Η προεδρική εκλογή, το πολιτικό παιχνίδι και ο …δήθεν εθνικός διχασμός

Θα γίνει ο Σήφης ο κροκόδειλος ένας Τυραννόσαυρος Ρεξ, σαν κι αυτόν που βλέπαμε στο Jurassic Park, αν δεν εκλέξει η παρούσα Βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Μόνο αυτό δεν ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες.

Πολιτικά στελέχη και σχολιαστές, άλλοι καλόπιστα και άλλοι υστερόβουλα, σέρνουν τις τελευταίες ημέρες στον ΣΥΡΙΖΑ τα εξ αμάξης για τη διακηρυγμένη επιλογή του να προκαλέσει εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, εκτός από τις δέκα πληγές του Φαραώ, στις κεφαλές μας θα επιπέσει και η δαμόκλειος σπάθη του… «εθνικού διχασμού», αν η παρούσα Βουλή δεν εκλέξει τον διάδοχο του Καρόλου Παπούλια και προκηρυχθούν, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, εκλογές.

Θεμιτή «κατάχρηση»

Η προεδρική εκλογή και, ως εκ τούτου, η «προεδρολογία» αποτελούν πάντα ένα από τα «βαριά» πολιτικά θέματα, όταν βαίνει προς τη λήξη της η θητεία του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή επικρατεί αγωνία για το πρόσωπο του επόμενου Πρώτου Πολίτη της χώρας, αλλά διότι η προεδρική εκλογή ήταν πάντα συνδεδεμένη με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αυτό λέει το «γράμμα» του συνταγματικού νομοθέτη, ενώ το «πνεύμα» του Συντάγματος συνδέει τη διάλυση της Βουλής με την εκλογή του Προέδρου μόνο και μόνο για να εξασφαλίζεται η αναγκαία πολιτική συναίνεση στο πρόσωπο του θεματοφύλακα του πολιτεύματος. Για να μην διορίζει, δηλαδή, ο εκάστοτε πρωθυπουργός τον υποψήφιο της αρεσκείας του.
Τούτου δοθέντος, είναι προφανώς κατάχρηση του πνεύματος του Συντάγματος η εκμετάλλευση της προεδρικής εκλογής για την πρόκληση εκλογών. Όμως, αφ’ ης στιγμής το ίδιο το Σύνταγμα δίνει αυτή τη δυνατότητα στην εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση, αυτή η «κατάχρηση» είναι απλώς ένας από τους βασικούς κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Επιχείρησε να το κάνει ο Έβερτ το 1995 και η μυστική συμφωνία Παπανδρέου-Σαμαρά για τον Κωστή Στεφανόπουλο εμπόδισε τον τότε αρχηγό της ΝΔ να προκαλέσει εκλογές.

Την ίδια στάση κράτησε και το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να δηλώνει ότι θα καταψήφιζε το 2010 τον Κάρολο Παπούλια, θα προκαλούσε εκλογές και μετά ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, θα τον… επανεξέλεγε. Έτσι, προκάλεσε πολιτική ασφυξία στην τότε κυβέρνηση και ο Κώστας Καραμανλής άνοιξε την βαλβίδα των εκλογών.

Επιβεβλημένη στάση

Μ’ άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τώρα το ίδιο πράγμα που έχει επιχειρηθεί πολλάκις στο παρελθόν –από πολιτικούς αρχηγούς που δεν κατηγορήθηκαν για «ανευθυνότητα» ή πρόκληση «εθνικού διχασμού», αλλά η τότε στάση τους ήταν αποδεκτή στο πλαίσιο του θεσμικού πολιτικού παιχνιδιού.  Συν τοις άλλοις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να απολογηθεί πρωτίστως στους ψηφοφόρους που τον ανέδειξαν από κόμμα του 4% στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του έδωσαν την πρωτιά στις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει, αυτοί οι ψηφοφόροι –δηλαδή κάτι λιγότερο από το 30% του εκλογικού σώματος- δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει σε «ιστορικό συμβιβασμό» ούτε για να πειραματιστεί με σχήματα «εθνικής συναίνεσης». Τον ψήφισαν ως εναλλακτική λύση και γιατί έχουν πειστεί ότι αυτή η πολιτική είναι καταστροφική για την κοινωνία, την οικονομία και τη χώρα.

Αυτό, δηλαδή, που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη αποφράδα μέρα που μπήκαμε στο Μνημόνιο. Και αν ένα κόμμα χαρακτηρίζει –και θεωρεί- την ασκούμενη πολιτική καταστροφική για τη χώρα, οφείλει, στη βάση των αρχών του, αλλά και των δεσμεύσεων που έχει δώσει στους ψηφοφόρους του, να κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει αυτή την καταστροφική πορεία. Δηλαδή να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.
Και όχι, δεν πρόκειται για τη «δικτατορία του προλεταριάτου». Πρόκειται για το ανώτατο «όπλο» που δίνει στην εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση το Σύνταγμα.

ΥΓ: Η ως τώρα πολιτική πραγματικότητα έχει δείξει, πάντως, ότι η «απειλή» διάλυσης της Βουλής δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η πολιτική συναίνεση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αποσύνδεση αυτών των δύο είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει την συνταγματική αναθεώρηση. Ως τότε, όμως, το πολιτικό παιχνίδι έχει κανόνες και, σε αυτή τη φάση, οι κανόνες είναι αυτοί. Στην επόμενη, θα μπορούσε να είναι η υιοθέτηση μυστικής ψηφοφορίας. Αλλά, αυτή τη φορά, χωρίς «γαλάζια» ψηφοδέλτια.

ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

http://www.matrix24.gr