«Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, η Φινλανδία φάνηκε να μετρά περισσότερο στην αναζήτηση λύσης παρά η Γαλλία», επισημαίνεται σε χθεσινή ανάλυση των Financial Times.
Πριν καν κλείσει χρόνος από την εκλογή του στην προεδρία, η πολιτική Ολάντ απέναντι στη Γερμανία ή καλύτερα η απουσία πολιτικής καταγράφεται σαν η χειρότερη στιγμή στους συσχετισμούς Παρισιού - Βερολίνου μετά την ενοποίηση του 1990.
Ο Σαρκοζί δοκίμασε στην περίοδο 2008-10 να εναντιωθεί στη Μέρκελ και όταν τον Ιούνιο του 2010 αποφάσισε να ακολουθήσει τη γραμμή πλεύσης της καγκελαρίου το έπραξε εγκαίρως, διασφαλίζοντας ένα περιθώριο ελιγμών για διορθωτικές παρεμβάσεις.
Ο Ολάντ δεν κάνει τίποτε από τα δύο: Ούτε εναντιώνεται, ούτε διαπραγματεύεται τους όρους της υποταγής του, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία της Γαλλίας στη λήψη κρισίμων αποφάσεων.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστική: Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Μοσκοβισί μιλάει για τραπεζικό σύστημα καζίνο και έτσι παρέχει νομιμοποίηση στην επιβολή μιας γερμανικής λύσης που απειλεί και την ίδια τη Γαλλία σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπως φάνηκε και από τη δήλωση του επικεφαλής του Eurogoup Ντάιζελμπλουμ ότι η λύση θα εφαρμοσθεί και σε άλλες χώρες.
Ετσι, την αυτονόητη γαλλική θέση για Ενιαία Ευρωπαϊκή Εποπτική Αρχή για τα τραπεζικά συστήματα της Ευρωζώνης, μια προοπτική που ακύρωσε η Γερμανία με το Παρίσι σε ρόλο θεατή, μένει να την υπερασπίζεται στο κύριο άρθρο στο χθεσινό της φύλλο η «Μοντ».
Το πρόβλημα δεν είναι η ατολμία και η ανεπάρκεια του Ολάντ, αλλά ένας στρατηγικός διχασμός που διαπερνά τη γαλλική ελίτ και παραπέμπει στην αντιμετώπιση της Γερμανίας στη δεκαετία του '30:
Τότε, μια μερίδα της γαλλικής άρχουσας τάξης θεωρούσε τον Χίτλερ σύμμαχο απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο και την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, και η άλλη μισή θανάσιμη απειλή.
Σήμερα, μια μερίδα θεωρεί το κόστος της προσαρμογής στη γερμανική Ευρώπη μικρότερο από αυτό της εναντίωσης στο Βερολίνο.
«Θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ (το σημερινό Γκντανσκ της Πολωνίας);» αναρωτιόταν μερίδα του γαλλικού Τύπου το 1939, που δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι μετά την Πολωνία έρχεται η σειρά της Γαλλίας. «Θα πεθάνουμε για τη Λευκωσία;» μοιάζει να αναρωτιέται σιωπηλά ο Μοσκοβισί και συνυπογράφει αμέριμνος την καταστροφή ενός κράτους-μέλους.
Ουραγός και προβληματικός εταίρος σε μια γερμανική Ευρωζώνη του Βορρά ή ηγέτης σε έναν χρεοκοπημένο, εκτός αγορών και πολιτικά αποσταθεροποιημένο Νότο της Ευρωζώνης, με μια Βρετανία εκτός μάχης και με τις ΗΠΑ βυθισμένες σε εσωστρέφεια;
Επιπλέον, στη Γαλλία υπάρχει αδιέξοδο στρατηγικού σχεδιασμού, καθώς κανείς δεν τολμά να ομολογήσει ανοικτά ότι το στοίχημα του Μάαστριχ χάθηκε: Από εμπόδιο στον εθνικό γερμανικό ηγεμονισμό, όπως είχαν σχεδιάσει οι Μιτεράν - Ντελόρ, το κοινό νόμισμα έγινε το κατ' εξοχήν εργαλείο για την επιβολή του.
Σήμερα, η Γαλλία βλέπει δύο χώρες του Νότου να διεκδικούν τις δύο δυνητικές της επιλογές:
Στην Ισπανία ο Ραχόι είναι ο ηγέτης-μοντέλο της υποταγής στο Βερολίνο.
Στην Ιταλία η αντισυστημική ψήφος των πρόσφατων εκλογών θα εξαναγκάσει το όποιο κυβερνητικό σχήμα ήθελε διαμορφωθεί σε απόκλιση από την περιοριστική πολιτική Μόντι.
Αργά ή γρήγορα, όπως το 1939, στη Γαλλία θα κατανοήσουν ότι η εναντίωση είναι η μόνη επιλογή, αλλά ο χαμένος χρόνος της υποταγής και της αμηχανίας κινδυνεύει σήμερα όπως και τότε να προδιαγράψει μια σκληρή ήττα.
Γιώργος Καπόπουλος
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.