Περισσότερο και από απειλή για την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας η παρουσία της τρόικας στη χώρα μας – όπως και οπουδήποτε αλλού – είναι απειλή για την κοινωνία και τη δημοκρατία.
Κατ’ αρχήν για την κοινωνία: Βασικό συστατικό της στρατηγικής του ΔΝΤ – τώρα και των «νεοφώτιστων» σε αυτές τις μεθόδους ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων – είναι η καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και η αυτοενοχοποίηση των κοινωνιών.
Για παράδειγμα από την αρχή της κρίσης πλασάρεται εντέχνως και ποικιλοτρόπως η αντίθεση ανάμεσα στους δημόσιους και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. «Φταίνε οι πρώτοι για την κρίση», την «πληρώνουν μόνο οι δεύτεροι», «αν ρίχναμε στον καιάδα καμιά 200αριά χιλιάδες από τους πρώτους θα λύνονταν όλα τα προβλήματά μας» είναι τα μερικά από τα βασικά μότο. Όλοι στην αρένα δηλαδή κι όποιος φάει τον άλλο.
Εσχάτως η τρόικα έχει δύο ακόμη ενδιαφέρουσες ιδέες: Να απολυθούν λέει οι «ακριβοί» δημόσιοι υπάλληλοι και να αντικατασταθούν από «φτηνούς». Να φύγουν δηλαδή όσοι παίρνουν 1700 ευρώ και να έλθουν άλλοι, που θα παίρνουν 700!
Με το όνειρο, ή καλύτερα την αυταπάτη, που θα καλλιεργηθεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, ότι θα βρουν δουλειά στο δημόσιο, απειλείται να γίνει κανονική σφαγή. Διότι μεγαλώνει το μίσος – αυτό που σπέρνει η τρόικα στην ελληνική κοινωνία – ξεφτιλίζεται η αξία της εργασίας και επιπλέον όλοι γίνονται αναλώσιμοι. Θα νομίζουν δηλαδή όσοι εποφθαλμιούν τις θέσεις, που θα αδειάσουν, ότι θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά στην ουσία θα καταντήσουν ανακυκλούμενο εργατικό προσωπικό, χωρίς καμία προστασία.
Επιπλέον «ιδέα» της τρόικας είναι να απολυθούν όσοι κατηγορούνται για διάφορα παραπτώματα με «συνοπτικές διαδικασίες». Λες και δεν υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες και δικαστήρια. Μα, λέει, τα δικαστήρια καθυστερούν. Μα, φυσικά καθυστερούν. Αντί να δώσουν τα μέσα στη δικαιοσύνη – που ανήκει σημειωτέον στο δημόσιο τομέα – να ώστε να γίνει ταχύτερη η απονομή της, την υποβαθμίζουν και τη διαλύουν με όσες παρεμβάσεις έχουν κάνει έως τώρα.
Όμως είναι κι αυτή η αντίληψη ένα σημείο του δεύτερου προβλήματος. Της καταπάτησης δηλαδή της δημοκρατίας. Οι τροϊκανοί δεν ορρωδούν προ ουδενός. Επιβάλλουν «λύσεις» ανεξάρτητα εάν αυτές καταπατούν συντάγματα, νόμους ή εκφράζουν κυβερνητικές επιλογές. Το είδαμε εκτός των άλλων και στην Πορτογαλία, όπου το συνταγματικό δικαστήριο έβγαλε παράνομο σχεδόν όλο το εκεί μνημόνιο – ότι έπρεπε να συμβεί και δω δηλαδή, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Και φυσικά το είδαμε και με την αποτυχία στη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank, που ενώ ήταν σταθερή επιλογή της κυβέρνησης, έγινε τελικά ό,τι είπε η τρόικα. Το πρόβλημα για τη δημοκρατία λοιπόν είναι το εξής: Αποδεικνύεται ότι τα κλειδιά δεν τα έχει η κυβέρνηση, αλλά η τρόικα. Της έχουν παραδοθεί από καιροί τώρα, μετά πολλών επαίνων και τυμπανοκρουσιών. Με τα κλειδιά στην τρόικα και την κυβέρνηση σε ρόλου πιστού βοηθού, μόνο δεινά μπορεί να περιμένει η χώρα…
Γιάννης Μακρυγιάννης
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=270161
Κατ’ αρχήν για την κοινωνία: Βασικό συστατικό της στρατηγικής του ΔΝΤ – τώρα και των «νεοφώτιστων» σε αυτές τις μεθόδους ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων – είναι η καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και η αυτοενοχοποίηση των κοινωνιών.
