Μέρκελ και Volkswagen βγάζουν... γλώσσα στην Ευρώπη

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Εντεκα σχεδόν χρόνια διαρκούσε η κόντρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τη Γερ-μανία για το θέμα της Volkswagen. Χθες, όμως, μετά την απόφαση που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να παραδεχθούν την ήττα τους. Την ίδια στιγμή, τα γερμανικά ΜΜΕ πανηγύριζαν -«κάθε άλλη απόφαση θα συνιστούσε φάρσα», κόμπαζε το Der Spiegel στην ιστοσελίδα του. Όσο για την πόλη του Βόλφσ-μπουργκ, όπου βρίσκεται η έδρα της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας, επικρατούσε κλίμα ευφορίας, τόσο στις τάξεις της VW όσο και στην κυβέρνηση του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, η οποία συνεδρίασε στη χθες στην πόλη, σε ένδειξη συμπαράστασης στον πόλεμο απέναντι στους «βαρβάρους» της Κομισιόν...

Τόσο το περιεχόμενο της διαμάχης όσο και η τελική ετυμηγορία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, καθώς αναδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί στη σημερινή Ευρώπη, σε όλα τα επίπεδα. Με άλλα λόγια, αποδεικνύουν την ορθότητα της περίφημης ρήσης του Βρετανού Γκάρι Λίνεκερ, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο παίζουν δύο ομάδες με έντεκα παίκτες η καθεμία, αλλά νικούν πάντα οι Γερμανοί! Κι αυτό φαίνεται ότι, ολοένα πιο συχνά, ισχύει για την πολιτική, την οικονομία, αλλά και τις επιχειρήσεις.

Ιδού, πολύ σύντομα, η ουσία της: Το 1960, όταν η Volkswagen εισήχθη στο χρηματιστήριο, δόθηκε στην κυβέρνηση της Κάτω Σαξονίας το δικαίωμα του βέτο σε όλες τις καίριες αποφάσεις -όπως εξαγορές και κλεισίματα μονάδων παραγωγής. Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, το δικαίωμα αυτό έχει κάθε μέτοχος εταιρείας που ελέγχει τουλάχιστον το 25% -όμως, στην περίπτωση της VW, το κρατίδιο μπορεί να «μπλοκάρει» κάθε απόφαση με το 20%. Σε αυτή τη διαφορά επικέντρωσαν τα πυρά τους οι Βρυξέλλες, με το επιχείρημα ότι συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό και, επιπλέον, δεν επιτρέπει τη διαδικασία συγχώνευσης και συγκεντροποίησης στον κλάδο και την προώθηση της ενιαίας αγοράς στην Ε.Ε.

Προφανώς, οι τεχνοκράτες και κομισάριοι δεν είχαν υπολογίσει ότι το Βερολίνο, ειδικά όταν πρόκειται για «εθνικούς πρωταθλητές» όπως η VW, είναι αποφασισμένο να υπερασπίσει πάση θυσία τα συμφέροντα της Γερμανίας. Έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταπατήσει κάθε ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έστω και αν, σε αντίστοιχες περιπτώσεις που αφορούν άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, έχει αποδειχθεί άτεγκτο, επιβάλλοντας εκβιαστικά την κατάργηση πάσης φύσης «χρυσών μετοχών» και την επιστροφή δεκάδων ή και εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που χαρακτηρίζει «παράνομες κρατικές επιδοτήσεις». Την ίδια πρακτική εφαρμόζει, άλλωστε, στο θέμα της πολυσυζητημένης τραπεζικής ένωσης, όταν απαιτεί από όλους να υποταχθούν στην εξουσία της ΕΚΤ, αλλά αρνείται να κάνει το ίδιο για χιλιάδες γερμανικές τράπεζες, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας (και της διαπλοκής) στην ισχυρότερη χώρα της Ε.Ε.

Αρκετοί, βεβαίως, θεωρούν ως πιο ορθό και δίκαιο το μοντέλο λειτουργίας της Volkswagen και θα έσπευδαν να το υπερασπιστούν απέναντι στην Κομισιόν, όπως έκαναν χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτήν. Και καλά έκαναν, καθώς ελέγχουν τις 10 από τις 20 θέσεις του εποπτικού συμβουλίου και φοβούνται ότι ο «ελεύθερος ανταγωνισμός« και οι κανόνες της αγοράς θα τους στερήσουν αυτό το δικαίωμα. Αλλά τότε, γιατί οι Γερμανοί -και οι... θαυμαστές τους- επικρίνουν και βρίζουν τις «συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες» σε όλες τις άλλες χώρες; Μήπως επειδή τολμούν να ισχυριστούν ότι έχουν και άλλοι «εθνικά συμφέροντα» και «στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις»; Μήπως επειδή τους εμποδίζουν να πάρουν κοψοχρονιά τα «φιλέτα»;

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113135564