Τον Νοέμβριο του 2011, οι Μέρκελ - Σαρκοζί απέπεμπαν τον Καβαλιέρε από την πρωθυπουργία και το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν για την πλειονότητα των παρατηρητών θέμα χρόνου.
Σήμερα, σχεδόν δύο μήνες μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου και το παρατεταμένο πολιτικό αδιέξοδο που ακολούθησε, ο Μπερλουσκόνι έχει διασφαλίσει δημοσκοπικό προβάδισμα και είναι απέναντι στον Μπερσάνι και στον Γκρίλο ο ηγέτης που έχει το μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών, και το αξιοποιεί αριστοτεχνικά.
Εμφανίζεται σαν ο πιο συναινετικός, καθώς προτείνει στην Κεντροαριστερά την επιλογή κοινού υποψηφίου για τη διαδοχή του Ναπολιτάνο με ταυτόχρονη συμφωνία για κυβέρνηση συνασπισμού.
Αποδέχεται όχι μόνον πρωθυπουργό από την Κεντροαριστερά αλλά και Πρόεδρο προερχόμενο από τις τάξεις της, σε μια εμφανή προσπάθεια να πιστωθεί υπευθυνότητα και να μην χρεωθεί σε καμιά περίπτωση ενδεχόμενη νέα προσφυγή στις κάλπες.
Το σημερινό σκηνικό δεν θα μπορούσε κανείς να το φαντασθεί μέχρι πριν από λίγους μήνες:
Ο Μπερσάνι, στο όνομα της υπευθυνότητας, έχει καταγραφεί από την κοινή γνώμη ως ήπια παραλλαγή του Μόντι.
Ο Γκρίλο είναι εγκλωβισμένος στον αντισυστημικό χαρακτήρα της λαϊκής εντολής που έλαβε και δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος της εμπλοκής στην κυβερνητική διαχείριση.
Ο Μπερλουσκόνι, αφού δημαγώγησε προεκλογικά με το σενάριο επιστροφής στη λιρέτα, παρουσιάζεται τώρα ως ο υπεύθυνος εταίρος που προτάσσει την πολιτική σταθερότητα.
Στη χειρότερη θέση βρίσκεται ο Μπερσάνι και το Δημοκρατικό Κόμμα, που αν ενδώσει στην πρόταση Μπερλουσκόνι θα υποστεί σημαντική φθορά σε όφελος του Γκρίλο ως υποδοχέας της αποδοκιμασίας των κομμάτων εξουσίας και αν αρνηθεί θα εισπράξει το κόστος των νέων εκλογών, ύστερα από τις οποίες ο Καβαλιέρε μπορεί να έχει σαφές προβάδισμα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε ως ήσσων εταίρος της Κεντροαριστεράς τώρα, είτε ως πρώτο κόμμα μετά τις νέες εκλογές, ο Μπερλουσκόνι είναι συνδιαμορφωτής σε σημαντικό ή σε κυρίαρχο βαθμό της στάσης που θα κρατήσει η Ρώμη απέναντι στη σκλήρυνση της πολιτικής του Βερολίνου στην Ευρωζώνη.
Πριν από ένα χρόνο το Βερολίνο ανησυχούσε για ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ επί του Σαρκοζί, με τη Μέρκελ να προβληματίζεται αν έπρεπε να στηρίξει ανοικτά ή όχι τον απερχόμενο πρόεδρο της Γαλλίας.
Σήμερα, η επιστροφή του Μπερλουσκόνι στην κυβερνητική διαχείριση είναι ο μεγάλος αστάθμητος παράγων για το Βερολίνο, ο απρόβλεπτος συνομιλητής που μπορεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εκβιάσει νέα διαπραγμάτευση, η παράμετρος ανατροπής μιας ελεγχόμενης κρίσης μέχρι και τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Ο Καβαλιέρε δεν χρειάζεται καν να ζητήσει διαπραγμάτευση ή ερείσματα στη Γαλλία και τον Νότο, αρκεί να υιοθετήσει μέτρα αναθέρμανσης της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης και να θέσει το Βερολίνο προ ενός σκληρού διλήμματος:
Αποδοχή της στροφής της Ιταλίας, που θα δημιουργεί προηγούμενο για το σύνολο της Ευρωζώνης.
Ανοικτή αντιπαράθεση με κίνδυνο να προκληθεί στην κορύφωση της εσωτερικής προεκλογικής εκστρατείας μια ανεξέλεγκτη κρίση, που οι παρενέργειές της δεν θα περιορισθούν στον Νότο.
Επόμενο κρίσιμο ραντεβού για την Ευρωζώνη η εξέλιξη της ιταλικής κρίσης, με πρώτο σταθμό τις αντιδράσεις σε περίπτωση νέας προσφυγής στις κάλπες, το αποτέλεσμα των οποίων προβάλλει εκ των προτέρων ως άλυτο πρόβλημα για τους Μέρκελ - Σόιμπλε.
Η εκδίκηση δεν έχει προηγούμενο, καθώς ο αποπεμφθείς από τη Μέρκελ Μπερλουσκόνι φαίνεται να μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά την τύχη της καγκελαρίου στις εκλογές.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.