Η υποκρισία με τους πλειστηριασμούς και οι «ευπαθείς ομάδες»

Αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά τις συζητήσεις που διεξάγονται εδώ μήνες σε κυβερνητικό επίπεδο για το ζήτημα της άρσης της προστασίας των πλειστηριασμών, θα αντιλαμβανόταν ότι όλος αυτός ο θόρυβος των τελευταίων ημερών είναι κυριολεκτικά για το τίποτα. Διότι από τους αρχικούς προγραμματισμούς που έχουν γίνει εδώ και μήνες, δεν έχουμε παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό.

Γράφει:  Θάνος Τσίρος

Εξ’ αρχής το υπουργείο Ανάπτυξης ετοίμαζε μια διαδικασία σταδιακής και σε βάθος χρόνου απεμπλοκής από τα προστατευτικά μέτρα. Εξ’ αρχής δεν υπήρχε καμία συζήτηση να θιγεί η πρώτη κατοικία των «φτωχών και των ευαίσθητων ομάδων» όπως τώρα εξαγγέλλουν οι κυβερνώντες. Και τα διλήμματα που με ευκολία τίθενται στην κοινή γνώμη, με μια δεύτερη πιο προσεκτική ανάγνωση είναι ψεύτικα.

Το πρόγραμμα εξελίσσεται κανονικά. Το επιβεβαίωσε άλλωστε πριν από λίγο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Ant1. Η υφιστάμενη ρύθμιση δεν θα παραταθεί. «Έχουμε χρόνο μέχρι το τέλος του χρόνου να καταθέσουμε μια νέα ρύθμιση» διευκρίνισε ο Σίμος Κεδίκογλου. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι θα έρθει νομοσχέδιο. Και το νομοσχέδιο αυτό θα προβλέπει κριτήρια. Κριτήρια για την σταδιακή άρση του προστατευτικού μέτρου. Αυτό που εξαρχής ζητούσε η τρόικα. Έτσι, όσο θα περνούν οι εβδομάδες και θα πλησιάζει η στιγμή της κατάθεσης της νομοθετικής ρύθμισης, θα μας βομβαρδίζουν με νέες διλήμματα: «Γιατί να προστατεύεται μια πρώτη κατοικία με αντικειμενική αξία 300.000 ευρώ; Πόσοι Έλληνες έχουν τέτοιο σπίτι στην κατοχή τους;».  «Όποιος έχει καταθέσεις δεν είναι άδικο για τους υπόλοιπους να μην πληρώνει τις δόσεις του στεγαστικού του δανείου;». Λογικοφανή  τα ερωτήματα ειδικά όταν απευθύνονται σε ανθρώπους που παλεύουν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους ή σε πολίτες που δεν έχουν καταθέσεις. Είναι όμως και οι απαντήσεις οι προφανείς;

Καταρχήν, ζήτημα να υπάρχει δανειολήπτης με καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ο οποίος δεν πληρώνει τα δάνειά του, δεν τίθεται. Και αν τίθεται σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό οφείλεται στην αδυναμία των τραπεζών να εφαρμόσουν τα όσο ήδη προβλέπει ο νόμος. Γιατί; Πολύ απλά, διότι το υφιστάμενο πλαίσιο, επιτρέπει στις τράπεζες να προχωρούν σε δέσμευση αυτών των καταθέσεων ακόμη και αν τα χρήματα βρίσκονται σε τραπεζικό λογαριασμό με περισσότερους δικαιούχους του ενός. Όποιος δεν το πιστεύει, μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή όπου σε σχετικό ερώτημα δίνεται η απάντηση: «Αναφορικά με παρακρατήσεις ποσών από κοινούς λογαριασμούς (λογαριασμούς με δύο ή παραπάνω συνδικαιούχους), το καταναλωτικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι, σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 και 2 του Ν.5638/1932, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του ΝΔ 951/1971 και διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρο 124 περ. Δ στοιχ. Α του ΝΔ 118/1973, προκύπτει, ότι ο καθένας από τους δικαιούχους χρηματικής κατάθεσης σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό, είναι δικαιούχος του συνόλου των χρημάτων που κατατέθηκαν στο λογαριασμό αυτό και μπορεί να τα χρησιμοποιεί χωρίς τη σύμπραξη των λοιπών συνδικαιούχων. Αντιστοίχως, η Τράπεζα δικαιούται να δεσμεύσει ποσά από έναν τέτοιο λογαριασμό έναντι απαίτησης που τυχόν έχει κατά ενός εκ των συνδικαιούχων».Γιατί λοιπόν τίθεται θέμα άρσης της απαγόρευσης των πλειστηριασμών γι’ αυτή την κατηγορία των δανειοληπτών; Ας τους πάρουν τις καταθέσεις. Το σπίτι τι σχέση έχει;

