Η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά

Μιλώντας προ ημερών με συγγενικό μου πρόσωπο και με αφορμή την απεργία των φορτηγατζήδων, μου είπε μια κουβέντα που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο εύστοχη κι επίκαιρη βλέπω να γίνεται. Χρειάζεται, μου είπε, η θρυαλλίδα για να ξεκινήσει το «πανηγύρι», μετά τα πράγματα δεν θα μαζεύονται εύκολα.

Εννοώντας τη σπίθα που θ’ ανάψει το φιτίλι της αγανάκτησης του κόσμου απ’ τα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας και όχι μόνο.

Τα αυστηρότερα μέτρα αντιμετώπισης των απεργών φορτηγατζήδων κι η απώλεια μια ζωής στη Μαλακάσα (ανεξάρτητα απ’ την αναστολή των κινητοποίησεων που αποφάσισε η ηγεσία των απεργών με την οποία βέβαια, διαφωνεί η επιτροπή αγώνα των μεταφορέων που κατηγορεί την ηγεσία ότι πούλησε τον αγώνα), σε συνδυασμό με το ρεσιτάλ πολιτικού κομπογιαννιτισμού και πολιτικής απάτης της κυβέρνησης που ψήφισε την περαίωση, αν και το 2008 ως αντιπολίτευση κατακεραύνωνε (δείτε εδώ τι έλεγε ο νυν υπουργός σχετικά με την περαίωση τότε !) για να μαζέψει χρήμα στα ταμεία αφού φοβήθηκε (και καλά έκανε) να εξομοιώσει το ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης, το πογκρόμ απολύσεων στα μεγάλα «μαγαζιά» του τύπου , η πρόθεση των αγροτών να ξαναβγούν στους δρόμους, η συνεχείς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις στις επιθυμίες των εργοδοτών (που είναι αυτονόητο, έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτές των εργαζομένων),οι προκλητικοί εξυπνακισμοί του Πάγκαλου και διάφορα άλλα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκταίηλ στη βάση της κοινωνίας μέσα απ’ το οποίο είναι πολύ πιθανό να ξεπηδήσει η θρυαλλίδα που αναφέρουμε παραπάνω, και που κατά την ταπεινή μας άποψη και με δεδομένη την συσσωρεμένη ένταση, απογοήτευση και αγανάκτηση του κόσμου είναι ικανή να προκαλέσει μεγάλης έκτασης κοινωνική πυρκαγιά με απρόβλεπτες συνέπειες.

Έχουμε την εντύπωση πως η κυβέρνηση παίζει με την φωτιά, χωρίς να έχει εκτιμήσει σωστά τον κίνδυνο αυτού του παιχνιδιού. Παρότι οι υπουργοί της αλλά κι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επαναλαμβάνουν μέχρι κορεσμού και δυασανεξίας, ότι όλα αυτά γίνονται για να σωθεί η χώρα, κανένας δεν φαίνεται να τους πιστεύει πια.

Η εντύπωση του κόσμου που βλέπει αντί για σοβαρή διαχείριση τις συνηθισμένες παλινωδίες, είναι εντελώς διαφορετική, κι αυτό που προσπαθεί σαστισμένος απ’ τα απανωτά χτυπήματα να διαγνώσει, είναι αν οι κυβερνώντες είναι αφελείς κι ανίκανοι ή αν δρουν βάσει συντονισμένου σχεδίου.

Και στις δυο περιπτώσεις πάντως είναι επικίνδυνοι.

Ελπίζουμε να λανθάνουμε στην εκτίμησή μας αυτή, και το μέλλον να μας διαψεύσει πανηγυρικά.

Μακάρι οι απαισιόδοξες προβλέψεις μας να αποδειχτούν ονειροφαντασίες κι όλα να εξελιχθούν ομαλά.

Μέχρι τότε όμως, η ωμή πραγματικότητα θα μας κάνει να ανησυχούμε.

Υ.Γ. Την ίδια στιγμή που διαδραματίζονται όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της χώρας θα βραβευτεί στο Βερολίνο με το γερμανικό βραβείο Quadriga γιατί απέτρεψε, λέει, την πτώχευση της Ελλάδας και αναδιάρθρωσε τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας.

Το βραβείο θα του απονείμει ο …πρόεδρος της της DeutscheBank, ο πολύς Josef Ackermann. Να θυμίσουμε στους έχοντες ασθενή μνήμη ότι ο Ackermann ήταν μέχρι πρότινος απ’ τους σκληρότερους επικριτές μας. Τώρα φυσικά μας (επι) βραβεύει ως πιστωτής μας.

Γιατί άραγε όλο αυτό, μας θυμίζει θεατρικό σκηνικό;

"Παρέμβαση"

 ____________________________________________________