Υπάρχει μια εύλογη απορία, που γεννά η κοινή λογική, καθώς ακούει τις διαπιστώσεις και τα στοιχεία ξένων παραγόντων και εγχώριων κυβερνητών για την οικονομία. Η «συνταγή» των ξένων δοκτόρων για την «αρρώστια» της υπερχρεωμένης Ελλάδας, που δεν παράγει και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τα δανεικά, ήταν μία: Η βίαιη, ταχύτατη αποπληρωμή των χρεών της με νέο δανεισμό, με βίαιη, ταχύτατη αποπληρωμή του.
Αυτό θα γινόταν με τη βίαιη, ταχύτατη αποψίλωση του ελληνικού πληθυσμού και από τη μέχρι χτες περιουσία του και από τη διαρκή, πλέον, περικοπή της αμοιβής του.
Κάποιος έπρεπε να πληρώσει τους βιαστικούς δανειστές και τους συνεπακόλουθους τοκογλύφους (κράτη, κρατικές τράπεζες και χρηματοδοτικά ιδρύματα) για την προγραμματισμένη «αρπαγή της Ελλάδας», που έχει δρομολογηθεί, και αυτός ο κάποιος είναι σχεδόν πάντα αυτός που έχει την ασθενέστερη παρουσία στα κέντρα λήψης αποφάσεων: ο λαός.
Αφού, λοιπόν, τα κινητά και ακίνητα του λαού υποτιμήθηκαν, και υποτιμώνται δεόντως, είτε είναι μισθοί είτε καταθέσεις είτε σπίτια είτε χρεόγραφα είτε ασφαλιστικές περιουσίες είτε εισόδημα κάθε είδους, δεν έχει γίνει το ίδιο και με τις «υποχρεώσεις» του.
Ενώ δηλαδή ο μισθός ενός δανειολήπτη έχει πέσει από τα 2.800 ευρώ στα 1.800 ή από τα 2.000 ευρώ στα 1.000 ή από τα 1.400 στα 700 και έχει πέσει αντιστοίχως και η αξία του σπιτιού για το οποίο πληρώνει το δάνειο, ως εκ θαύματος δεν έχει πέσει και η αξία του δανείου, που καθορίστηκε τις καλές εποχές!
Το ακίνητο εξακολουθεί να αποπληρώνεται για 120.000 ευρώ, ενώ η αξία του σήμερα δεν ξεπερνάει τα 80.000 ευρώ, είναι φθίνουσα και ολόκληρη η πολιτική των δανειστών οδηγεί ακριβώς στον καταποντισμό των αξιών των ακινήτων, ώστε να γίνουν «ελκυστικά σε ξένους επενδυτές». Οπου «επενδυτές», τα ξένα κοράκια, που ονειρεύονται να θησαυρίσουν από τις υπεραξίες της μελλοντικής εκμετάλλευσης του ωραιότερου και πιο παρθένου οικοπέδου της Μεσογείου.
Αλλά και με τα υπόλοιπα αγαθά δεν πάει πίσω η πολιτική του αγιογδυσίματος. Ενώ, λοιπόν, το εισόδημα των αγοραστών γκρεμίζεται διαρκώς και ενώ διαρκώς φθηναίνει το εργατικό κόστος των παραγωγών, τα προϊόντα εξακολουθούν και είναι ακριβά σε σχέση με την τσέπη των καταναλωτών.
Και εδώ ξεβρακώνεται εντελώς το υποκριτικό παιχνίδι δανειστών, τρόικας και των Ελλήνων υποτακτικών:
Εάν πράγματι το πρόβλημα της χώρας ήταν η φούσκα ευμάρειας, που στηριζόταν σ' έναν καταστροφικό, διαρκή, επιπόλαιο δανεισμό (πράγμα που αληθεύει), η υποτίμηση των αξιών ως απάντηση-αντιστάθμισμα θα ήταν μία λογική (όχι, όμως, και ανθρώπινη) λύση.
Η επιλεκτική, όμως, υποτίμηση μόνο της αξίας της εργασίας, της ασφάλισης και της περιουσίας, αλλά όχι και της μεγάλης επιχειρηματικότητας, που είναι οι τράπεζες, το μεγαεμπόριο και η στοχευμένη παραγωγή ενέργειας και υλικών, ποιον εξυπηρετεί;
Μερικοί καλοπροαίρετοι ή αφελείς θα πουν ότι η ανάσταση της εργατικής αξίας θα στηριχτεί πάνω στον πλούτο, που μένει απείραχτος να συνεχίζει να πλουτίζει. Ισως δεν ξέρουν ότι η εργατική αξία δεν χαρίστηκε στους ανθρώπους. Ούτε χαρίστηκαν τα δικαιώματά τους, η ασφάλισή τους και το κοινωνικό τους κράτος.
Αν δεν το ξέρουν κι αυτοί και οι εμπνευστές της πολιτικής που ακολουθείται, απλώς θα θερίσουν τους καρπούς ενός νέου γύρου αγώνων για τα χαμένα δικαιώματα. Οχι ίσως αύριο, αλλά οπωσδήποτε μεθαύριο. Και, όπως πάντα, πολύ βίαιου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.