πρίν αλέκτορα φωνήσαι, ξανανύχτωσε

Η αποχή έχει πολλές φωνές διότι έχει πολλές αιτίες. Είναι αφελείς οι προσπάθειες όσων επιχειρούν να οικειοποιηθούν την αποχή, ομογενοποιώντας την. Η αποχή μπορεί να μην εκφράζει μόνον την απόρριψη του συστήματος αλλά και την παραίτηση από την προσπάθεια για τη βελτίωση ή την αλλαγή του.

Η αποχή μπορεί να εκφράζει απογοήτευση, απόρριψη, απόγνωση, οικονομική αδυναμία, πολιτική οργή αλλά και πολιτική χειραγώγηση, αριστοκρατικό αναχωρητισμό αλλά και πολιτισμική αποβλάκωση. Η αποχή δεν έχει η ίδια φωνή διότι τη σκεπάζουν οι φωνές αυτών που τη «διαβάζουν» και μιλούν στο όνομά της. Καθιστώντας την έτσι απορροφήσιμη από το σύστημα, μια άφωνο φωνή, μια απουσία που δεν μπορεί να 'ναι επί μακρόν παρούσα.

Ομως η διαρκώς αύξουσα αποχή βαθαίνει την αποξένωση -παροδική ή μονιμότερη- του λαού από την πολιτεία, το πολίτευμα και τους πολιτικούς, δίνοντας σε αυτήν την αποστροφή δύο εκδοχές: ή της παθητικής υποταγής ή της εν δυνάμει εξέγερσης...

Θα δούμε...

Δήλωσε χθες, ψηφίζοντας, ο κ. Βενιζέλος ότι «όλες οι επιλογές είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένες» -θαύμα! Επιτρέπεται δηλαδή εκ νέου στον λαό να εκφράζεται; Δεν είναι «αντιπατριώτης» όποιος δεν ψηφίζει ΠΑΣΟΚ; Πάλι καλά! ξαναέχουν «μάγκνα χάρτα» οι «διεφθαρμένοι». Φρονίμως πάντως ποιών ο κ. Βενιζέλος, όρισε τις αποστάσεις του από τον αρχηγό του επ' αυτού του ζητήματος -εις ποία άλλα;

Το κόμμα του ΛΑΟΣ, ο φον Κωλοτούμπεν, ο βαρίδεν (κατά τον αρχηγό του) κ. Βορίδης, ο Αδώνιδας και τα υπόλοιπα καλόπαιδα, μια όντως σκωληκοειδής απόφυση του δικομματισμού, συμπαρατάχθηκε και με τις δύο του πτέρυγες, και με το ΠΑΣΟΚ, και με τη Ν.Δ. Και έχασε κι από τις δύο, και έχασε και με τις δύο; Ο ορισμός του τυχοδιωκτισμού -ακόμα κι αν κέρδιζε. Αλλά και το πρελούδιο της συρρίκνωσης. Καλή συνέχεια...

Μεγάλη επιτυχία και της Δημοκρατικής Αριστεράς -πρότεινε δημάρχους στο ΠΑΣΟΚ, εξέλεξε μαζί του δημάρχους και συμβούλους, αλλά όλοι πλέον οι Ελληνες ή έστω η συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρεί αυτό το κόμμα παραπληρωματικό του ΠΑΣΟΚ. Με τον κ. Μπίστη μέσα, τον κ. Κουβέλη έξω (έστω για την ώρα) το υβρίδιο είναι ενδιαφέρον. Εκείνο που έχει γίνει κουραστικό είναι η ιδεολογική του αλαζονεία του τύπου «όποιος δεν ψηφίζει Καμίνη ανοίγει τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή» -ιδεολογική αλαζονεία (πλην όμως και χαζομάρα), τύπου Παπανδρέου, «όποιος δεν μας ψηφίζει δεν είναι πατριώτης» ή τύπου Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Οσο για τη «Χρυσή Αυγή», υπήρξε πάντα (αλλά σύντομα θα σβήσει) ένας «χρήσιμος εχθρός». Δεν είναι τυχαία η επί χρόνια προσπάθεια μερίδας του Τύπου να βγάζει τους φασίστες απ' την αφάνεια, να τροφοδοτεί σχεδόν την ύπαρξή τους με μια διαρκή αμφιλεγόμενη δυσφήμηση.

Δυστυχώς για ένα μέρος της Αριστεράς (του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ) ο εχθρός δεν βρίσκεται στα αστικά σαλόνια, αλλά στους υποπρολετάριους που κατευθύνονται απ' αυτά. Διαδηλώσεις της Αριστεράς, ή προεκλογικές εκστρατείες υπό την προστασία της Αστυνομίας, όχι μόνον δεν την τιμούν, αλλά αναγορεύουν τους λουμπενοφασίστες σε νοματαίους με προίκα την πλειοψηφία των κατοίκων -ο θρίαμβος του αριστερισμού, να επιτυγχάνει το αντίθετο απ' αυτό που επιδιώκει, όπως στον Αγιο Παντελεήμονα.

Και τώρα: ή τα κεφάλια μέσα ή το μέτωπο ψηλά. Οψόμεθα.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 15.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr