Σχέδιο Μάρσαλ για τη Νότια Ευρώπη προτείνουν τρία οικονομικά ινστιτούτα

«Εξαιρετική κατάσταση που απαιτεί εξαιρετικά μέτρα»

Την ανάγκη εκπόνησης ενός Σχεδίου Μάρσαλ κι ενός «New Deal» για τη Νότια Ευρώπη επισημαίνουν σε κοινή τους έρευνά τρία διεθνούς κύρους οικονομικά ινστιτούτα, τα οποία παρουσιάζουν μια ζοφερή εικόνα για το μεσοπρόθεσμο μέλλον της Ευρωζώνης. Μεταξύ άλλων προτείνουν την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ενός ταμείου απόσβεσης χρέους από τα έσοδα του φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και την έκδοση ευρωομολόγων, ενώ χαρακτηρίζουν απογοητευτικές τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες της ΕΕ.

Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ που στις 5 Ιουνίου του 1947 εξήγγειλε στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το σχέδιό του για την καταπολέμηση «της πείνας, της φτώχειας, της απόγνωσης και του χάους» στη μεταπολεμική Ευρώπη.Την έρευνα συνυπογράφουν το αυστριακό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, το προσκείμενο στα γερμανικά συνδικάτα Ινστιτούτο Μακροοικονομίας και Οικονομικής Έρευνας, και το γαλλικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, που υπάγεται στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού.

Σύμφωνα με το σενάριο των ερευνητών, στο διάστημα 2013-2017 προβλέπεται μέσος όρος ανάπτυξης 0,9% και 1,2% για τις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ. Χωρίς, ωτόσο να έχουν ληφθεί υπόψη οι νέες συμφωνίες για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο του Μαρτίου 2012 και άλλα περιοριστικά μέτρα, που θα αναθεωρούσαν αυτό το σενάριο προς τα κάτω.

Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι ο μέσος όρος ανεργίας θα ανέλθει στο 12,1%, ενώ στις χώρες της Νότιας Ευρώπης θα είναι αισθητά υψηλότερη και θα αντιστοιχεί σε οικονομική ύφεση. Στην Ελλάδα και την Ισπανία, μάλιστα, προβλέπεται ποσοστό υψηλότερο από ό,τι ήταν το 1933 στις χώρες που πλήττονταν τότε περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση, δηλαδή τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Την τάση αυτή επιβεβαιώνει και η Κοινωνική Έκθεση της ΕΕ, που διαπιστώνει μια συνεχώς αυξανόμενη απόσταση στα ποσοστά ανεργίας ανάμεσα στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση και σε εκείνες του πιο σταθερού Βορρά. Το 2012 η διαφορά αυτή ήταν δέκα ποσοστιαίες μονάδες, για πρώτη φορά τόσο μεγάλη.

Στην πρόγνωσή τους, τα τρία ινστιτούτα αναφέρουν ότι οι χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται σε κρίση, όπως και η Ολλανδία, κινούνται προς έναν αποπληθωρισμό. Η ζήτηση μειώνεται τόσο δραστικά, ώστε υπάρχει πτώση στις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη μείωση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους. Προβλέπουν ακόμη, πως παρά τις προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης, το δημόσιο χρέος στην Ευρωζώνη θα αυξάνεται περαιτέρω, από 91% κατά μέσο όρο το 2012 σε 95% το 2017.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, μια εξαιρετική κατάσταση όπως αυτή στην Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες της, απαιτεί εξαιρετικά μέτρα και στο πλαίσιο αυτό ανέπτυξαν δύο σενάρια για την αλλαγή κατεύθυνσης στην πολιτική.

Το πρώτο σενάριο είναι ένα Σχέδιο Μάρσαλ, στο πλαίσιο του οποίου η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία θα λάβουν μέχρι το 2017 χρηματοδότηση από τα κοινοτικά ταμεία, ύψους 1% του εκάστοτε ΑΕΠ, με την οποία θα ενισχυθούν οι επενδύσεις σε αυτές τις χώρες. Επιπλέον θα σταθεροποιηθούν τα μακροπρόθεσμα επιτόκια για κρατικά ομόλογα στο 2%, κάτι που θα ελάφρυνε μαζικά το χρέος τους.

Το δεύτερο σενάριο των ερευνητών, με την επωνυμία «New Deal», λαμβάνει ως δεδομένη την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ με μια επιπλέον διεύρυνση από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης της ζήτησης (επενδύσεις και κατανάλωση) κατά 1% ετησίως, ώστε μέχρι το 2017 να έχει αυξηθεί η ζήτηση κατά συνολικά 5% του ΑΕΠ. Αυτή η ώθηση της «επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής», όπως χαρακτηρίζεται, θα χρηματοδοτηθεί από τα ίδια τα κράτη και θα επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς τους.

Για την υλοποίηση αυτών των μέτρων, οι ερευνητές των τριών ινστιτούτων προτείνουν για μια ακόμη φορά την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ενός ταμείου απόσβεσης χρέους και την έκδοση ευρωομολόγων, με την απόσβεση του χρέους να γίνεται από τα έσοδα του φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.

Στην έκθεσή τους, οι ερευνητές εκφράζουν την απογοήτευσή τους από τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες της ΕΕ, για παράδειγμα από το Σύμφωνο Ανάπτυξης του Ιουνίου 2012, το οποίο, όπως αναφέρουν, μπορεί να θεωρηθεί ως πολιτική χειρονομία και όχι ως συγκεκριμένο πρόγραμμα για την ανάκαμψη.

Πηγή:ΑΠΕ / http://www.enet.gr/