Το Κολέγιο Αθηνών είναι αυστηρό. Σε περίπτωση αντιγραφής δεν τιμωρείται μόνο ο μαθητής αλλά και η επιτηρήτρια καθηγήτρια. Η τελευταία, με απόλυση.
Βέβαια, αυτή η ...συνυπευθυνότητα εφαρμόζεται κατά περίπτωση. Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση που μαθητής είναι ο γιος του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού.
Το περιστατικό έγινε πριν ένα χρόνο, αλλά αποκτά νέα επικαιρότητα αφενός υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων στην παιδεία με την απόφαση του πρωθυπουργού να ντύσει στο «χακί» τους καθηγητές ώστε να διεξαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις και αφετέρου, καθώς αναμένεται η δικαστική απόφαση μετά την προσφυγή της καθηγήτριας στη δικαιοσύνη για την απόλυσή της.
Η ιστορία...
Στις 8 Ιουνίου 2012, ο γιος του Αντώνη Σαμαρά, μαθητής της Γ' Γυμνασίου τότε, πιάστηκε να αντιγράφει. Η καθηγήτρια που επιτηρούσε τις εξετάσεις προχώρησε στη μονογραφή του γραπτού του. Ένα μήνα μετά, στις 18 Ιουλίου, η διοίκηση του Κολεγίου κατήγγειλε τη σύμβαση της καθηγήτριας με το αιτιολογικό της ανεπάρκειας.
Η διοίκηση του Κολεγίου υποστήριξε στη δίκη ότι το γεγονός της αντιγραφής είναι άσχετο με την απόφαση της απόλυσης,επικαλούμενη τα εξής επιχειρήματα: α) ότι η απόλυση έγινε ένα μήνα μετά το περιστατικό β) η καθηγήτρια δεν ακολούθησε, ως όφειλε, την προβλεπόμενη διαδικασία για τις περιπτώσεις αντιγραφής των μαθητών και γ) η καθηγήτρια ήταν ανεπαρκής και είχε προειδοποιηθεί σε προγενέστερο χρόνο του περιστατικού για παράπονα όσον αφορά τη δουλειά της.
Ας ξεκινήσουμε αντίστροφα. Η διοίκηση του Κολεγίου έκρινε ανεπαρκή την καθηγήτρια. Δυσάρεστο ως γεγονός, αλλά μάλλον, θα πρέπει να το δεχθούμε ως αδιαμφισβήτητο, καθώς η συγκεκριμένη καθηγήτρια απασχολούνταν στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα με αλλεπάλληλες ανανεώσεις συμβάσεων επί ...21 χρόνια. Ελπίζουμε, βέβαια να μην είναι αυτή η πάγια τακτική αξιολόγησης που ακολουθεί το Κολέγιο Αθηνών για τους εκπαιδευτικούς που απασχολεί, δηλαδή να χρειάζεται δύο δεκαετίες για να αποφασίσει για την επάρκεια τους. Από την άλλη πλευρά βέβαια, η μακροχρόνια εργασιακή σχέση της καθηγήτριας με το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα μπορεί να αποτελεί απόδειξη γενικής επάρκειας, όχι όμως και ικανοποιητικής απόδοσης τη δεδομένη στιγμή αξιολόγησης. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ένας εργοδότης δεν σπεύδει στην απόλυση ενός εργαζόμενού του επί 21 χρόνια για μια περιστασιακή μείωση της απόδοσης του. Δεν είναι παράνομο, αλλά δεν είναι και ηθικό (να σημειωθεί, βεβαίως, η διαφωνία του κ. Βουλγαράκη επ' αυτού). Και, όταν μιλάμε για εκπαιδευτικό ίδρυμα, η ηθική διάσταση (θα έπρεπε να) είναι εξίσου βαρύνουσα με την νόμιμη.
Το δεύτερο επιχείρημα της διοίκησης αφορά τη διαδικασία που προβλέπεται στις περιπτώσεις αντιγραφής και η οποία συνίσταται, σύμφωνα με το Κολέγιο, στα ακόλουθα: αφαιρείται το γραπτό, το συνυπογράφει και ο δεύτερος επιτηρητής, ενημερώνεται ο διδάσκων το μάθημα καθηγητής και γίνεται γραπτή αναφορά προς τη διεύθυνση του σχολείου. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση εάν η καθηγήτρια ακολουθούσε τη διαδικασία θα έπρεπε να ενημερώσει τη διοίκηση του Κολεγίου. Δηλαδή, μεταξύ άλλων και τον θείο του συγκεκριμένου μαθητή. Βλέπετε, πρόεδρος του Κολεγίου Αθηνών είναι ο κ. Αλέξανδρος Σαμαράς αδερφός του σημερινού πρωθυπουργού. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι τότε είχαμε προεκλογική περιόδο. Ενδεχομένως δηλαδή, η καθηγήτρια να θεώρησε ότι το θέμα μπορούσε να λήξει μέσα στην τάξη και για αυτό αρκούσε η τιμωρία του μαθητή και η αποκατάσταση της αδικίας προς τους συμμαθητές του.
Το επιχείρημα για την χρονική απόσταση μεταξύ των δύο γεγονότων είναι αυτό που μάλλον αντέχει και τη λιγότερη κριτική. Η διοίκηση του Κολεγίου θεωρεί ότι ένας μήνας (και κάτι) είναι αρκετός χρόνος για την αποσύνδεση των δύο γεγονότων. Η απόφαση του δικαστηρίου ίσως μας διαφωτίσει περισσότερο για το πόσες εβδομάδες συνιστούν μια ...ασφαλή απόσταση απόλυσης.
...και τα μαθήματα
Μάθημα πρώτο και με πολλούς αποδέκτες: Η ερμηνεία της εξουσίας. Αν μη τι άλλο, είναι παράδοξο στην χώρα που αποτελεί «παράδοση» οι υπάλληλοι και οι διοικήσεις τους να «οχυρώνονται» πίσω από εγκυκλίους, κανονισμούς και διατάξεις, όταν το θέμα αντίθετα, αφορά κάποιον «επώνυμο» ή δημόσιο πρόσωπο, οι ίδιοι αυτοί υπάλληλοι (δημόσιοι και ιδιωτικοί) και διοικήσεις να σπεύδουν να εξαλείψουν υποτιθέμενα εμπόδια και οχλήσεις. Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζονται καν παρεμβάσεις. Το στέλεχος ή η διοίκηση παίρνει την πρωτοβουλία, αξιολογεί και προβαίνει στα ...δέοντα για αυτά, που θα κρίνει ως ενοχλητικά για την εκάστοτε εξουσία, διατηρώντας προφανώς ελπίδες ανταπόδοσης. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού όλα τα παραπάνω γίνονται καθ' υπέρβαση των τυπικών καθηκόντων της εκάστοτε θέσης.
Μάθημα δεύτερο και πιο προσωπικό: Με όνομα βαρύ σαν ιστορία... . Είναι μάλλον συνηθισμένο το «όνομα» να αποσοβεί ή να μετριάζει τις συνέπειες μιας πράξης. Το ζήτημα όμως αλλάζει όταν τις συνέπειες μιας δικής μας χαζομάρας τις υφίσταται κάποιος άλλος.Πόσο μάλιστα όταν αυτή η μετάθεση των συνεπειών γίνεται ακριβώς λόγω «ονόματος» και όταν αυτές οι συνέπειες δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, χαζομάρα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.