αν ένιωθαν πόσο πιεστικά και οξυμμένα είναι τα προβλήματα που ταλανίζουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και θα επιδεινώνεται μέχρι το καλοκαίρι του 2011, πριν αρχίσει να εξομαλύνεται και σταδιακά να βελτιώνεται – αν όλα πάνε καλά. Η αντιπολίτευση σπρώχνει τη χώρα προς τη χρεοκοπία. Η δημόσια διοίκηση έχει τα γνωστά χάλια της. Ως εκ τούτου, η κρίσιμη μεταβλητή είναι μία: η διαχειριστική επάρκεια, η ικανότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή και θεμελιώνοντας ένα δικαιότερο αύριο. Ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε δεσμευτεί ότι θα σχηματίσει μια κυβέρνηση των αρίστων – όχι των αρεστών. Μέχρι σήμερα, δεν την έχουμε δει.

Kathimerini.gr