Χώρα – πολιτικό δοκιμαστήριο;

Του Μπάμπη Παπαναγιώτου

Μια χώρα στην οποία ο κάθε Γιούνκερ μπορεί να «κάνει παιχνίδι» στο εσωτερικό της είναι μια χώρα απροστάτευτη και ευάλωτη. Και δεν είναι εικόνα σοβαρής χώρας, ούτε σοβαρού πολιτικού συστήματος, ο κ. Γιούνκερ τη μια να «δίνει» τον πρωθυπουργό της χώρας και την άλλη τον πρώην πρωθυπουργό –για να εξισορροπήσει τα πράγματα– και στις δύο περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα να γίνεται μαλλιά-κουβάρια. Κι αυτό ανεξαρτήτως τού αν και πότε έχει «περισσότερο» δίκιο ο κ. Γιούνκερ. Οταν έλεγε ότι ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε δεξιά και αριστερά ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα ή όταν έλεγε ότι από το 2008 πίεζε τον Κ. Καραμανλή να πάρει πρόσθετα μέτρα.

 Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι ο επικεφαλής του Γιουρογκρούπ έχει δίκιο και στις δύο περιπτώσεις. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι επειδή ακριβώς έχει δίκιο, επειδή δηλαδή και τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν «λερωμένη τη φωλιά τους», για αυτό είναι τόσο ευάλωτη η εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας σε εξωτερικές παρεμβάσεις. Οι οποίες σε κάποιες κρίσιμες στιγμές μπορούν κάλλιστα να εξυπηρετούν λόγους και επιδιώξεις, οι οποίες καθόλου δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται με το στενά νοούμενο εθνικό συμφέρον.

 Δεν είναι ανάγκη να ενστερνιστεί κάποιος την αλήστου μνήμης θεωρία του «ανάδελφου έθνους» ή να αφεθεί στη γοητεία της σεναριακής εκδοχής της πολιτικής, για να αντιληφθεί πόσο ουσιαστικά αδύναμη και «πολιτικά ανοχύρωτη» είναι μια χώρα, στην οποία ο κάθε Ευρωπαίος αξιωματούχος μπορεί με μια απλή δήλωσή του ή με μια αποκάλυψή του να ανεβάσει στο πολιτικό ρινγκ τον πρωθυπουργό της χώρας, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, τη μισή Βουλή και σύσσωμο τον Τύπο…

 Ολο αυτό είναι αποτέλεσμα της βάσιμης καχυποψίας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των κομμάτων, τα οποία γνωρίζουν τι απ’ αυτά που έπρεπε να κάνουν δεν έκαναν, αλλά και τι απ’ αυτά που δεν έπρεπε να κάνουν έκαναν. Και το καθένα ξέρει και για τον εαυτό του και για τον άλλον. Κι αυτό με τη σειρά του είναι αποτέλεσμα της στρεβλής πολιτικής ζωής, αλλά και του πελατειακού συστήματος που υπηρετήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, με εναλλασσόμενους τους ευνοούμενους και τους διωκόμενους. Ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Μέχρι που αποφάσισαν να το χρησιμοποιήσουν –για τους δικούς τους λόγους– και οι Ευρωπαίοι και τότε φάνηκε πόσο γυμνός ήταν ο βασιλιάς.

 Μια τέτοια χώρα όμως –πόσω μάλλον αν βρίσκεται στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται η δική μας– είναι μια χώρα με ουσιαστικά ανύπαρκτη διαπραγματευτική ικανότητα. Μια χώρα που δεν την παίρνει να ασκήσει βέτο, αν χρειαστεί. Και μια χώρα που μπορούν εύκολα κάποιοι να την «κόψουν φέτες» στο εσωτερικό της και διά της «σαλαμοποιήσεως» να τη φέρουν στα μέτρα τους.

 Είναι προφανές ότι με την εικόνα που εμφανίζει η Ελλάδα στις μέρες μας δεν κινδυνεύει μόνο να είναι η πρώτη χώρα που απειλείται με οικονομική χρεοκοπία για πολιτικούς λόγους. Αλλά κινδυνεύει να γίνει και η πρώτη χώρα – πολιτικό δοκιμαστήριο.

e-typos