Κι όσον αφορά το ζήτημα της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου; Εδώ η κοινωνία και η κυβέρνηση θα πρέπει να απαντήσει η ίδια σε ορισμένα ερωτήματα. Δηλαδή τι πρέπει να κάνει ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου διαμερίσματος (σε επιφάνεια ή σε αξία) αν βρεθεί σε οικονομική αδυναμία; Να ξεπουλήσει το σπίτι του για να πληρώσει το στεγαστικό; Αφού η αγορά δεν λειτουργεί. Να επιτρέψουμε τους πλειστηριασμούς για τα μεγάλης αξίας ακίνητα; Να γίνει. Και μετά τι. Η οικογένεια αυτού του ανθρώπου που σε τελείως διαφορετικές συνθήκες απέκτησε ένα μεγαλύτερης αξίας ακίνητο (σ.σ οι υποστηρικτές της άποψης να μπει πλαφόν με βάση την αξία δεν αναρωτιούνται με ποιον τρόπο αγοράστηκε αυτό το ακίνητο, δηλαδή αν πουλήθηκαν άλλα μικρότερα κλπ) δεν θα βρεθεί στον δρόμο; Οικονομικά αδύναμος είσαι μόνο αν ζεις σε ένα σπίτι με μια κρεβατοκάμαρα; Αν έχει και δεύτερη αποκτάς οικονομική δύναμη;

Το τρίτο ερώτημα που επίσης εύκολα τίθεται έχει να κάνει με το πόσα χρόνια παραμένει ένα δάνειο στο «κόκκινο». Πόσα χρόνια θα πρέπει να δείχνουμε κατανόηση μέχρι να αποφασίσουμε να βγάζουμε ένα σπίτι στο σφυρί; Κι εδώ η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αυτός που δεν μπορεί επί σειρά ετών να εξυπηρετήσει το δάνειό του, μπορεί να βρίσκεται πλέον σε μόνιμη οικονομική αδυναμία. Να είναι πραγματικά φτωχός. Σε αυτόν τι πρέπει να κάνουμε; Να του πάρουμε και το σπίτι; Με αυτό τον τρόπο θα βελτιωθεί η στεγαστική πίστη στην Ελλάδα;

Και το τελευταίο ερώτημα που τίθεται με ευκολία: «Θέλουμε να λειτουργήσει η στεγαστική πίστη στην Ελλάδα ή όχι;». Ναι απαντάμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου, είτε έχουμε συμφέροντα στην κτηματαγορά είτε όχι. Θα μας πει κάποιος αν βγουν στον πλειστηριασμό σπίτια αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ πόσα εκατομμύρια ευρώ θα επιστρέψουν στην αγορά υπό μορφή στεγαστικών δανείων και πότε; Θα γίνει αυτό ανεξάρτητα από τη βελτίωση του οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα; Οι πλειστηριασμοί είναι το καθοριστικό στοιχείο που εμποδίζει τις τράπεζες από το να κάνουν το αυτονόητο; Να δανείζουν χρήμα για να κερδίζουν τόκους;

Η ιστορία των πλειστηριασμών δεν έχει λήξει. Τώρα αρχίζει. Τι να περιμένουμε; Ένα νομοσχέδιο με πολύ περιοριστικούς όρους που θα προστατεύουν ελάχιστους υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Το έχουμε ξαναδεί το έργο με τη ρύθμιση των στεγαστικών δανείων. Το είδαμε και με την απαλλαγή των φτωχών από το χαράτσι της ΔΕΗ. Κατά πάσα πιθανότητα, θα το ξαναδούμε…

http://www.fmvoice.gr