Του Κώστα Ράπτη
Η μεταστροφή της Τουρκίας σε ό,τι αφορά την πολιορκία της πόλης Kobane, με την ανακοίνωση της διεξαγωγής συνομιλιών για την μεταφορά Κούρδων πεσμεργκά από το βόρειο Ιράκ στην αντιστεκόμενη στους τζιχαντιστές πόλη, ολοκληρώνει την επικοινωνιακά καταστροφική διαχείριση του θέματος από τους Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoglu.
Μέχρι τώρα, η Άγκυρα δεχόταν τα πυρά όσων την κατηγορούσαν για εγκληματική απάθεια μπροστά στο δράμα που εκτυλισσόταν μπροστά στα σύνορά της και για εκβιαστική πρόταξη των δικών της προτεραιοτήτων έναντι του αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους. Τώρα, η τουρκική κυβέρνηση εμφανίζεται ευάλωτη και απέναντι στις επικρίσεις όσων (π.χ. των εθνικιστών στο εσωτερικό της Τουρκίας) την καταγγέλλουν ως ενεργούμενο των ΗΠΑ και ως «όμηρο» του Κουρδικού αποσχιστικού κινήματος.
Πράγματι, η πρωτοβουλία των ΗΠΑ να ενισχύσουν τους υπερασπιστές του Kobane με τη ρίψη από αέρος όπλων, πολεμοφοδίων και ιατρικού υλικού (που προσέφερε η αυτόνομη κουρδική οντότητα του Βόρειου Ιράκ) κατέδειξε το όριο της υπομονής της υπερδύναμης όταν διαπραγματεύεται με έναν δύστροπο σύμμαχο, αλλά και την ικανότητά της να τον επαναφέρει στη «γραμμή».
Πρόκειται αναμφίβολα για μια μεγάλη επιτυχία του PYD, κύριας πολιτικής δύναμης των Κούρδων της Συρίας, καθώς και της «μητρικής» του οργάνωσης, του ΡΚΚ στη Τουρκία, όχι μόνο στο επιχειρησιακό, αλλά και στο επικοινωνιακό πεδίο. Το πολυεθνοτικό πείραμα αυτοκυβέρνησης της Rojava (ήτοι των αυτονομημένων «καντονιών» του Συριακού Κουρδιστάν) προβλήθηκε ως μία κοσμική δύναμη αποφασισμένη να αντισταθεί αποτελεσματικά στους τζιχαντιστές, όπως έπραξε και κατά την πολιορκία της μειονότητας των Γεζίντι στα όρη Σιντζάρ του βόρειου Ιράκ – και αυτό ο «διεθνής παράγων» δεν μπορούσε πλέον να παραγνωρίζει. Το Kobane μετατράπηκε σε σύμβολο, ενώ αντίθετα η Τουρκία, που θεωρούνταν ο κατεξοχήν αξιόμαχος και αξιόπιστος παίκτης της περιοχής αναλώθηκε σε παζαρέματα.
Στις αντιρρήσεις της Άγκυρας ότι το PYD, είναι ό,τι και το ΡΚΚ, δηλ. τρομοκρατική οργάνωση, η αναπληρώτρια εκπρόσωπος του State Department, Marie Harf περιορίσθηκε να αναφέρει ότι από την άποψη του αμερικανικού δικαίου οι δύο οργανώσεις αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις…
Με τη χαρακτηριστική της ευελιξία, η Ουάσιγκτον κατέδειξε ότι η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, για την οποία πίεζε o Erdogan, δεν αποτελεί τη στιγμή αυτή προτεραιότητα, ενώ απέναντι στο PKK/PYD επέλεξε αντί της καταστολής την απόπειρα ενσωμάτωσης. Το πείραμα της Rojava είναι, από αυτή την άποψη, προτιμότερο να ελεγχθεί μέσω των ενισχύσεων των πεσμεργκά παρά με την άλωση της περιοχής από τους τζιχαντιστές, ενώ η εντεινόμενη επιχειρησιακή συνεργασία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων με τους μαχητές του PKK/PYD και το άνοιγμα διαύλων πολιτικού διαλόγου προσφέρει δυνάμει την ευκαιρία ένταξής τους σε μελλοντικούς σχεδιασμούς (π.χ. για την «επόμενη μέρα» στη Συρία). Η προσέγγιση αυτή κατέστη άλλωστε υποχρεωτική από τη στιγμή που το Ιράν διαμήνυσε ότι προσφέρεται να συνδράμει στρατιωτικά τους υπερασπιστές του Kobane, εάν επιτρέψει κάτι τέτοιο η Δαμασκός.
Σε κάθε περίπτωση, η «διαδικασία επίλυσης» του Κουρδικού που δρομολογήθηκε από τον Erdogan στο εσωτερικό της Τουρκίας (και τώρα δοκιμάζεται δεινά) αποκτά ως εγγυητή της τις ΗΠΑ, ενώ η τουρκική ηγεσία μένει να διαχειρίζεται τη μία επικοινωνιακή καταστροφή μετά την άλλη. Να απαντά λ.χ. στην κυβέρνηση της Δανίας για το πώς αφέθηκε ελεύθερος ένας ισλαμιστής που κατηγορείται για την απόπειρα δολοφονίας του Δανού αρθρογράφου Lars Hedegaard, τη στιγμή που το τουρκικό κράτος εμφανίζεται αμείλικτο έναντι διαδηλωτών, σκιτσογράφων που σατιρίζουν τον Erdogan ή αστυνομικών οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε έρευνες κατά σκανδάλων διαφθοράς των κυβερνώντων…
Η μεταστροφή της Τουρκίας σε ό,τι αφορά την πολιορκία της πόλης Kobane, με την ανακοίνωση της διεξαγωγής συνομιλιών για την μεταφορά Κούρδων πεσμεργκά από το βόρειο Ιράκ στην αντιστεκόμενη στους τζιχαντιστές πόλη, ολοκληρώνει την επικοινωνιακά καταστροφική διαχείριση του θέματος από τους Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoglu.
