Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν θα συζητούσαμε καν τι έχει κάνει μια κυβέρνηση μόλις 58 ημερών. Είναι άγραφος νόμος να περιμένει κανείς να κλείσει τους τρεις μήνες, πριν αρχίσει να κρίνει και να σχολιάζει. Οι συνθήκες όμως κάθε άλλο παρά φυσιολογικές είναι και -όσοι δεν είμαστε φανατικά ταγμένοι πολιτικά- φοβάμαι ότι έχουμε ήδη αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι αυτή η μια από τις λίγες μεγάλες ευκαιρίες που ίσως έχει κάθε γενιά, θα πάει χαμένη.
Τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τις κέρδισε όχι επειδή αίφνης όλοι αποφάσισαν ότι το ιδανικό σύστημα για την Ελλάδα είναι ο ευρωκομμουνισμός της δεκαετίας του '70, αλλά επειδή όλα τα εν δυνάμει κυβερνητικά κόμματα απέτυχαν παταγωδώς να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της Ελλάδας. Ούτε καν προσπάθησαν, αλήθεια, να τα λύσουν, επειδή έχουν δουλείες απέναντι στις υπόλοιπες δυνάμεις της διαπλοκής: τραπεζίτες, επιχειρηματίες και βαθύ κράτος. Και επειδή δεν προσπάθησαν, τα ελληνικά κόμματα εξουσίας αποκάλυψαν το πραγματικό τους πρόσωπο: Δεν είναι καν κόμματα, αλλά φατρίες προσκολλημένες στον κοτζαμπασισμό και τον κομματαρχισμό. Πλιατσικολόγοι που δε διστάζουν να παραβούν τον νόμο, αν δεν προλαβαίνουν να τον αλλάξουν όσο είναι στα πράγματα και ελέγχουν ασφυκτικά τις τρεις εξουσίες. Γι αυτό και δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να παραδεχτούν ότι επέλεξαν να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία για να σώσουν τους τραπεζίτες και επιχειρηματίες συμμάχους τους. Δεν διανοήθηκαν καν να αγγίξουν το σύστημα δωροδοκιών και εκβιασμών που λυμαίνεται τις κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες θα έπρεπε να μαζεύουν το δημόσιο χρήμα. Και δεν είχαν αυτοκτονικές τάσεις ώστε να αναζητήσουν τα κεφάλαια που -συχνά αφορολόγητα- έφυγαν από την ελληνική οικονομία για ασφαλή ανώνυμα καταφύγια με τη βοήθεια των μεγαλύτερων τραπεζών του πλανήτη. Τα μισά είναι άλλωστε δικά τους.
Η αριστερά όχι μόνο κέρδισε τις εκλογές, αλλά κέρδισε και πολλούς από εκείνους που δεν την ψήφισαν, επειδή έκανε το αυτονόητο: Προσπάθησε να αντισταθεί στο σύστημα που με αθόρυβη πειρατεία πήρε τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Αυτόν τον απροκάλυπτο νεοφιλελευθερισμό που πρόβαλε ως μοναδική ρεαλιστική πρόταση ύστερα από την κατάρρευση του δήθεν υπαρκτού σοσιαλισμού. Το δόγμα της αυτορυθμιζόμενης ασύδοτης αγοράς που μετέτρεψε την κοινωνική οικονομία -η οποία αναπτύχθηκε στη μεταπολεμική Ευρώπη- σε έναν δήθεν υπαρκτό καπιταλισμό όπου το κεφάλαιο σχεδόν δεν ασχολείται καθόλου με την παραγωγή και την κατανάλωση αλλά περιορίζεται σε αεριτζήδικα παιχνίδια, έχοντας την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής (δήθεν) Κεντρικής Τράπεζας. Γι αυτό και πολλοί απ' όσους δεν την ψήφισαν, ξαφνιασμένοι από την αξιοπρέπεια που αιφνιδίως ανέκτησαν, έδωσαν στην αριστερά τη μετεκλογική εμπιστοσύνη τους.