Για παράδειγμα από την αρχή της κρίσης πλασάρεται εντέχνως και ποικιλοτρόπως η αντίθεση ανάμεσα στους δημόσιους και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. «Φταίνε οι πρώτοι για την κρίση», την «πληρώνουν μόνο οι δεύτεροι», «αν ρίχναμε στον καιάδα καμιά 200αριά χιλιάδες από τους πρώτους θα λύνονταν όλα τα προβλήματά μας» είναι τα μερικά από τα βασικά μότο. Όλοι στην αρένα δηλαδή κι όποιος φάει τον άλλο.
Εσχάτως η τρόικα έχει δύο ακόμη ενδιαφέρουσες ιδέες: Να απολυθούν λέει οι «ακριβοί» δημόσιοι υπάλληλοι και να αντικατασταθούν από «φτηνούς». Να φύγουν δηλαδή όσοι παίρνουν 1700 ευρώ και να έλθουν άλλοι, που θα παίρνουν 700!
Με το όνειρο, ή καλύτερα την αυταπάτη, που θα καλλιεργηθεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, ότι θα βρουν δουλειά στο δημόσιο, απειλείται να γίνει κανονική σφαγή. Διότι μεγαλώνει το μίσος – αυτό που σπέρνει η τρόικα στην ελληνική κοινωνία – ξεφτιλίζεται η αξία της εργασίας και επιπλέον όλοι γίνονται αναλώσιμοι. Θα νομίζουν δηλαδή όσοι εποφθαλμιούν τις θέσεις, που θα αδειάσουν, ότι θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά στην ουσία θα καταντήσουν ανακυκλούμενο εργατικό προσωπικό, χωρίς καμία προστασία.
Επιπλέον «ιδέα» της τρόικας είναι να απολυθούν όσοι κατηγορούνται για διάφορα παραπτώματα με «συνοπτικές διαδικασίες». Λες και δεν υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες και δικαστήρια. Μα, λέει, τα δικαστήρια καθυστερούν. Μα, φυσικά καθυστερούν. Αντί να δώσουν τα μέσα στη δικαιοσύνη – που ανήκει σημειωτέον στο δημόσιο τομέα – να ώστε να γίνει ταχύτερη η απονομή της, την υποβαθμίζουν και τη διαλύουν με όσες παρεμβάσεις έχουν κάνει έως τώρα.
Όμως είναι κι αυτή η αντίληψη ένα σημείο του δεύτερου προβλήματος. Της καταπάτησης δηλαδή της δημοκρατίας. Οι τροϊκανοί δεν ορρωδούν προ ουδενός. Επιβάλλουν «λύσεις» ανεξάρτητα εάν αυτές καταπατούν συντάγματα, νόμους ή εκφράζουν κυβερνητικές επιλογές. Το είδαμε εκτός των άλλων και στην Πορτογαλία, όπου το συνταγματικό δικαστήριο έβγαλε παράνομο σχεδόν όλο το εκεί μνημόνιο – ότι έπρεπε να συμβεί και δω δηλαδή, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Και φυσικά το είδαμε και με την αποτυχία στη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank, που ενώ ήταν σταθερή επιλογή της κυβέρνησης, έγινε τελικά ό,τι είπε η τρόικα. Το πρόβλημα για τη δημοκρατία λοιπόν είναι το εξής: Αποδεικνύεται ότι τα κλειδιά δεν τα έχει η κυβέρνηση, αλλά η τρόικα. Της έχουν παραδοθεί από καιροί τώρα, μετά πολλών επαίνων και τυμπανοκρουσιών. Με τα κλειδιά στην τρόικα και την κυβέρνηση σε ρόλου πιστού βοηθού, μόνο δεινά μπορεί να περιμένει η χώρα…
Γιάννης Μακρυγιάννης
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=270161
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.