Ιταλία, ώρα μηδέν...

Γραφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Kapopoulos@pegasus.gr

Η επανεκλογή μου θα ήταν μια «μη λύση», μια επιλογή που «θα έφθανε στα σύνορα του γελοίου». Τις δηλώσεις αυτές του απερχόμενου Προέδρου Ναπολιτάνο διάβαζαν το πρωί του Σαββάτου στην εφημερίδα La Stampa οι αναγνώστες. Λίγες ώρες αργότερα ο Ναπολιτάνο επανεκλεγόταν για δεύτερη επταετή θητεία με 738 ψήφους σε σύνολο 1.007, αφού εν τω μεταξύ στις πέντε προηγούμενες ψηφοφορίες είχαν καεί ο Μαρίνι και ο Πρόντι.

Πήρε ο επανεκλεγείς Πρόεδρος τη διαβεβαίωση των Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι ότι τα κόμματά τους θα δεχθούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση συνασπισμού; Σε κάθε περίπτωση ο υπό παραίτηση Μπερσάνι απεδείχθη ότι δεν ελέγχει το κόμμα του και κανείς δεν ξέρει τι στάση θα κρατήσει ο βέβαιος διάδοχός του Ρέντσι.

Στα παραπάνω προσθέστε την οπερετική σύγχυση του αντισυστημικού Γκρίγιο που μίλησε για πραξικόπημα και κάλεσε τον λαό να καταλάβει τη Βουλή θυμίζοντας σε όσους ξέρουν Ιστορία την πορεία του Μουσολίνι προς την Ρώμη τον Οκτώβριο του 1922...

Όποια λύση και αν προκύψει, είναι συνώνυμη της συνέχισης της κρίσης και της αστάθειας:

Μια κυβέρνηση συνασπισμού Κεντροαριστεράς - Μπερλουσκόνι θα έχει ως υποθήκη τόσο τη βαθιά διαίρεση του Δημοκρατικού Κόμματος που δεν πρόκειται να σβήσει με την παραίτηση Μπερσάνι, όσο και την ανάγκη του καβαλιέρε να πλειοδοτεί σε λαϊκισμό για να μην αφήσει τον Γκρίγιο μοναδικό αποδέκτη της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα είναι μοιραία για την Κεντροαριστερά, θα εγκλωβίσει τον Μπερλουσκόνι στην ρητορική της επιστροφής στη λιρέτα, και τον Γκρίγιο σε περαιτέρω αντισυστημική πλειοδοσία.

Τα όσα μεσολάβησαν από τις εκλογές της 24ης Φεβρουαρίου μέχρι και σήμερα δείχνουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας τρέμουν το πολιτικό κόστος:

Η Κεντροαριστερά φοβάται ότι η συγκυβέρνηση με τον καβαλιέρε θα ακυρώσει μια ηθικολογική ρητορική δύο σχεδόν δεκαετιών απέναντι στον αντίπαλό της. Ταυτόχρονα φοβάται ότι μια υπεύθυνη στάση απέναντι στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο θα την ταυτίσει με τον Μόντι που καταποντίσθηκε εκλογικά.

Ο Μπερλουσκόνι γνωρίζει ότι η πολιτική του νεκρανάσταση οφείλεται στην ρητορική καταγγελίας της Μέρκελ και στις απειλές του για επιστροφή στη λιρέτα. Φοβάται ότι ως ήσσων εταίρος της Κεντροαριστεράς δεν θα μπορεί να συνεχίσει την ίδια λαϊκιστική ρητορική και ταυτόχρονα δεν θέλει σε περίπτωση εκλογικής πρωτιάς, σε νέα αναμέτρηση, να αναλάβει την ευθύνη μιας μετωπικής σύγκρουσης με το Βερολίνο.

Το αδιέξοδο είναι πλήρες: Απαγορευτικό το κόστος της προσαρμογής στις επιταγές της Γερμανίας , απαγορευτικό και το κόστος μιας εθνικής ανταρσίας...

Άγνωστο παραμένει πώς θα εξελιχθεί η στάση των αγορών τις επόμενες εβδομάδες, αν δηλαδή θα πιεσθούν τα δύο κόμματα εξουσίας να θυσιασθούν, για να αποτρέψουν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της χώρας.

Ενα είναι βέβαιο: ότι το σκηνικό του Νοεμβρίου του 2011 όταν οι Μέρκελ-Σαρκοζί πίεζαν σχεδόν απροκάλυπτα για την αποπομπή του Μπερλουσκόνι και την αντικατάστασή του από τον Μόντι δεν μπορεί να επαναληφθεί : Τότε επικρατούσε η πεποίθηση ότι ο απερίγραπτος πρωταγωνιστής των ροζ σκανδάλων και της απροσχημάτιστης διαπλοκής συμπύκνωνε τα προβλήματα της χώρας που θα τα έλυνε ένας άφθαρτος τεχνοκράτης. Σήμερα, ο Μόντι έχει χρεωθεί την ακραία συμπίεση της κοινωνίας, ενώ ο καβαλιέρε προβάλλει πλέον ως εναλλακτική λύση...

Ολα δείχνουν ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά στην Ιταλία αλλά και στην Ευρωζώνη ,όπως κατεδείχθη από τις απρόσμενες εξελίξεις των τελευταίων ημερών στη Ρώμη.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113030465