Η ελπίδα είναι ένα πολύ ισχυρό νόμισμα και η κυβέρνηση Τσίπρα το μοίρασε χωρίς φειδώ. Καλά έκανε. Τόσο καλά μάλιστα ώστε η αξία του νομίσματος αυτού ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και έγινε αποδεκτή και σε άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη, αν και όχι τόσο απελπιστική μοίρα, στην Ευρώπη ή ακόμη πιο μακρυά.
Κάπου εκεί όμως διαλύεται το ροζ σύννεφο του παραμυθιού και κάνουν την εμφάνισή τους οι δράκοι. Κανείς δεν περίμενε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα έστρωνε κόκκινο χαλί σε μια αριστερή κυβέρνηση που απειλεί το σύστημα που έστησαν οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα πανίσχυρα λόμπι. Είναι προφανές ότι Βρυξέλλες και Βερολίνο κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης, χωρίς να εκτεθούν περισσότερο απ όσο χρειάζεται. Γι' αυτό άλλωστε έχουν επιστρατεύσει και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, φθοράς και εθνικιστικού μίσους απέναντι στους τεμπέληδες απατεώνες του Νότου που θέλουν να ρίχνουν τις ευθύνες τους στους εργατικούς Ευρωπαίους του Βορρά.
Η απειλή της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης σε μια χώρα που ήδη έχει ακρωτηριαστεί ίσως δεν είναι τόσο τρομακτική. Η κατάρρευση αυτή μπορεί όμως να σημαίνει ότι θα χαθεί και η όποια πιθανότητα να ξεβρακωθούν τα κυκλώματα που επί δεκαετίες λεηλάτησαν το ελληνικό δημόσιο και εξαπάτησαν τους πολίτες/πελάτες τους. Αν δεν αποκαλυφθεί το βάθος και το εύρος της δράσης τους, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να επανέλθουν στην εξουσία και να συνεχίσουν ανενόχλητοι το πλιάτσικο.
Η οικονομία έχει μείνει όχι μόνο χωρίς ρευστότητα αλλά και χωρίς ορατή διέξοδο. Δίχως ένα πλάνο κοινής δράσης για όσα πρέπει να αλλάξουν ούτως ή άλλως, εντός ή εκτός ευρώ, με ή χωρίς χρεοκοπία, για να γίνει η όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση των πόρων που διαθέτει η χώρα και ο λαός της: τομείς και κλάδοι που θα στηριχθούν, αν όχι οικονομικά εφόσον δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα για επενδύσεις, αλλά τουλάχιστον νομοθετικά ή με όποιον άλλο τρόπο.
Αλλος δράκος είναι η δημόσια διοίκηση, με όλες τις νάρκες που έχουν αφήσει μέσα της οι προηγούμενοι, ηθελημένα ή εν αγνοία τους. Κραυγαλέο παράδειγμα είναι ο νομικός μηχανισμός του υπουργείου Οικονομικών που αντί να στηρίξει τα δημόσιο συμφέρον υπερασπίστηκε τη θέση της γερμανικής εταιρείας που τροφοδοτούσε το σύστημα διαφθοράς. Νάρκες υπάρχουν πολλές και σε όλα τα επίπεδα, ιδίως εκεί όπου υπάρχει οικονομικό “αντικείμενο”.
Είναι ευθύνη της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και να ξεσκεπάσει τα κυκλώματα που έφεραν τον τόπο σε αυτό το σημείο εξαθλίωσης αλλά και να προσφέρει ένα ρεαλιστικό και δίκαιο σχέδιο για την αναδιοργάνωση της οικονομίας. Αν κατορθώσει να μείνει ζωντανή τόσο ώστε να κάνει αυτά τα δύο, ίσως θα έχει την ευκαιρία να προχωρήσει και παραπέρα, τόσο ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει το νέο σύνταγμα που πραγματικά χρειάζεται και ισχυρούς θεσμούς, έτσι ώστε όταν θα παραδώσει την εξουσία σε άλλο ή άλλα κόμματα, να μην κινδυνεύει αυτή η έρμη χώρα να επιστρέψει στον βούρκο. Τότε θα έχει προσφέρει πραγματική καλή υπηρεσία στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.