Δεν τους βγαίνουν τα κουκκιά...

Διορία περίπου 70 ημερών έδωσαν οι δανειστές στην κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ προκειμένου να παρουσιάσουν κάποια μικρή πρόοδο έστω στις αποκρατικοποιήσεις. Η αλήθεια, όμως, είναι πως, ό,τι κι αν κάνουν στο Ταμείο του... ξεπουλήματος, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και, ακόμη και αν βγαίνουν, οι διαδικασίες τα σταματούν. Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα, και αυτό αποδεικνύουν τα ίδια τα στοιχεία που έχουν δώσει οι Έλληνες αρμόδιοι στην τρόικα. Σύντομα, λοιπόν, ό,τι κι αν υποστηρίζουν οι κυβερνητικοί, για διαπραγματεύσεις, περιθώρια και επαναπροσδιορισμούς στόχων, η ελληνική πλευρά θα βρεθεί αντιμέτωπη ή με νέα οικονομικά μέτρα ή με επιτροπεία στο ξεπούλημα, ή και με τα δύο. Με το βουητό από τη σφαλιάρα της απόσυρσης της Gazprom να σφυρίζει ακόμη στα αυτιά τους, οι υπεύθυνοι του ΤΑΙΠΕΔ κάθισαν την περασμένη Δευτέρα στο τραπέζι με την τρόικα για να εξετάσουν την πορεία των αποκρατικοποιήσεων και δεν άργησαν να φτάσουν στο αυτονόητο συμπέρασμα: ότι το ταμείο δεν έχει να επιδείξει κάποια επιτυχία πέραν των 70 εκατ. ευρώ που εισπράχτηκαν από τη μακροπρόθεσμη ενοικίαση του IBC στον Λάτση. Μετά απ’ αυτό, το χάος. Γι’ αυτό και η συζήτηση ήταν σύντομη... Ανάμεσα στα 0,070 και τα 2,6 δισ. ευρώ, υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Μια διαφορά που θα γινόταν μικρότερη εάν ίσχυε ο «στόχος» των 1,9 δισ. ευρώ της προτεινόμενης αναθεώρησης του μνημονίου, αλλά και που πάλι δεν λύνει το θέμα: Τόσο γιατί δεν έχει επικυρωθεί όσο και γιατί, ακόμη κι αν επικυρωνόταν, δεν θα μπορούσαμε να την «πιάσουμε». Για τον λόγο αυτόν οι Έλληνες αξιωματούχοι του ΤΑΙΠΕΔ πρότειναν την αναπροσαρμογή του στόχου των εισπράξεων στο 1 δισ. με ταυτόχρονη τιτλοποίηση εισπράξεων από μελλοντική αξιοποίηση κρατικών ακινήτων, με στόχο άλλο 1 δισ., προκειμένου να κλείσει η τρύπα στα έσοδα του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι ούτε τα ακίνητα του Δημοσίου μπορούν να φέρουν τόσο εύκολα και γρήγορα το 1 δισ. (άλλωστε τα περισσότερα αντιμετωπίζουν τα γνωστά νομικά προβλήματα που ακύρωσαν τον διαγωνισμό της Αφάντου και έχουν πρακτικά «παγώσει» το Ελληνικό) ούτε το 1 δισ. ευρώ, που θεωρεί η κυβέρνηση «βέβαιο» από τα Λαχεία, τον ΟΠΑΠ και τον ΔΕΣΦΑ, μπορεί να θεωρηθεί σίγουρο. Και κάπως έτσι, οι τροϊκανοί άφησαν στους κυβερνητικούς μια πίστωση χρόνου ώς το φθινόπωρο για να τελειώνουν με τις εκκρεμότητες. Στο τέλος του μήνα θα έχει φανεί τι θα γίνει με τα Λαχεία και τον ΟΠΑΠ, ενώ θα γνωρίζουμε και τι θα γίνει με την προσφορά για τον ΔΕΣΦΑ, που για πολλούς συναρτάται με την επιλογή του Αζερμπαϊτζάν για τον αγωγό μεταφοράς του φυσικού του αερίου στην Ευρώπη. Και τότε θα προτείνουν μια στρατηγική για την κάλυψη των στόχων. Τα στελέχη πάντως που βρέθηκαν στο ραντεβού της περασμένης Δευτέρας επιβεβαιώνουν ότι δεν υπήρξε επίσημα καμία χαλάρωση στόχων, ούτε κουβέντα για επαναπροσδιορισμό τους. Αντίθετα, οι συζητήσεις άφησαν ανοικτά τόσο το ενδεχόμενο της λήψης μέτρων για την κάλυψη του 50% της αστοχίας (σ.