Μέχρι τώρα, η Άγκυρα δεχόταν τα πυρά όσων την κατηγορούσαν για εγκληματική απάθεια μπροστά στο δράμα που εκτυλισσόταν μπροστά στα σύνορά της και για εκβιαστική πρόταξη των δικών της προτεραιοτήτων έναντι του αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους. Τώρα, η τουρκική κυβέρνηση εμφανίζεται ευάλωτη και απέναντι στις επικρίσεις όσων (π.χ. των εθνικιστών στο εσωτερικό της Τουρκίας) την καταγγέλλουν ως ενεργούμενο των ΗΠΑ και ως «όμηρο» του Κουρδικού αποσχιστικού κινήματος.
Πράγματι, η πρωτοβουλία των ΗΠΑ να ενισχύσουν τους υπερασπιστές του Kobane με τη ρίψη από αέρος όπλων, πολεμοφοδίων και ιατρικού υλικού (που προσέφερε η αυτόνομη κουρδική οντότητα του Βόρειου Ιράκ) κατέδειξε το όριο της υπομονής της υπερδύναμης όταν διαπραγματεύεται με έναν δύστροπο σύμμαχο, αλλά και την ικανότητά της να τον επαναφέρει στη «γραμμή».
Πρόκειται αναμφίβολα για μια μεγάλη επιτυχία του PYD, κύριας πολιτικής δύναμης των Κούρδων της Συρίας, καθώς και της «μητρικής» του οργάνωσης, του ΡΚΚ στη Τουρκία, όχι μόνο στο επιχειρησιακό, αλλά και στο επικοινωνιακό πεδίο. Το πολυεθνοτικό πείραμα αυτοκυβέρνησης της Rojava (ήτοι των αυτονομημένων «καντονιών» του Συριακού Κουρδιστάν) προβλήθηκε ως μία κοσμική δύναμη αποφασισμένη να αντισταθεί αποτελεσματικά στους τζιχαντιστές, όπως έπραξε και κατά την πολιορκία της μειονότητας των Γεζίντι στα όρη Σιντζάρ του βόρειου Ιράκ – και αυτό ο «διεθνής παράγων» δεν μπορούσε πλέον να παραγνωρίζει. Το Kobane μετατράπηκε σε σύμβολο, ενώ αντίθετα η Τουρκία, που θεωρούνταν ο κατεξοχήν αξιόμαχος και αξιόπιστος παίκτης της περιοχής αναλώθηκε σε παζαρέματα.
Στις αντιρρήσεις της Άγκυρας ότι το PYD, είναι ό,τι και το ΡΚΚ, δηλ. τρομοκρατική οργάνωση, η αναπληρώτρια εκπρόσωπος του State Department, Marie Harf περιορίσθηκε να αναφέρει ότι από την άποψη του αμερικανικού δικαίου οι δύο οργανώσεις αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις…
Με τη χαρακτηριστική της ευελιξία, η Ουάσιγκτον κατέδειξε ότι η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, για την οποία πίεζε o Erdogan, δεν αποτελεί τη στιγμή αυτή προτεραιότητα, ενώ απέναντι στο PKK/PYD επέλεξε αντί της καταστολής την απόπειρα ενσωμάτωσης. Το πείραμα της Rojava είναι, από αυτή την άποψη, προτιμότερο να ελεγχθεί μέσω των ενισχύσεων των πεσμεργκά παρά με την άλωση της περιοχής από τους τζιχαντιστές, ενώ η εντεινόμενη επιχειρησιακή συνεργασία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων με τους μαχητές του PKK/PYD και το άνοιγμα διαύλων πολιτικού διαλόγου προσφέρει δυνάμει την ευκαιρία ένταξής τους σε μελλοντικούς σχεδιασμούς (π.χ. για την «επόμενη μέρα» στη Συρία). Η προσέγγιση αυτή κατέστη άλλωστε υποχρεωτική από τη στιγμή που το Ιράν διαμήνυσε ότι προσφέρεται να συνδράμει στρατιωτικά τους υπερασπιστές του Kobane, εάν επιτρέψει κάτι τέτοιο η Δαμασκός.
Σε κάθε περίπτωση, η «διαδικασία επίλυσης» του Κουρδικού που δρομολογήθηκε από τον Erdogan στο εσωτερικό της Τουρκίας (και τώρα δοκιμάζεται δεινά) αποκτά ως εγγυητή της τις ΗΠΑ, ενώ η τουρκική ηγεσία μένει να διαχειρίζεται τη μία επικοινωνιακή καταστροφή μετά την άλλη. Να απαντά λ.χ. στην κυβέρνηση της Δανίας για το πώς αφέθηκε ελεύθερος ένας ισλαμιστής που κατηγορείται για την απόπειρα δολοφονίας του Δανού αρθρογράφου Lars Hedegaard, τη στιγμή που το τουρκικό κράτος εμφανίζεται αμείλικτο έναντι διαδηλωτών, σκιτσογράφων που σατιρίζουν τον Erdogan ή αστυνομικών οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε έρευνες κατά σκανδάλων διαφθοράς των κυβερνώντων…
Πηγή:www.capital.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.