Ώρα για μεγάλες αποφάσεις

Οι εξελίξεις τις τελευταίες μέρες και ώρες είναι καταιγιστικές. Ο χρόνος καλπάζει και η Ελλάδα προσπαθεί (και το καταφέρνει) να παραμείνει ψύχραιμη – όσο αυτό είναι δυνατόν – να μην παρασυρθεί από την αναστάτωση που η ίδια έχει προκαλέσει αμφισβητώντας τον τρόπο με τον οποίον «γινόντουσαν τα πράγματα» μέχρι τώρα. Μερικοί εξανίστανται. «Με ποιους πάει να τα βάλει ο Τσίπρας, έχει συνειδητοποιήσει; Τι νομίζει; Πως μπορεί ποτέ μια χώρα χρεωμένη και άφραγκη σαν την Ελλάδα να τολμάει ακόμα και να σκεφτεί ότι θα θέσει τους δικούς της όρους; Έχουμε τρελαθεί εντελώς;» .

Φαίνεται πως, ναι, έχουμε τρελαθεί εντελώς –επιτέλους. Φαίνεται πως, ναι, ο Τσίπρας δεν έχει σκοπό να γίνει ο αριστερός πρωθυπουργός της σφαλιάρας που θα πρωθυπουργεύει σε μια χώρα που της έχουν αφαιρεθεί όλες οι εξουσίες. Φαίνεται πως, ναι, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν αποφασίσει να το πάνε όλο το χοντρό πακέτο μέχρι τα άκρα, και αν τεθούν από τους εταίρους θεμελιώδη πιά ζητήματα όπως η αποπομπή μας από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή η παραμονή μας υπό συγκεκριμένους όρους που τους έχουμε βαφτίσει «Μνημόνια» - να θέσει το ζήτημα σε ένα ωραίο δημοψήφισμα να αποφασίσει επιτέλους η πλειοψηφία των Ελλήνων τι προτιμάει.

Βέβαια, καλομαθημένοι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, το ενδεχόμενο να προσφύγει η κυβέρνηση στον λαό για να αποφασίσει, το αντιμετωπίζει σαν εχθρική πράξη, σαν να γίνεται κάτι «εναντίον της Ευρώπης».  Το κανονικό που έχουνε μάθει μέχρι στιγμής οι «εταίροι» μας είναι να κάνουνε τις δουλειές τους εδώ  όπως και όταν θέλουνε, όταν και όπως τους συμφέρει. Μια κυβέρνηση που βάζει και τον παράγοντα τι συμφέρει την ίδια, τον ελληνικό λαό, τον τόπο, το μέλλον μας, τους ακούγεται πολύ παράξενη εκεί στις Βρυξέλλες – και όπου αλλού εδρεύουν τα κέντρα εξουσίας της ΕΕ των επενδυτών. «Σήκωσε κεφάλι και ο Τσίπρας» σου λένε τώρα, «τόσο άσχετος είναι, μια χαψιά θα τον κάνουμε».

Λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος. Προσωπικά νομίζω ότι η Μέρκελ έχει ήδη αρχίσει να καταλαβαίνει ότι αν συνεχιστεί αυτός ο ανόητος (και χυδαίος)  ακραίος εκβιασμός με το σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο, η πατρίς (μας) ευγνωμονούσα θ’ ανεμίσει το μαντήλι της στο αποτυχημένο πείραμα της ΕΕ (δεν είναι και η πρώτη φορά που αποτυγχάνει αυτό το πείραμα) και, σίγουρα, δεν θα μεταμορφωθεί σε χαμένη Ατλαντίδα, ούτε θα εξαφανιστεί από τον χάρτη.

Υπάρχει η εύκολη λύση να παραμένεις σε έναν γάμο «μόνο για τα λεφτά» κι’ ας περνάς χάλια, κι’ ας σε προσβάλλει το έτερον ήμισυ, κι’ ας σου δίνει το χαρτζιλίκι με το σταγονόμετρο για να μην πάρεις πολύ αέρα ή γιατί θεωρεί ότι δεν συμπεριφέρεσαι σωστά (ίσως και με το δίκιο του – δεν έχει σημασία –σημασία έχει η εξάρτηση).  Και υπάρχει η πιο δύσκολη λύση της αυτονόμησης σου και της προσπάθειας να σταθείς στα πόδια σου και να το βλέπεις το έτερον ήμισυ σε κοινωνικές εκδηλώσεις -  και στον έλεγχο για τους βαθμούς των παιδιών στο σχολείο.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά τελικά: Αυτή η κυβέρνηση προσπάθησε, πισωγύρισε, το σκέφτηκε, το δοκίμασε – τελικά όμως δεν της πάει αυτή η σχέση υποταγής και «σήκω-κάτσε-κάτσε-σήκω» . Δεν μπορεί να τον παίξει αυτόν τον ρόλο. Δεν τόχει. Δεν της βγαίνει. Και άμα το καλοσκεφτείς – δεν έχει και κανέναν λόγο. Αν «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι αυτό το «νόμιμο άρα και ηθικό» χρηματοοικονομικό μπουρδέλο όπου πρέπει να στήσεις κώλο για να πάρεις μάρκες να μείνεις στο «παιχνίδι» - συγγνώμη αλλά να το χέσω το παιχνίδι.

Και  για να γίνουν τα πράγματα πιο σωστά και να μετρηθούν τα ναι και τα όχι, αν συνεχίσουνε να μας τα πρήζουν με τέτοια επιμονή (και αν δεν το «σώσει» το παιχνίδι πολιτικά η κυρία Μέρκελ που είναι πολιτικό πρόσωπο, κακά τα ψέματα), να πάμε σε δημοψήφισμα ή εκλογές να αποφασίσει η πλειοψηφία τι θέλει.

Άντε να κρατήσει μέχρι την Δευτέρα όλη αυτή εκκρεμότητα, να δούμε αν έχει κάτι να του προτείνει του Τσίπρα ή Μέρκελ – κάτι με πολιτική υποδομή και λίγη φαντασία.  Πέρα από τις 23 του μηνός δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το βασανιστήριο με τους κομπλεξικούς Ντάϊσελμπλουμ και τους αφηνιασμένους Σόϊμπλε. Αν μπορεί να κάνει κάτι η «πολιτικός» της υπόθεσης, δηλαδή η κυρία Μέρκελ, ας το κάνει.

Αν δεν μπορεί, μία λύση μόνο υπάρχει. Να αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας η (απόλυτη, όχι η σχετική)  πλειοψηφία των Ελλήνων.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=7411#sthash.pvTgtXDz.vpvwO1Pi.dpuf