ΣΥΡΙΖΑ και Βερολίνο

Είτε μας αρέσει είτε όχι οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν πήγαν στις κάλπες έχοντας αγκαλιά ούτε τον Μαρξ, ούτε όμως και τον Ανταμ Σμιθ.

Πήγαν με κριτήριο εκείνο που πιστεύουν ως συμφέρον της πατρίδας τους και ειδικά στη σχέση της με την Ευρώπη, σε μία καθοριστική στιγμή για το μέλλον αυτής της ισορροπίας. Αυτή προσδιόρισε σχεδόν τα πάντα και σε αυτή τοποθετήθηκαν οι ψηφοφόροι. Οσοι έθεσαν άλλου είδους ατζέντα έχασαν επειδή ουδείς ενδιαφέρθηκε γι αυτά που είπαν.

Τα εργαλεία μαρξιστικής ή νεοφιλελεύθερης ανάλυσης δεν βοηθούν να αντιληφθεί κανείς την κατά τα λοιπά πρόδηλη σημασία του αποτελέσματος που απεικονίζεται εξόφθαλμα όχι μόνον στο τεράστιο ποσοστό της καγκελάριου Μέρκελ αλλά και από το σύνολο των αποτελεσμάτων των άλλων κομμάτων, όπως τους Πράσινους ή και την Αριστερά που έχασαν μεγάλο μέρος από τη δύναμή τους.

Η Μέρκελ ενσαρκώνει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη και γι αυτό κυριάρχησε. Αντίθετα, ο γεμάτος νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές Ρέσλερ, που έχει μείνει με αυτές, καταποντίστηκε. Οι Γερμανοί δεν ψήφισαν ούτε υπέρ ούτε κατά της λιτότητας: ψήφισαν ξεκάθαρα υπέρ της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Ετσι και το SPD βρέθηκε με κομμένα τα φτερά και πολύ δύσκολα θα επέβαλε όρους για αλλαγή πολιτικής, αν υποτεθεί και ότι πραγματικά επιθυμούσε κάτι τέτοιο και αν επίσης μπει τελικά στην κυβέρνηση και δεν υπάρξουν εκπλήξεις. Το να επιβάλουν οι σοσιαλδημοκράτες ένα πρόγραμμα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων για την ανεργία, ή κάτι άλλο αντίστοιχο, φυσικά και δεν αλλάζει την πορεία των πραγμάτων.

 Υπάρχει λοιπόν εδώ κάτι γύρω από το οποίο δεν μπορεί να χτίζονται αυταπάτες: από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με τα πρωτογενή πλεονάσματα στα πλαίσια ενός νομίσματος χωρίς εργαλεία νομισματικής πολιτικής, συμφωνεί, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται πλήρως, και με την πολιτική που επιβάλλει το Βερολίνο. Οι Γερμανοί δεν σου λένε πώς να το κάνεις. Σου λένε να το κάνεις. Το πώς το αφήνουν στην ελληνική πολιτική, αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο που αποτελεί τη βάση όλων των άλλων: αν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει απέναντι σε αυτό το «πώς» έχοντας δεχθεί το πλαίσιο, θα δει ότι είναι περίπου αδύνατο να πετύχει κάτι άλλο από αυτό που ήδη γίνεται, όσο κι αν προσπαθήσει.

 Με αυτά τα δεδομένα, είναι παράδοξο το γεγονός ότι στις τάξεις του κόμματος φέρεται, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, να έχει επικρατήσει αμηχανία και απογοήτευση για τα γερμανικά αποτελέσματα: αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα σημαίνει απλώς ότι πριν δεν είχε γίνει επαρκώς κατανοητή η πραγματικότητα. Αυτό όμως γίνεται πιο παράδοξο όταν οι επίσημες αναλύσεις του κόμματος περιλαμβάνουν διατυπώσεις όπως ότι ενώ καγκελάριος Μέρκελ είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών «δεν είναι εύκολο να ισχυριστεί κανείς ότι την ίδια αποδοχή είχε και η πολιτική της».

 Με λίγα λόγια: αυταπάτες για τη γερμανική πολιτική είχαν και άλλοι κομματικοί χώροι όταν, πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν μπροστά στην προοπτική εξουσίας. Τις πλήρωσαν ακριβά. Και αυτό είναι το κύριο πολιτικό στοιχείο που πρέπει να έχουν στο μυαλό τους οι επιτελείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης: αν κάποια στιγμή χρειαστεί να σταθούν με κυβερνητικές ευθύνες απέναντι στη Γερμανία, δεν θα βρουν μπροστά τους ούτε «θατσερικούς», ούτε, πολύ περισσότερο, οποιασδήποτε άλλης κατεύθυνσης ιδεολογικοποιημένους περί τα οικονομικά συνομιλητές. Θα βρουν μόνον Γερμανούς, όπως άλλωστε συνέβη και με την ηγεσία του αριστερού κόμματος της χώρας και το ζήτημα των διεκδικήσεων της Ελλάδας από τον Πόλεμο.

 Αν λοιπόν αυτό δεν το αντιληφθούν σε βάθος καλύτερα για τους ίδιους θα ήταν να μην θελήσουν να έρθει εκείνη η δύσκολη ώρα που θα πρέπει να καθίσουν στο μεγάλο τραπέζι στο Βερολίνο, όχι πλέον ως εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της Ελλάδας. Εκεί, δεν θα βρουν απέναντί τους έναν ιδεολογικό αντίπαλο στη συζήτηση για τη λιτότητα, αλλά την εθνική θέληση της Γερμανίας. Αν δεν το συνειδητοποιήσουν, ίσως καλύτερα να ελπίζουν να μην έρθει εκείνη η ημέρα…

 Υ.Γ.: Βεβαίως, το ίδιο θα ισχύει πιθανότατα κι αν αυτό το συνειδητοποιήσουν. Και εκεί ακριβώς εδράζει το δραματικό αδιέξοδο του ελληνικού ζητήματος, απροετοίμαστοι απέναντι στο οποίο βρέθηκαν και όσοι άλλοι πέρασαν μέχρι σήμερα αυτή τη μεγάλη πόρτα, έχοντας εκκινήσει με εντελώς άλλες, κι εκείνοι, προσλαμβάνουσες και προθέσεις…

Μαλούχος Γεώργιος Π. 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=531751