σ.: οπότε θα πρέπει να ξέρουμε και ποιο είναι το ποσό της αστοχίας) όσο και το ενδεχόμενο αλλαγής διοίκησης στο ΤΑΙΠΕΔ, με την ανάθεση του «μαγαζιού» σε ξένους τεχνοκράτες. Άλλωστε, όπως υποστηρίζουν οι δανειστές, οι ελληνικές διοικήσεις, από τον Μητρόπουλο μέχρι τον Σταυρίδη, το μόνο που πρακτικά έκαναν, ήταν να ζητούν αναβολές και πιστώσεις χρόνου χωρίς αποτέλεσμα... Ομολογία αποτυχίας Μία ημέρα αργότερα, καταγράφοντας εύγλωττα το ίδιο αδιέξοδο, ο εντεταλμένος σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ Ανδρέας Ταπραντζής, μιλώντας στη Βουλή, είπε: «Για να έχουμε αποκρατικοποιήσεις, πρέπει εμείς μεν να πουλάμε, αλλά να υπάρχουν και αυτοί που ενδιαφέρονται να αγοράσουν. Αυτό είναι το πρόβλημα στη χώρα σήμερα. Ότι υπάρχει αδυναμία προσέλκυσης αγοραστών, παρά τα περί ξεπουλήματος. Αν είχαμε ξεπούλημα, θα είχαμε και ουρές αγοραστών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ουρές αγοραστών δεν έχουμε», επιβεβαιώνοντας τις αντίστοιχες εκτιμήσεις των δανειστών και άλλων διεθνών οργανισμών. Και μπορεί ο Ταπραντζής να υποστήριξε ότι η κατάσταση θα αλλάξει με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την εμπέδωση ενός θετικού κλίματος για την ελληνική οικονομία από τις αγορές, αλλά, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε αμέσως μετά, «η αποκατάσταση του θετικού κλίματος στη χώρα θέλει χρόνο να εμπεδωθεί στις αγορές. Δεύτερον, η ρευστότητα στην ελληνική οικονομία είναι ακόμα πάρα πολύ χαμηλή έως δυσεύρετη, και ελπίζουμε αυτό το πράγμα να αποκατασταθεί μετά την επιτυχή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών». Αν δεν είναι αυτό κυνική ομολογία της αποτυχίας του αδιεξόδου, τότε ποιο είναι; Ψάχνουν δύο δισ. Για να βρεθεί το πρώτο 1 δισ. ευρώ, θα πρέπει καταρχάς να κλείσουν οι εκκρεμότητες από τις τελευταίες αστοχίες. Δηλαδή να κλείσει η αγορά των Λαχείων από τον ΟΠΑΠ (190 εκατ. ευρώ προκαταβολή φέτος και άλλα 580 σε βάθος 12ετίας – δηλαδή περί τα 48 τον χρόνο) και ακολούθως να υπογραφεί η σύμβαση για την αγορά του ΟΠΑΠ από την Emma Delta, που θα φέρει στο ταμείο του δημοσίου 652 εκατ. Εάν αυτά συνδυαστούν με μια καλή προσφορά για τον ΔΕΣΦΑ (δηλαδή πάνω από 300 εκατ. ευρώ), τότε περνάμε το 1 δισ. Όμως, ακόμη τίποτα δεν έχει κλείσει και η επιφυλακτικότητα που καταγράφει το «Π» (σ.σ.: όπως κατέγραφε παλαιοτέρα για τη ΔΕΠΑ, όταν όλοι θεωρούσαν βέβαιη τη γενναία προσφορά της Gazprom) δεν οφείλεται τόσο σε στείρα αντιπολιτευτική διάθεση όσο στα πραγματικά οικονομικά και επιχειρηματικά δεδομένα στο περιθώριο της αγοράς του οργανισμού. Η σύμβαση των Λαχείων από τη μία πλευρά αποτελεί προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ, αλλά η τελευταία δεν θα είναι δεδομένη, ακόμη και αν καταλήξει θετικά και επίσημα η πρώτη. Με τις βολές των τελευταίων ημερών να ρίχνουν τις ευθύνες (τόσο για τους χειρισμούς στα λαχεία όσο, και περισσότερο, για την Intralot) στον πρόεδρο Λουρόπουλο. Xθες, πληροφορίες από το ΤΑΙΠΕΔ έλεγαν ότι τα λαχεία θα πωληθούν μέχρι τέλος Ιουνίου. Πολλά θα κριθούν πάντως αύριο, οπότε είναι προγραμματισμένη η γενική συνέλευση του ΟΠΑΠ. Τίποτα όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστικό και για τον ΔΕΣΦΑ. Οι πληροφορίες των τελευταίων ημερών μιλούσαν για βελτιωμένη προσφορά 400 εκατομμυρίων ευρώ από την αζέρικη Socar για την απόκτηση του 66% του ΔΕΣΦΑ. Η φερόμενη ως νέα προσφορά της κρατικής εταιρείας ενέργειας του Αζερμπαϊτζάν (περί τα 70 εκατ. ευρώ πάνω από το ελάχιστο τίμημα των αποτιμητών για τον οργανισμό) θεωρήθηκε από την αγορά ως προπομπός της επιλογής του αγωγού ΤΑΡ από το Μπακού για τη μεταφορά του αερίου στην Ευρώπη. Ακολούθησε μάλιστα την πρώτη «δέσμη» πληροφοριών που μιλούσαν για προσφορά κάτω από τα 300 εκατ. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, λίγες ώρες μετά τη νέα προσφορά, η αισιοδοξία έγινε πολύ πιο... συγκρατημένη, όταν η ρωσική εφημερίδα «Nezavisimaya Gazeta» δημοσίευσε ότι η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν κλίνει προς την επιλογή του αντίπαλου Nabucco West, ο οποίος, σε αντίθεση με τον ΤΑΡ, δεν διέρχεται από τη χώρα μας. Μια τέτοια επιλογή όχι μόνο θα καταφέρει πλήγμα στα ενεργειακά σχέδια της κυβέρνησης, αλλά κατά πάσα βεβαιότητα θα επηρεάσει και την προσφορά της Socar που ακόμη δεν είναι «επίσημη». Νεώτερα για το θέμα αυτό θα υπάρξουν από την Παρασκευή, οπότε ο Αζέρος πρόεδρος Αλίγεφ θα επισκεφθεί τις Βρυξέλλες και ενδεχομένως να προχωρήσει σε ανακοινώσεις. Απώτερος ορίζοντας των εξελίξεων και εδώ το τέλος του μήνα, με την ελληνική πλευρά να μην αποκλείει και τις πληροφορίες για επιλογή και των δύο αγωγών, έστω και αν κάτι τέτοιο εκ πρώτης όψεως ακούγεται επιχειρηματικά απαγορευτικό... Ταπείνωση Με το 1 δισ. λοιπόν κυριολεκτικά στον αέρα (τουλάχιστον μέχρι να υπογραφεί επίσημα κάποιο τιμολογημένο συμβόλαιο), στο κυβερνητικό στρατόπεδο ψάχνουν το άλλο 1 που θα τους επιτρέψει να αποφύγουν τα μέτρα του φθινοπώρου ή την επιτροπεία του ΤΑΙΠΕΔ. Εξελίξεις που θα επιφέρουν κοινωνική αναστάτωση, ταπείνωση ή... και τα δύο. Όπως έγινε την τελευταία διετία, στο ΤΑΙΠΕΔ επιχειρούν να ξαναμοιράσουν την πίτα μεταφέροντας μπρος - πίσω διάφορα προγράμματα, αλλάζοντας το χρονοδιάγραμμα που μοίρασαν την τελευταία φορά με ένα νέο. Έτσι, στις αρχές της εβδομάδας κυκλοφόρησε ένα πλάνο - εξπρές που επιταχύνει την πώληση των ΕΛ.ΠΕ. (μόλις κλείσει ο ΔΕΣΦΑ), του ΟΛΠ (μετά τον ΟΛΘ), της ΕΥΔΑΠ, του Αερολιμένα Αθηνών, του ευρύτερου ομίλου του ΟΣΕ και της ΔΕΗ. Μπορούν όμως οι επιχειρήσεις αυτές να προσφέρουν λύση; Αν δούμε πόσο είχαν κοστολογήσει πέρυσι το φθινόπωρο τις επιχειρήσεις αυτές (και άλλες) οι ίδιοι οι απομιμητές σε συνεργασία με το ΔΝΤ, θα δούμε πως πάλι είμαστε μακριά από τους στόχους. Την περίοδο εκείνη (όταν επαναπροσδιορίστηκε ο στόχος για τα 2,6 δισ. του 2012) οι προσδοκώμενοι εισπρακτικοί στόχοι στο βάθος της τριετίας ήταν: • ΔΕΣΦΑ: 300 εκατ. • ΕΥΑΘ: 100 εκατ. • ΕΥΔΑΠ: 270 εκατ. • ΟΔΙΕ: 60 εκατ. • ΕΛΤΑ: 100 εκατ. • ΛΑΡΚΟ: 200 εκατ. • ΕΛ.ΠΕ.: 700 εκατ. •  ΔΕΗ (17%): 350 εκατ. • «Ελ. Βενιζέλος»: 800 εκατ. • Μικρά Αεροδρόμια» 100 εκατ. Δηλαδή σχεδόν 3 δισ. για τις σημαντικότερες επιχειρήσεις της τριετίας, που μάλιστα θα γίνονταν 4,3 δισ. με την προσθήκη της ΔΕΠΑ και του ΟΠΑΠ. Με βάση τις εκτιμήσεις αυτές πάντως, είναι αμφίβολο αν μπορούν να συγκεντρωθούν ακόμη και 500 εκατ. έως το τέλος του χρόνιου πέραν του ΟΠΑΠ και του ΔΕΣΦΑ. Και αυτό καθώς οι προσοδοφόρες αποκρατικοποιήσεις των ΕΛ.ΠΕ. και του ΔΑΑ είναι μάλλον απίθανο να αποδώσουν ρευστό μέσα στο 2012. http://www.topontiki.gr/article/54744/Den-tous-bgainoun-ta-koukkia