Tου Γ.Καπόπουλου
Την άνοιξη του 2003 η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη των τότε 12 χωρών - μελών είχαν αυτοπεποίθηση και προωθητική δυναμική. Παρά τη δύσκολη διαπραγμάτευση μιας δεκαετίας, το ευρώ υπήρχε υλικά και ως χαρτονόμισμα από την 1.1.2002, και έτσι η ΟΝΕ πρόβαλε ως η πρώτη φάση μιας ομοσπονδιακής μετεξέλιξης με επόμενο βήμα την πολιτική ενοποίηση.
Στις αρχές της ίδιας χρονιάς, άλλωστε, η Γαλλία του Σιράκ και η Γερμανία του Σρέντερ είχαν συμφωνήσει ένα θεσμικό συμβιβασμό για τη Συνταγματική Συνθήκη και αισθάνονταν ότι είχε έλθει η ώρα για τη χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου από τις ΗΠΑ. Η εναντίωση στην επικείμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ ακόμη και με το κόστος της εμφάνισης φιλοαμερικανικού μπλοκ με τις Βρετανία-Ισπανία και την Ανατολική Ευρώπη, ήταν μια Διακήρυξη Ανεξαρτησίας της Γηραιάς Ηπείρου που νομιμοποιούσε την ανάγκη περαιτέρω εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας χάριν της πολιτικής ενοποίησης.
Δώδεκα χρόνια μετά, η δυναμική της πολιτικής χειραφέτησης της Ευρώπης είναι σκιά του εαυτού της. Η πολιτική ενοποίηση «πάγωσε» με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που οδήγησε σε εθνική περιχαράκωση και η διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης από το Βερολίνο κατέστησε την ευρωπαϊκή ενοποίηση συνώνυμη της ακραίας λιτότητας και της κατεδάφισης των κεκτημένων. Έτσι, σε αντίθεση με το Ιράκ την άνοιξη του 2003 που ήταν σύμβολο της χειραφέτησης της Ε.Ε. - Ευρωζώνης, η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι σύμβολο της αδυναμίας μιας εσωστρεφούς Ευρώπης να προωθήσει τα δικά της ζωτικά συμφέροντα στον τομέα της ασφάλειας.
Την ώρα που Μέρκελ και Ολάντ καταβάλλουν αγωνιώδη προσπάθεια να αποτρέψουν γενίκευση της σύρραξης στην Ουκρανία με απρόβλεπτες παρενέργειες, οι ΗΠΑ δείχνουν ότι το επόμενο βήμα τους θα είναι η αποστολή πολεμικής βοήθειας στην κυβέρνηση του Κιέβου.
Ακόμη και σε αυτή την ακραία έμπρακτη διάσταση απόψεων, η Ε.Ε. δια της εκπροσώπου της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής Μογκερίνι σπεύδει να δηλώσει ότι ακόμη και αν η Ουάσιγκτον στείλει όπλα στους Ποροσένκο - Γιατσενιούκ δεν πρόκειται να υπάρξει Διατλαντική Ρήξη. Με άλλα λόγια, η Ε.Ε. ομολογεί ότι τον πρώτο και αποφασιστικό λόγο για την κλιμάκωση-αποκλιμάκωση της σύγκρουσης τον έχει η Ουάσιγκτον, μια ομολογία και για την περιορισμένη εμβέλεια και αξιοπιστία της διαμεσολάβησης Μέρκελ - Ολάντ.
Ο,τι ισχύει για την Ουκρανία, ισχύει κατά μείζονα λόγο για την παγκόσμια οικονομία και για την κρίση της Ευρωζώνης: Η Ε.Ε.- η Ευρωζώνη και η Γερμανία μπορούν να κινούνται με διαφορετική ταχύτητα προσαρμογής στις αποφάσεις - επιλογές των ΗΠΑ, αλλά σε καμιά περίπτωση το Βερολίνο δεν έχει περιθώριο εναντίωσης ή ακόμη περισσότερο ανταρσίας στις επιλογές της Ουάσιγκτον.
Δεν πρόκειται για μια επιτυχή δυναμική αντεπίθεση των ΗΠΑ, αλλά για κάλυψη του κενού που δημιούργησε η ηγετική ανεπάρκεια της Γερμανίας στα ηνία της Ευρώπης:
Σε ό,τι αφορά την Ουκρανία, τη φωτιά με βαριά ευθύνη της Γερμανίας και της Πολωνίας την άναψε η Ε.Ε. στη Σύνοδο Κορυφής του Βίλνιους, τον Νοέμβριο του 2013.
Σε ό,τι αφορά τον συντονισμό της Ευρωζώνης με μια παγκόσμια γραμμή ενίσχυσης της ανάπτυξης για αποφυγή νέας βουτιάς στην ύφεση, οι όποιες πιέσεις, παραινέσεις και επεμβάσεις των ΗΠΑ είναι καλοδεχούμενες από την πλειοψηφία των εταίρων του Βερολίνου.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Λόρδος Ισμέι είχε πει ότι το ΝΑΤΟ υπάρχει για να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Γερμανούς κάτω και τους Ρώσους έξω.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά, η Γερμανία με την πολιτική της στην κρίση της Ευρωζώνης και την αντιφατική της πολιτική απέναντι στη Μόσχα νομιμοποιεί και ενισχύει μόνιμο ρόλο των ΗΠΑ στις ισορροπίες της Γηραιάς Ηπείρου.
Αν η Γαλλία δεν θέλει ή δεν μπορεί να εξισορροπήσει το Βερολίνο η μόνη λύση είναι οι ΗΠΑ ως Ευρωπαϊκή Μεγάλη Δύναμη!
Στη σκιά των ΗΠΑ
Η Ε.Ε. ομολογεί ότι τον πρώτο και αποφασιστικό λόγο για την κλιμάκωση-αποκλιμάκωση της σύγκρουσης τον έχει η Ουάσιγκτον, μια ομολογία για την περιορισμένη εμβέλεια και αξιοπιστία της διαμεσολάβησης Μέρκελ - Ολάντ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.