Τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται μια σημαντική προσπάθεια, και κυρίως μέσα από θυσίες του ελληνικού λαού, να βελτιωθεί το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα και να επιστρέψει η χώρα μας στις αγορές. Έπιασαν τόπο αυτές οι θυσίες; Η Ελλάδα όντως προχωρά προς την ανάπτυξη; Είναι ειλικρινείς οι πανηγυρισμοί των κυβερνόντων και οι επευφημίες των ευρωπαίων εταίρων;
Πριν τρία χρόνια οι συζητήσεις με την τρόικα, προκειμένου να πάρουμε τη δόση που θα μας κράταγε έξω από τον κίνδυνο της πτώχευσης, βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Οι απαιτήσεις των εταίρων φανέρωναν την έλλειψη σχεδίου για την επόμενη μέρα και οι ανησυχίες στην κυβέρνηση είχαν κορυφωθεί.
Σήμερα, η διαμάχη για την αποτελεσματικότητα του Ενιαίου Φόρου στα Ακίνητα και η επιμονή της τρόικα για το χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, προκειμένου να εκταμιεύσει τμηματικά την επόμενη δόση, αποκαλύπτει ότι καμία πρόοδος δεν έχει πραγματοποιηθεί. Οι απαιτήσεις τους εξακολουθούν να είναι παράλογες και οι συζητήσεις ατέρμονες και άκαρπες.
Πριν τρία χρόνια ζούσαμε με τον φόβο της επικείμενης πτώχευσης της χώρας. Σήμερα έχουμε ξεπεράσει αυτόν τον άμεσο κίνδυνο, αλλά βιώνουμε καθημερινά την πτώχευση – σε ατομικό και επιχειρηματικό επίπεδο (έχουν αυξηθεί οι άνεργοι, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν).
Πριν τρία χρόνια υπήρχε πρόβλημα βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους και χρηματοδότησης της οικονομίας. Αυτά υπάρχουν ακόμη.
Πριν τρία χρόνια είχαμε πρόβλημα διαπραγμάτευσης, καθώς βρισκόμασταν σε αδύναμη θέση. Εξακολουθούμε.
Πριν τρία χρόνια βρισκόμασταν στην έναρξη ενός μακρύ δρόμου προσαρμογής της χώρας και αλλαγής του επιχειρηματικού της μοντέλου σε σύντομο χρόνο και ανεξαρτήτως κοινωνικών συνεπειών (ανεργία και απώλεια μίας ελληνικής γενιάς με τεράστιο κοινωνικό κόστος). Είμαστε ακόμη στην αφετηρία.
Πριν τρία χρόνια ζούσαμε με την ελπίδα ότι θα έρθουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Την ίδια ελπίδα έχουμε και τώρα.
Πριν τρία χρόνια οι πολίτες οφείλαμε να κατανοήσουμε ότι μια χώρα δεν μπορεί να ξοδεύει εσαεί περισσότερα από όσα παράγει. Σήμερα το έχουμε κατανοήσει, αλλά δεν έχουμε κάνει τίποτα γι' αυτό. Παρόλο που η χρηματοοικονομική εικόνα της οικονομίας έχει βελτιωθεί, η παραγωγική δομή του οικονομικού μοντέλου παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητη (μειωμένη εξαγωγική δυναμικότητα, περιορισμένη δυνατότητα καινοτομίας, κα).
Πριν τρία χρόνια η μεγαλύτερη πρόκληση της κυβέρνησης ήταν ο φουσκωμένος δημόσιος τομέας. Την ίδια πρόκληση έχει ακόμη.
Προς τι λοιπόν, οι πανηγυρισμοί; Προς τι τα συγχαρίκια; Οι κυβερνόντες μας χρυσώνουν το χάπι, προσπαθούν να κρύψουν την ανικανότητά τους, είναι αφελείς ή έχουν τόσο κοντούς στόχους;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.