Υπάρχει ζωή μετά το ευρώ; Πόσο «ιερό» είναι το ενιαίο νόμισμα; Τα ερωτήματα αυτά ήταν προφανώς αδιανόητα για τον μέσο Ελληνα πριν από τρία χρόνια. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Και οι απαντήσεις που δίνονται πλέον δεν είναι και τόσο μονοσήμαντες.
Η έξαρση του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα δεν αποτελεί απλώς ένα φαινόμενο της κρίσης. Είναι το ώριμο και σχεδόν αναμενόμενο προϊόν της. Αυτό που αποκαλείται «ευρωσκεπτικισμός» εκφράζει με αφηρημένους, γενικούς όρους την πλήρη ιδεολογική και υλική απαξίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς ευρωπαϊκής ιδέας, όπως αυτή ενσαρκώνεται και υλοποιείται σήμερα από τις ηγετικές ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου. Δηλαδή της Γερμανίας και των στενών συμμάχων της.
Πώς έγινε όμως το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ένας ατελείωτος εφιάλτης; Γιατί δεν συγκινεί πια τους λαούς; Τρία χρόνια άγριας μονόπλευρης λιτότητας, ύφεσης και μαζικής ανεργίας ήταν αρκετά για να μετατρέψουν ολόκληρες προηγμένες κοινωνίες σε «νεκροταφεία» ανθρώπων. Ηταν ικανά να εξαφανίσουν κάθε διάθεση των πολιτών για θυσίες χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.
Αυτό που πρακτικά ζητείται από τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου είναι να ανακηρύξουν το ευρώ σε άγιο, απαραβίαστο νόμισμά τους και να ορκισθούν αιώνια πίστη σε αυτό. Ακόμη και εάν χρειαστεί να γίνουν οι ίδιοι θύματα-«μάρτυρες» αυτής της «ιδέας». Είναι ένα πολύ βαρύ τίμημα για τα ανύπαρκτα αποτελέσματα που παράγει. Στην ουσία πρόκειται για έναν οικονομικό, ταξικό πόλεμο για τη σωτηρία του ευρώ, στον οποίο καλούνται -όπως συμβαίνει συνήθως- να πάρουν μέρος και να υποφέρουν οι πιο αδύναμοι.
Στην αρχή της θεραπείας σοκ, που επιβάλλεται ως «αναπόφευκτη» εξέλιξη, οι πολίτες σαστίζουν. Τρομοκρατούνται. Συναινούν. Υπομένουν τη συνεχή πτώση. Ελπίζουν στην ανάκαμψη, που όμως δεν έρχεται.
Ομως όλα έχουν τα όριά τους. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οπως ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή, έτσι και οι χαμένοι αυτού του πολέμου της «δημοσιονομικής προσαρμογής», οι εκατομμύρια αόρατοι άνεργοι, συνηθισμένοι, κανονικοί άνθρωποι μέχρι πριν από λίγο, σταματούν να αποδέχονται πλέον χωρίς αντίρρηση την προκαθορισμένη μοίρα τους.
Η αντίληψη ότι η ζωή δεν σταματά στο ευρώ, κερδίζει έδαφος. Οι Γερμανοί δηλώνουν αποφασισμένοι να προστατέψουν τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος, το οποίο θεωρούν κατά βάθος δικό τους, γερμανικό. Το ευρώ, έτσι όπως σχεδιάστηκε το 1990, στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού, ευνοούσε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, την επεκτατική πίστωση αλλά και την ανταγωνιστικότητα των ισχυρών χωρών. Η εμφάνιση της κρίσης το 2008 έφερε το μεγάλο χτύπημα στην πιστωτική ευφορία. Οι τραπεζικές καταρρεύσεις οδήγησαν στην υπερχρέωση των νότιων, κυρίως, χωρών. Και η ευρωπαϊκή ελίτ, που καραδοκούσε, βρήκε την ευκαιρία να επιβάλει μια ριζική ανακατανομή εισοδημάτων μέσα από ένα νέο καταμερισμό, που βαφτίστηκε πρόγραμμα εξυγίανσης και αναγορεύθηκε σε «ευαγγέλιο».
Προφανώς οι Γερμανοί δεν ακολουθούν με τόση συνέπεια αυτή την πολιτική της λιτότητας, επειδή είναι καλβινιστές και θεωρούν εαυτούς ηθικά ενάρετους απέναντι στους «ανήθικους» Νότιους. Εξυπηρετούν απλά τα δικά τους στενά, εθνικά συμφέροντα. Αλλά αυτό δεν είναι ευρωπαϊκή πολιτική. Ποιες είναι λοιπόν οι δικές μας εναλλακτικές;
1) Συνεχίζουμε την εφαρμογή του Μνημονίου ελπίζοντας ότι ίσως το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές, γίνει νέο γενναίο κούρεμα χρέους και του δημόσιου τομέα. Μόνο έτσι είναι πιθανό να πετύχει το πρόγραμμα. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί αυτό, πράγμα εντελώς αμφίβολο, θα συνοδευθεί από νέα μέτρα, κουρέματος του εισοδήματος και των καταθέσεων των Ελλήνων πολιτών.
2) Να αρνηθούν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να αποτελούν μονίμως τα «πειραματόζωα» του πλεονασματικού Βορρά. Ωστόσο αυτό προϋποθέτει άλλη ευρωπαϊκή πολιτική συνολικά και ηγετικές μορφές που θα αναλάβουν τη σχετική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της Ε.Ε. Χρειάζεται επίσης μια νέα δυναμική συνεργασία του ευρωπαϊκού Νότου. Αλλα κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό.
3) Να απεγκλωβιστούμε από τη μέγκενη του ευρώ, που απειλεί σήμερα την ίδια την Ευρώπη. Η φτωχοποίηση των πληθυσμών, ο κοινωνικός αποκλεισμός της μισής κοινωνίας αποτελεί ντε φάκτο χρεοκοπία. Χωρίς μάλιστα προοπτική άμεσης ανάκαμψης. Η άποψη ότι όποιος φύγει από το κοινό νόμισμα φεύγει και από την Ε.Ε., είναι αστήρικτη. Γιατί το ίδιο πρέπει να τεθεί και στις άλλες χώρες που δεν μετέχουν σήμερα στην Ευρωζώνη.
Η επιλογή είναι όλη δική μας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.