Η μεγάλη απάτη με την τραπεζική ένωση

Γιώργος Παυλόπουλος

«Εάν δεν υπάρξουν σημαντικές προσθήκες στα όσα έχουμε μάθει σχετικά με τη συμφωνία, δεν νομίζω ότι αυτή η τραπεζική ένωση αξίζει την υποστήριξή μας», έγραφε την Δευτέρα στους Financial Times ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου, τέσσερις μόλις μέρες πριν από την τελευταία για φέτος Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. Εκεί, οι «17» και πολύ σύντομα «18» της Ευρωζώνης καλούνται, θεωρητικά τουλάχιστον, να κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα προς την τραπεζική ένωση. Διαφορετικά, λένε οι γνωρίζοντες, η υπόθεση μετατίθεται κατά τουλάχιστον έξι μήνες, με δεδομένη τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών τον ερχόμενο Μάιο.

Τέτοιο βήμα, όμως, δεν πρόκειται να γίνει, ακόμη κι αν ορισμένοι ισχυριστούν το αντίθετο. Διότι το Βερολίνο δεν θέλει αυτού του είδους την ένωση, καθώς θεωρεί ότι θα αποτελέσει την κερκόπορτα από την οποία θα περάσει η αμοιβαιοποίηση των χρεών, στο πλαίσιο της οποίας η Γερμανία θα αναλαμβάνει πάντοτε το μεγαλύτερο μέρος του κόστους για την αντιμετώπιση κάθε οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Όμως, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται στο «προγαμιαίο συμβόλαιο» των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση Μέρκελ, «στόχος στο πανευρωπαϊκό πλαίσιο διαχείρισης των κρίσεων πρέπει να είναι να ξεπεραστεί η αλληλοσύνδεση ανάμεσα στο ιδιωτικό χρέος των τραπεζών και το δημόσιο χρέος των κρατών, καθώς και να διασφαλιστεί ότι μελλοντικά, οι τράπεζες είναι αυτές που θα πληρώνουν για τους κινδύνους που αναλαμβάνουν και όχι οι φορολογούμενοι».

Αυτές οι λέξεις -η «κόκκινη γραμμή» Μέρκελ και Σόιμπλε την προηγούμενη τετραετία, που τη δέχτηκαν ως είχε οι Σοσιαλδημοκράτες- σημαίνουν πολύ απλά τα εξής: τα κράτη δεν θα μπορούν πλέον να υπολογίζουν στις τράπεζες για την επ' αόριστον αγορά των ομολόγων τους, καθώς αυτές δεν θα έχουν την απεριόριστη εγγύηση της EKT και της άπλετης παροχής ρευστότητας. Σε περιπτώσεις που παραβιαστεί ο κανόνας και μια τράπεζα πέσει έξω, τότε θα αναλαμβάνει το ίδιο το κράτος να τη σώσει -προφανώς, με λεφτά των δικών του φορολογουμένων και όχι των Γερμανών. Και επειδή δεν θα μπορεί, θα στρέφεται στις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη για βοήθεια.

Κομισιόν και ΕΚΤ, με τη σειρά τους, θα αποδέχονται τον ρόλο του... Καλού Ευρωπαίου Σαμαρείτη, με αντάλλαγμα ένα σκληρό μνημόνιο και πολυετή υποταγή -όπως επίσης αναφέρει το κυβερνητικό πρόγραμμα στη Γερμανία: «Τα δάνεια από τα προγράμματα στήριξης θα είναι η ύστατη λύση (...) και θα χρησιμοποιούνται με αντάλλαγμα συγκεκριμένους όρους από τις χώρες που τα λαμβάνουν, όπως π.χ. μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική πειθαρχία».

Φυσικά, οι εταίροι της Ευρωζώνης δεν έχουν λόγο να εμφανιστούν προς τα έξω ότι διαφωνούν σε όλα. Γι' αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα επιχειρήσουν να μας «πουλήσουν» ότι πέτυχαν μια χρήσιμη συμφωνία. Οι αριθμοί, όμως, τους προδίδουν: Η περίφημη ενιαία αρχή εκκαθάρισης των τραπεζών θα δημιουργηθεί σε βάθος δέκα ετών και μόνο εφόσον υπάρξουν αλλαγές στις Συνθήκες της Ε.Ε. -δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Ακόμη και εάν δημιουργηθεί, όμως, δεν θα διαθέτει επαρκή κεφάλαια για να διαχειρίζεται τις κρίσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση το υπάρχον σχέδιο, η ΕΚΤ θα εποπτεύει 128 τράπεζες στις οποίες αναλογεί το 85% των περιουσιακών στοιχείων όλου του κλάδου στην Ευρωζώνη -ήτοι, γύρω στα 27-28 τρισ. ευρώ. Όμως, το τελικό κεφάλαιο που θα έχει η προαναφερθείσα αρχή θα φτάνει τα 55 δισ., ποσό που αναλογεί μόλις στο 0,2% του προηγούμενου! Ακόμη και αν κάποιος θελήσει να περιοριστεί στα λεγόμενα «τοξικά ομόλογα», το ύψος τους στην Ευρωζώνη φτάνει τα 860 δια. ευρώ, δηλαδή είναι 15πλάσιο του διαθέσιμου κεφαλαίου σωτηρίας. Απάτη ολκής!

http://www.imerisia.gr/