Η επιχείρηση “κλιματική αλλαγή” επιστρατεύθηκε για μία ακόμα, πολλοστή, φορά. Πριν από λίγες ημέρες ήταν μέσω Βερολίνου. Χθες έγινε μέσω Βρυξελλών. Αγάπες και καλά λόγια σφράγισαν τις επαφές του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες, αλλά, πίσω από όλα αυτά, υπήρξε η μόνιμη, αμετακίνητη επωδός: κάντε όλα αυτά που έχετε να κάνετε.
Κατά τον Μπαρόζο δεν πρέπει να κουραστούμε τώρα που είμαστε “μερικά μίλια” πριν από τον τερματισμό του “μαραθωνίου”. Πρέπει να συνεχίσουμε με την ίδια ορμή. Μετάφραση: δεν πρόκειται να γίνει βήμα πίσω.
Φυσικά, αυτό δεν περίμενε κανείς να το πει ή να μην το πει ο εντελώς δευτερεύουσης, δίπλα στο Βερολίνο, σημασίας πρόεδρος της ευρωπαικής γραφειοκρατίας. Απαξ και το είπε η Μέρκελ, η συζήτηση έχει τελειώσει. Αρα, τίποτα καινούργιο δεν προέκυψε χθες.
Πέρα όμως από αυτό, υπάρχει κάτι ακόμα που προκαλεί απορία: πώς είναι δυνατόν να μιλά η κυβέρνηση για το “καλό κλίμα”, όταν αδήριτη προυπόθεση αυτού του “καλού κλίματος” είναι η πλήρης εκτέλεση ενός προγράμματος που κάθε μέρα που περνάει βαθαίνει πιο πολύ το ρήγμα στην ελληνική κοινωνία και εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη από καιρό ημίνεκρη ελληνική οικονομία, προσθέτοντας διαρκώς περισσότερο χρέος και διαλύοντας κάθε τι στο εσωτερικό μέσω της φορολογίας και της ανεργίας;
Υπάρχουν ουσιώδη λογικά κενά σε όλα αυτά: το πρώτο, είναι ότι η κυβέρνηση χαίρεται για τα μπράβο που της λένε αν κάνει όσα έχουν επιβληθεί, την ώρα που η ίδια λέει ότι δεν γίνονται - και πράγματι δεν γίνονται. Το άλλο λογικό κενό είναι εξίσου μεγάλο: η ελληνική πολιτική επιμένει να διερμηνεύει τη γερμανική πολιτική με αλλότριους όρους. Οφείλουν επιτέλους στην κυβέρνηση να αντιληφθούν ότι οι Γερμανοί εννοούν αυτό που λένε, δηλαδή εννοούν ότι η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει αυτό το πρόγραμμα. Δεν το λένε για να περάσει η ώρα. Το να λέει λοιπόν λ.χ. προχθές ο κ. Βενιζέλος ότι ήρθε η ώρα να μην κοιτάμε μόνο τα νούμερα αλλά και τους ανθρώπους, ή χθες ο κ. Σαμαράς ότι οι Ελληνες είναι καλοί αθλητές και δεν θα μείνουν πίσω γιατί έχουν στόχο, αυτά είναι συμπαθείς, ίσως, ρητορείες, αλλά ουδεμία πραγματική αξία έχουν, όπως άλλωστε και οι ευχές ότι στο Βερολίνο θα αλλάξει κάτι - ήδη αποδείχθηκαν κενές περιεχομένου.
Εκτός αν στην κυβέρνηση ξέρουν κάτι που δεν μας το λένε. Κάποιο βαθύ κρυφό μυστικό που τους το είπαν στο αφτί και το κρατούν επτασφράγιστο.
Αν όμως ο πρωθυπουργός έχει ένα μυστικό, ή ο αντιπρόεδρος, ήρθε η ώρα να το μοιραστούν και μαζί μας – μπας και βοηθήσουν τουλάχιστον να πάρουμε κουράγιο γι αυτά τα λίγα “μίλια” του “μαραθωνίου” που δήθεν μας απέμειναν...
Ή, το χειρότερο, αλλά δυστυχώς και πιο πιθανό, αν απλώς νομίζουν ότι έχουν, ήρθε επιτέλους η ώρα να σκεφτούν διπλά και τριπλά αν το μυστικό τους αν είναι αληθινό. Γιατί, όσο κι αν τρέφουν ευσεβείς πόθους, μυστικό δεν υπάρχει.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.