Υπερβαίνοντας τη γενεαλογία του φανατισμού οι Αλέξης Τσίπρας και Κώστας Καραμανλής, έχτισαν προσεκτικά, αποφεύγοντας τις υπερβολές της ανεδαφικής οικειότητας, μια πολιτική σχέση ανθεκτική στις μεταβολές της ασταθούς κομματικής μετεωρολογίας.
«Ο Τσίπρας είναι κάτι φρέσκο. Και ο κόσμος θέλει να βλέπει νέα πρόσωπα… Άσε που μαθαίνει εύκολα…» φέρεται να έχει πει κολακευτικά σε ανύποπτο χρόνο ο πρώην πρωθυπουργός για τον ανερχόμενο τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκετό καιρό μετά, ο Αλέξης θα ανταποδώσει με ανάλογη αβροφροσύνη, αναγνωρίζοντας με κάποια συστολή σε συνέντευξή του στον Alpha την περασμένη άνοιξη:
«Είναι καλός συνομιλητής ο Κώστας Καραμανλής, ευχάριστος συνομιλητής, όταν λέτε σχέσεις για να μην πηγαίνει το μυαλό του κόσμου πουθενά αλλού, στη Βουλή, ανταλλάσουμε ευχές στις γιορτές, τυπικές σχέσεις αλλά, καλές σχέσεις».
Μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, το Μάρτιο του 2013- οπότε την πολιτική αγορά είχε διατρέξει έντονα η φημολογία ότι οι δυο τους είχαν συναντηθεί στην οικία του κ. Καραμανλή στο Κολωνάκι- ο κ. Τσίπρας είχε ζητήσει να μιλήσει στο συμπόσιο για τον ιδρυτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Καραμανλή στον οποίον αναφέρθηκε με φιλόφρονα και γενναιόδωρα λόγια, υπογραμμίζοντας ότι «Ακόμα και εμείς οι αριστεροί έχουμε να αντλήσουμε πολύ χρήσιμα πολιτικά μηνύματα από έναν ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο του διαμετρήματος του Καραμανλή ο οποίος έκανε πολλές προσωπικές και πολιτικές υπερβάσεις».
Ο καταλύτης αυτής της πορείας, στο επιστέγασμα της οποίας ο πρώην πρωθυπουργός άκουσε με ευαρέσκεια να του ανακοινώνει ο σημερινός κλειδοκράτορας του Μαξίμου, ότι σκοπεύει να προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο ως τον επόμενο Πρόεδρο Δημοκρατίας, σύμφωνα με όσους έχουν κάποιον βαθμό πληροφόρησης, στάθηκε το κάκιστο επίπεδο σχέσεων του κ. Τσίπρα με τον προηγούμενο πρωθυπουργό Α. Σαμαρά.
Παρά την δυσκολία των στιγμών, οι δυο τους, δεν κατάφεραν ποτέ να συνεννοηθούν, όπως επιβάλει το θεσμικό στερεότυπο, έχοντας ανεπίτρεπτα προφανώς μεταφέρει την οξεία πολιτική τους αντιπαράθεση στο προσωπικό επίπεδο.
Φαίνεται όμως πως ο κ. Τσίπρας αντιπαρήλθε το γεγονός, ρίχνοντας γέφυρες προς την Καραμανλική Δεξιά, της οποίας την μετριοπάθεια φρόντιζε πάντοτε να εξαίρει, απέναντι στην Δεξιά του κ. Σαμαρά, η οποία επιχειρούσε κατά τον ίδιον να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, διακινώντας την θεωρία «των δύο άκρων».
Στην πλευρά του κ. Καραμανλή, ο σημερινός πρωθυπουργός βρήκε μια ασφαλή νησίδα, προκειμένου να πείσει το συντηρητικό ακροατήριο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εξτρεμιστικό κόμμα. Κι από την άλλη στη φωνή του Αλέξη, η Καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, άκουσε με ικανοποίηση να λέγονται δημόσια απόψεις σύμφωνα με τις οποίες στη ΝΔ του κ. Σαμαρά «η Καραμανλική παράδοση του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, έμοιαζε μακρινή ανάμνηση», κάνοντας έτσι, έναν σαφή ιδεολογικό διαχωρισμό.
Η αμοιβαία συμπάθεια, ενισχύθηκε όταν ο κ. Τσίπρας, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποφεύγοντας ενοχλητικές αναφορές στην περίοδο 2004-2009, προέκυψε οιονεί υπερασπιστής των κυβερνητικών πεπραγμένων Καραμανλή, ο οποίος δεχόταν συχνά βολές από στελέχη της κυβέρνησης Σαμαρά.
Επίσης, τόσο ο ίδιος όσο και ο στενότερος συνεργάτης του Ν. Παππάς πολλές φορές επανέλαβαν εμφατικά ότι ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει «αδιαμφισβήτητο πολιτικό ήθος», υποστηρίζοντας σε αντιδιαστολή ότι ο κ. Σαμαράς «δέχεται υποδείξεις από επιχειρηματικούς του φίλους».
Τηρουμένων των αναλογιών, λένε στην πολιτική αγορά, αναβιώνει ένα πολιτικό ειδύλλιο όπως αυτό των αρχών της Μεταπολίτευσης, μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίοι παρά τις ρητορικές τους εξάρσεις, στην πραγματικότητα εκτιμούσαν και σέβονταν ο ένας τον άλλον.
Γιώργος Χατζηδημητρίου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.