Tο σύνδρομο της μυστικής διπλωματίας

Με τον Σταύρο Καρκαλέτση

Eνώ η χώρα βρίσκεται μεσοπέλαγα της κρίσης, πληθαίνουν οι ενδείξεις πως πάμε για «τελικές λύσεις» σε Κύπρο και σκοπιανό. Και παράλληλα ανοίγει (βλέπε δηλώσεις Μόρνινγκσταρ και όχι μόνον…) ένα θέμα που για Κωνσταντίνο Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη, κρατήθηκε επί δεκαετίες με ιερά εμμονή εκτός συζήτησης: Η συνδιαχείριση των (όποιων) πετρελαίων βρεθούν στο Αιγαίο.

Το πρώτο ερώτημα που αναδύεται είναι κατά πόσο το timing εξυπηρετεί τη δρομολόγηση λύσεων. Με την οικονομία παραπαίουσα και, προεκτατικά, την αμυντική και γεωστρατηγική επάρκεια της Ελλάδας να συρρικνώνεται, είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για άρον άρον «κλεισίματα» των σημαντικότερων εθνικών ζητημάτων; Είναι τόσο δύσκολο να μελετήσουν κάποιοι βιαστικοί εν Αθήναις, Θουκυδίδη, και να καταλάβουν ότι την ώρα που είσαι αδύναμος (και οι αντίπαλοί σου γνωρίζουν βεβαίως την τρωτότητά σου) δεν προβαίνεις σε συζητήσεις που οδηγούν σε επιζήμιες διευθετήσεις;

Ερώτημα δεύτερο: Απαξιώνεται σταδιακά η εθνική άμυνα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ναι ή όχι; Ο μόνος, για παράδειγμα, πυλώνας που στηρίζει (ακόμα) γεωστρατηγικά τη χώρα, η Πολεμική Αεροπορία, τι διαθεσιμότητες έχει στα μαχητικά αεροσκάφη τρίτης γενιάς; Μήπως χαμηλές όσο ποτέ στο παρελθόν; (ευνόητοι λόγοι αναγκάζουν να μην γραφτούν λεπτομέρειες). Εν τέλει, η μείωση της αποτρεπτικής ελληνικής ικανότητας μήπως εμμέσως είναι σε κάποιους επιθυμητή, ακριβώς για να δικαιολογήσουν επικείμενες παραχωρήσεις προς τους Τούρκους;

Ερώτημα τρίτο: Είναι εκτός πραγματικότητας τα όσα από εγκυρότατους δημοσιογράφους γράφονται, περί μυστικής διπλωματίας και περίεργων μυστικοσυμβούλων της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού; Μυστικοσυμβούλων που σκωπτικά χαρακτηρίζονται ελληνόφωνοι, ακριβώς για να καταδειχθεί το απροσδιόριστο της προέλευσης και της παρουσίας τους; Οι κακές (πλην έγκυρες) γλώσσες, ισχυρίζονται πως η παραδοσιακή και έμπειρη διπλωματία του ΥΠ.ΕΞ., πρέσβεις τεχνοκράτες με άριστη γνώση των εθνικών θεμάτων, για πρώτη φορά είναι τόσο παραγκωνισμένοι και, βεβαίως, δυσαρεστημένοι. Αντίθετα με τη δική τους περιθωριοποίηση, γράφονται (και λέγονται ακόμη περισσότερα) για ειδικές αποστολές και ταξίδια-αστραπή διαφόρων εξωθεσμικών, που όπως φαίνεται έχουν αποσπάσει άτυπα αρμοδιότητες άλλων.

Βεβαίως, το σύνδρομο της μυστικής διπλωματίας δεν είναι φρέσκο προιόν. Ανέκαθεν λειτουργούσε υπόγεια και παράλληλα με το ΥΠΕΞ. Ας θυμηθούμε το 1959 και το όπως όπως κλείσιμο του Κυπριακού, με τους Καραμανλή - Αβέρωφ -Άγγελο Βλάχο να πρωταγωνιστούν σε ένα σκοτεινό παρασκήνιο, για εκτροπή του αιτήματος του κυπριακού Ελληνισμού για αυτοδιάθεση.

Όμως και σε περιπτώσεις σαν την παραπάνω (επαναλήφθηκαν συχνά στο παρελθόν), δεν έπαυαν να πρωταγωνιστούν, σε υπόγειες έστω διαδρομές, άνθρωποι του ΥΠΕΞ, υπουργοί ή τεχνοκράτες. Κάτι που μάλλον δεν συμβαίνει σήμερα, αφού δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα.

Συμπέρασμα, παραφράζοντας το παλιό αντικαπνιστικό σύνθημα: Μήπως η έλλειψη ορθολογισμού από τη μια, και η μυστική όσο και θολή διπλωματία από την άλλη, ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ την εξωτερική μας πολιτική; Και ακόμα σοβαρότερα τα ΔΙΚΑΙΑ του κυπριακού Ελληνισμού;

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΚΑΛΕΤΣΗΣ

Αμυντικός Αναλυτής, Πρόεδρος του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α
www.elkeda.gr


http://infognomonpolitics.blogspot.com