Μέσα ή έξω απ' την Ευρωζώνη;

Γιώργος Παυλόπουλος

Ανάβει πάλι η συζήτηση και η αντιπαράθεση γύρω από το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Μάλιστα, εάν μέχρι πρόσφατα όσοι τολμούσαν να θέσουν το θέμα χαρακτηρίζονταν αυτομάτως... εθνικοί μειοδότες, τώρα αυτό έχει κεντρική θέση στα τηλεοπτικά πάνελ, στις επίσημες και ανεπίσημες συζητήσεις των πολιτικών και στα πηγαδάκια των απλών πολιτών. Όπως δε συμβαίνει με κάθε... νόμισμα, έτσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν δύο όψεις και τα αντίστοιχα ερωτήματα: Αφενός, εάν υπάρχει πλέον ζωή (και ποια) εντός του ευρώ και, αφετέρου, εάν υπάρχει ζωή (και ποια) μετά το ευρώ.

Προφανώς, κανείς δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα ισχυριζόμενος ότι πρόκειται για μια ακόμη δήθεν ελληνική ιδιομορφία ή στρέβλωση. Διότι, πολύ απλά, το τελευταίο διάστημα ανάλογοι προβληματισμοί διατυπώνονται απ' άκρου εις άκρον της Ευρώπης. Στον Νότο, επειδή είναι πλέον σαφές ότι η συνταγή της χωρίς τέλος λιτότητας και της βίαιης αναδιανομής του πλούτου σε βάρος των μεσαίων και φτωχών κοινωνικών στρωμάτων δεν βγάζει πουθενά.

Και στον Βορρά, επειδή πληθαίνουν διαρκώς εκείνοι οι οποίοι θεωρούν ότι δεν οφείλουν να πληρώνουν τους πληβείους. Έτσι, από την Ιταλία του Μπέπε Γκρίλο ως τη Γερμανία της Εναλλακτικής Πλατφόρμας, ο «ευρωσκεπτικισμός» μοιάζει να είναι ένα ρεύμα με εξαιρετικά μεγάλη δυναμική, έστω κι αν αφορά σε κάθε περίπτωση διαφορετικά ρούχα -αλλού ακροδεξιά και εθνικιστικά, αλλού αριστερά και ριζοσπαστικά, ενίοτε δε ακόμη και... συστημικά, μιας και η κρίση έχει διαρρήξει συμμαχίες και αξίες πολλών δεκαετιών.

Στο μεταξύ, το «ατύχημα» μοιάζει ολοένα πιο πιθανό και η αφορμή μπορεί να δοθεί ανά πάσα στιγμή. Καθώς, όμως, είναι η Κύπρος που έχει πλέον πάρει από την Ελλάδα τον τίτλο του πρώτου υποψηφίου για αποχώρηση και επειδή αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό οικονομικό μέγεθος, ορισμένοι θεωρούν ότι δεν χάλασε δα ο κόσμος εάν εγκαταλείψει το ευρώ. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Διότι στην πολιτική, σημασία δεν έχει κυρίως το μέγεθος, αλλά ο ρους των γεγονότων. Κι αυτό σημαίνει ότι εάν μια χώρα κάνει το πρώτο βήμα, όσο μικρή και αν είναι, τότε θα αρχίσει η αντίστροφη πορεία από εκείνη που ξεκίνησαν οι ευρωπαϊκές ελίτ στο Μάαστριχτ - ή, για να είμαστε ακριβείς, με την ίδρυση της ΕΟΚ στη Ρώμη, το 1957.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ουδείς γνωρίζει πόσο γρήγορα θα «ξηλωθεί το πουλόβερ» και εάν μπορέσει στη συνέχεια να μανταριστεί. Δύο πράγματα είναι, πάντως, σίγουρα: Το ένα, ότι οι υποστηρικτές του ευρώ δεν μπορούν πλέον να βασίζονται μόνο στον φόβο και την υποταγή.

Εξάλλου, ακόμη και αν επιτευχθεί πολιτικός συμβιβασμός, το διπλό ρήγμα που έχει δημιουργηθεί εντός της Ε.Ε. -ανάμεσα σε Βορρά και Νότο και ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους- είναι τόσο μεγάλο ώστε, αργά ή γρήγορα, θα παράγει ένα τρομακτικό και καταστροφικό σεισμό.

Το δεύτερο αφορά τους υπέρμαχους της αποχώρησης, οι οποίοι συχνά ποντάρουν τα... ρέστα τους μόνο στην οργή, χωρίς να έχουν (ή να τολμούν) να παρουσιάσουν συγκεκριμένη πρόταση και όραμα για το μετά. Όμως έτσι, είναι από χέρι χαμένοι. Διότι το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μια πολιτική. Εάν αυτή πρόκειται να συνεχιστεί με δραχμές, έστω και με μικροαλλαγές, τότε δεν χρειάζεται να κοροϊδευόμαστε...

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113024428