Νικόλ Λειβαδάρη
Ο Σόιμπλε στέλνει τελεσίγραφα για τη λειτουργία της… δημοκρατίας, το Spiegel καλεί διδάκτορα ψυχοπαθολογίας για να «αναλύσει Τσίπρα και Βαρουφάκη» και η Ελλάδα απαντά ανοίγοντας θέμα δημεύσεων των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων.
Θα μπορούσε να είναι κι ο νέος.. ελληνο-γερμανικός πόλεμος, εάν δεν ήταν απλώς η επιτακτική ανάγκη αμφότερων των μονομάχων να επιδείξουν το τρόπαιο του νικητή στην εσωτερική τους πολιτική αρένα. Η μάχη του «έντιμου συμβιβασμού» στην Ευρώπη δεν έχει ακόμη τελειώσει, το ηθικό δίκαιο της Ελλάδας μπορεί να είναι προφανές - εξίσου προφανές όμως είναι και το γερμανικό δίκαιο της πυγμής. Κι όσο κι αν το έως τώρα σκορ δεν είναι «win-win», o χερ Σόιμπλε απέχει ακόμη αρκετά από το να διακηρύξει την ολοκληρωτική και, κυρίως, ταπεινωτική για τον αντίπαλο νίκη.
Ως εκ τούτου ο «πόλεμος» κρίνεται αναγκαίος – ίσως, δε, ακόμη πιο αναγκαίος για τον γερμανό υπουργό Οικονομικών απ’ ό,τι για τον έλληνα ομόλογό του.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χρειάζεται επειγόντως έναν «πόλεμο» με την Αθήνα για να δείξει στους αντάρτες Χριστιανοδημοκράτες και τους εξεγερθέντες Χριστιανοκοινωνιστές της γερμανικής κυβέρνησης ότι δεν «χαρίζεται» στους άσωτους του Νότου. Τον χρειάζεται ακόμη για να ανακόψει το όποιο ρεύμα των «Εναλλακτικών» ευρωσκεπτικιστών του Grexit και των ακροδεξιών του Pediga. Για να παραμείνει το υπερ-δεξιό ανάχωμα και αντίβαρο της κυβέρνησης Μέρκελ σε μια γερμανική κοινωνία που διολισθαίνει ραγδαία και απρόβλεπτα σε δρόμους φοβικότητας.
Ο Σόιμπλε χρειάζεται τον «πόλεμο» με τους… Τσίπρες και τους Βαρουφάκηδες για να δείξει στην άλλη Ευρώπη ποιος ήταν και ποιος παραμένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού: Εάν ο Γιούνκερ, ο Ολάντ και ο Σαπέν θέλουν να δείξουν συμπάθεια στην Ελλάδα, μπορούν απλά να λένε με… γαλλικό μπρίο ότι «η τρόικα έγινε… τρίο». Δεν μπορούν όμως να αιτούνται τίποτα περισσότερο από μια διετή, π.χ., παράταση στο χρονοδιάγραμμα μείωσης του γαλλικού ελλείμματος. Μόνον η Γερμανία του κ. Σόιμπλε μπορεί να παραβιάζει συστηματικά και κατά το δοκούν τους κανόνες της Ε.Ε. χωρίς να ανοίγει μύτη. Όπως, για παράδειγμα, να υπερβαίνει επί πέντε συναπτά έτη το ανώτατο επιτρεπτό όριο για το εμπορικό πλεόνασμα χωρίς να υφίσταται καμία κύρωση. Κι ας είναι αυτό το πλεόνασμα, μια από τις βασικές πηγές των ελλειμμάτων του Νότου.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει ανάγκη τον «πόλεμο» με την Αθήνα γιατί, πλην των άλλων, είναι βαθιά Γερμανός κι ακόμη πιο βαθιά εγωιστής. Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει την… εμμονική συνήθεια να εξηγεί ανά τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου – καθόλου φειδωλά, ομολογουμένως –πώς και γιατί το γερμανικό μοντέλο «θεραπείας» της κρίσης ήταν, από αρχής μέχρι τέλους, λάθος. Αυτό δεν μπορεί να του το συγχωρήσει ο αρχιτέκτονας του ευρωπαϊκός δόγματος της λιτότητας.
Ο κ. Σόιμπλε θέλει επίσης αυτόν τον «πόλεμο» γιατί – παρά τους αστικούς μύθους - δεν είναι ο ορισμός του… nobile. Όταν κάποτε είπε στον Τίμοθι Γκάιτνερ «να κοιτάει τη δουλειά του και το χάλι της Αμερικής», το ελάχιστο που μπορεί να πει στον Γιάνη Βαρουφάκη είναι ότι αντιμετωπίζει με «ανόητα αφελή τρόπο» τα media.
Το εάν αυτό το «πολεμικό» χαρτί θα του βγει θα το κρίνει το εγγύς μέλλον. Καθώς επίσης και το πραγματικό βεληνεκές των ρηματικών διακοινώσεων της Αθήνας…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.