Κοινωνική εξέγερση με αποχή

Στις 14 Αυγούστου, είχαμε προβλέψει την αποχή, η οποία όπως γράφαμε τότε θα εξελισσόταν σ’ έναν απρόβλεπτο όσο και σοβαρό αντίπαλο του πολιτικού συστήματος. Οι ενδείξεις μέχρι αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι δικαιώνουν σε μεγάλο βαθμό εκείνη την πρόβλεψη, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να περάσει σε μια νέα εποχή. Εφόσον αποτυπωθεί και εκλογικά η αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος, τότε δημιουργείται ένα σοβαρό ζήτημα για τον τρόπο λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας. Θα είναι η πρώτη φορά που, μετά τη Μεταπολίτευση, μπορεί κανείς να μιλήσει για «κοινωνική εξέγερση», μέσα από την οποία οι πολίτες επιχειρούν να κάνουν αυτό το οποίο δεν έκαναν τα κόμματα: Να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια νέα εποχή. Πρωτίστως η Κυβέρνηση και δευτερευόντως η Αντιπολίτευση, φέρουν σοβαρές ευθύνες γι’ αυτή την εξέλιξη, η οποία ενδεχομένως μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς τη Δημοκρατία. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά το μήνυμα, όχι μόνο θα το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν οι κομματικές ηγεσίες, αλλά θα το αποδεχθούν, και θα εργασθούν σοβαρά ώστε να προστατεύσουν τις αξίες του κοινοβουλευτισμού, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Το προφητικό άρθρο είχε ως εξής:

«Το ενδιαφέρον των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών δεν επικεντρώνεται στο ποιος θα νικήσει ή ποιος θα χάσει. Ασφαλώς και αυτό έχει τη σημασία του, αλλά δεν είναι αυτό που θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Τουλάχιστον, δεν θα είναι μόνο αυτό. Γιατί σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση, η κρίσιμη παράμετρος θα είναι η αποχή.

Κατά τη γνώμη μου, ο μεγάλος αντίπαλος των κομμάτων θα είναι οι πολίτες. Δηλαδή αυτοί από τους οποίους τα κόμματα αντλούσαν τη δύναμή τους μετατρέπονται σ’ έναν σοβαρό αντίπαλο τους. Και το ‘προνόμιο’ της αποχής τους καθιστά έναν δύσκολο και συνάμα απρόβλεπτο αντίπαλο. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο σοβαρά έχουν εκτιμήσει αυτή την παράμετρο τα κόμματα. Η στρατηγική του μετώπου κατά του μνημονίου που δείχνει να προτάσσει η Νέα Δημοκρατία, το άλλοθι που αναζητά το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να συμψηφίσει τα δικά του λάθη με τα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης, και η πολιτική της άρνησης στην οποία η Αριστερά επιχειρεί να προσδώσει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, δείχνουν ότι τα κόμματα δεν έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο.

Οι πολίτες βλέποντας ότι κι αυτή τη φορά τα κόμματα αντιδρούν… κομματικά, ετοιμάζονται να απαντήσουν αντί-κομματικά. Τα κομματικά χρίσματα δεν ελκύουν, και η Αυτοδιοίκηση δεν προσφέρεται για καταφύγιο. Συνεπώς αυτό που ήδη θα πρέπει να προβληματίζει τις ηγεσίες των κομμάτων, είναι πως θα αποφύγουν να ηττηθούν από την αποχή. 

statesmen