Χριστούγεννα φτώχειας γενικώς!

Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ

Ηείδηση εμπεριέχεται στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο και έχει βαθιά πολιτική απεικόνιση υπό την έννοια ότι η ποιότητα της πολιτικής πρότασης φανερώνεται στο πολιτιστικό πεδίο. Σύμφωνα με τη μέτρηση, η πολιτιστική κατάσταση των Ελλήνων είναι άκρως προβληματική, καθώς μόνο το 5% των ερωτηθέντων αναφέρει «υψηλή» ή «πολύ υψηλή» συμμετοχή σε πολιτιστικές δραστηριότητες, το 63% δηλώνει «πολύ χαμηλή» ή «μηδαμινή» συμμετοχή σε οποιαδήποτε πολιτιστική δραστηριότητα, μόλις το 50% δηλώνει ότι διάβασε έστω και ένα βιβλίο τους τελευταίους 12 μήνες, το 22% ότι επισκέφθηκε έστω ένα μνημείο και μόλις το 16% ότι πήγε σε κάποιο μουσείο.

Αν αυτή η ακραία πολιτιστική φτώχεια, που αποτυπώνεται στα στοιχεία και -για να είμαστε ειλικρινείς- τη ζούμε παντού, δεν προϋπήρχε της οικονομικής κρίσης, ίσως ελπίζαμε περισσότερο ως έθνος και ως λαός, διότι θα σήμαινε ότι οι πεπαιδευμένοι άνθρωποι θα πλειοψηφούσαν. Οπου πεπαιδευμένοι, όσοι δεν ζουν ενστικτωδώς για την πάρτη τους αλλά διατηρούν την κοινωνικότητα του ανθρώπινου προσώπου και μπορούν να ορθωθούν στο ύψος των περιστάσεων για το κοινό καλό. Δείτε, όμως, ποιους συγγραφείς η παρασιτική εξουσία βραβεύει, ποιους καλλιτέχνες ανεβάζουν οι πονηρές διαφημιστικές εταιρείες και ποιοι μεγάλοι του πνεύματος παραγκωνίζονται στο περιθώριο, ώστε να γίνουν κατανοητά τα πραγματικά μεγέθη της κρίσης και της απώλειας του ειδικού μας βάρους και βάθους ως κοινωνίας.

Ρητορικό το ερώτημα αλλά πώς θα ήταν, άραγε, η Ελλάδα σήμερα εάν είχε κυριαρχήσει ένα παραγωγικό σύστημα αξιών και προτύπων αντί αυτού που η παρασιτική εξουσία επέβαλε με όρους ιδιωτείας και lifestyle, καθορίζοντας τις σχέσεις πολιτών και πολιτικής σε ρουσφέτια, διακοποδάνεια και δάνεια για αγορά αυτοκινήτων; Αν δεν είχε επιβληθεί ως εικόνα πολιτισμού και καθημερινότητας μαζικά από τηλεοράσεις, εφημερίδες και lifestyle περιοδικά η εξωφρενική κατανάλωση πίσω από την οποία κρύβονταν κυρίαρχες πολιτικές τάξεις χωρίς καμία εθνική συνείδηση, που αγνόησαν συστηματικά την ελληνική πολιτιστική πρόταση και τη λιτή εμμονή στα ουσιώδη που διαχρονικά πρεσβεύει, από την εποχή των φιλοσόφων έως τη λαϊκή παράδοση του Παπαδιαμάντη και του Κόντογλου;

Ας αναρωτηθούν όλοι. Και οι πολίτες και όσοι δειλοί και μοιραίοι κυβέρνησαν φέροντας ακεραία την ευθύνη της σημερινής κατάντιας που εξανδραπόδισε δύο και τρεις γενιές Ελλήνων. Κυρίως, όμως, όσοι πρόκειται να κυβερνήσουν, εν προκειμένω η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το έργο θα είναι πολύ βαρύ ακριβώς επειδή δεν θα κληθούν μόνο να αντιμετωπίσουν υπερμεγέθη οικονομικά προβλήματα και θηριώδεις απειλές κατά της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά να επαναπροσδιορίσουν μια κοινωνία εκ θεμελίων επιστρέφοντας σε αξίες παραγωγικές.

Θεωρητικά, η κρίση πάνω στην κοινωνία έρχεται και ως ευκαιρία μετάνοιας υπό την έννοια ότι δείχνει τις λανθασμένες επιλογές και αφήνει περιθώρια μεταστροφής. Θεωρητικά. Διότι στην πράξη δεν είναι κανόνας στην ανθρώπινη φύση να μαθαίνει από τα λάθη· αντιθέτως, έχει μεγαλύτερη ροπή προς την επανάληψη των ιδίων σαν ακόμη μια παραδοξότητα του μεγάλου μυστηρίου της ύπαρξης. Ερχονται Χριστούγεννα, όμως, σε μία εβδομάδα. Υγεία και δύναμη σε όλους.

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=405320