Του Μιχάλη Ιγνατίου
Η παραδοχή από το ΔΝΤ του τραγικού λάθους των οικονομολόγων του αναφορικά με το ελληνικό πρόγραμμα είναι μία πράξη που πρέπει να εκτιμηθεί. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολο -και πιστέψτε με- αυτοί οι κολοσσοί που ταρακουνούν με μία κουβέντα τους την παγκόσμια οικονομία να παραδέχονται ότι «τίναξαν στον αέρα τις προβλέψεις τους για την ελληνική οικονομία», όπως πολύ ορθά απέδωσε το λάθος η εφημερίδα Washington Post.
Ομως, η παραδοχή του λάθους δεν λύνει το πρόβλημα και καλύπτει μόνο τον μισό δρόμο. Η λογική συνέχεια αυτής της παραδοχής πρέπει να είναι η διόρθωση του λάθους, ως αποτέλεσμα του οποίου επιβλήθηκαν αβάσταχτα μέτρα στις πλάτες του ελληνικού λαού, που τον γονάτισαν και τον οδήγησαν στην ταπείνωση.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βιώνει το μεγαλύτερο δράμα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν είναι υπερβολή να κατατεθεί ως γεγονός πια ότι ούτε ο εμφύλιος προκάλεσε τόσο μεγάλη εξαθλίωση στον ελληνικό λαό. Οταν, όποτε και εάν τελειώσει αυτό το δράμα, οι ιστορικοί θα μιλήσουν για τη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή μίας χώρας εν καιρώ ειρήνης.
Κανένα λάθος δεν διορθώνεται με μία ομολογία του σφάλματος. Οι αξιωματούχοι των σοβαρών οργανισμών, όπως είναι το ΔΝΤ, πρέπει να έχουν το θάρρος και την τόλμη να παίρνουν και αυτοί τις δύσκολες αποφάσεις για να διορθώσουν τα λάθη τους. Οικονομολόγος ούτε είμαι, ούτε πρόκειται να γίνω. Είμαι όμως πρακτικός άνθρωπος και υπέβαλα το ερώτημα στον εκπρόσωπο Τζέρι Ράις, έναν αξιοπρεπέστατο αξιωματούχο του Ταμείου, γνωρίζοντας ότι υπήρχε περίπτωση η απάντηση να ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων. Διότι κάλλιστα θα μπορούσε να απαντήσει το ΔΝΤ ότι βασίστηκαν στους αριθμούς και τα στοιχεία που δόθηκαν από την ελληνική πλευρά.
Με εξέπληξε ευχάριστα η απάντηση, όχι μόνο επειδή περιείχε την ομολογία λάθους, αλλά το σημαντικότερο επειδή δεν επιχείρησε να επιρρίψει ευθύνες σε άλλους. Ελαβε απόλυτα το δικό του μερίδιο ευθύνης, μία κίνηση που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στην Ουάσιγκτον.
Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών οφείλουν να θέσουν το ζήτημα στο ανώτατο επίπεδο, παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Γερμανοί δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Είναι σοβαρότατο το πρόβλημα αξιοπιστίας των δανειστών, διότι δεν πρόκειται για ένα ανώδυνο λάθος. Προκάλεσε τη λήψη των μέτρων και συνέτεινε στην αύξηση της δυστυχίας των Ελλήνων πολιτών. Είναι απαραίτητη η συζήτηση με τους εκπροσώπους των δανειστών και πιστεύω ακράδαντα ότι τουλάχιστον ο κ. Πολ Τόμσεν θα ακούσει τα δικαιολογημένα ελληνικά παράπονα και θα τα συζητήσει.
Από την πλευρά τους, οι δανειστές έχουν υποχρέωση να καταβάλλουν πραγματικές προσπάθειες και να μην παραμείνουν κολλημένοι στη θεωρία, για να περιοριστούν οι επιπτώσεις της ύφεσης, που είναι πολύ βαθιά και απαγορευτική για την ανάπτυξη. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να αντιληφθεί πως η Ελλάδα δεν θα αναπνεύσει εάν δεν πέσει χρήμα στην αγορά, που θα βοηθήσει σε δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μείωση της ανεργίας.
Η σκέψη για ανοχή εκ μέρους της τρόικας μέχρι τον Ιούνιο για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη υλοποίηση του Προγράμματος με την ελπίδα ότι το Καλοκαίρι «θα δούμε το φως» είναι καλή, αλλά δεν είναι αρκετή. Τα χρήματα που δόθηκαν στις τράπεζες δεν θα διοχετευθούν στην αγορά, ως έπρεπε και όφειλαν δανειστές και τραπεζίτες. Και πρέπει ο πρωθυπουργός να δείξει ότι διαθέτει πυγμή όχι μόνο εναντίον των απεργών...
mignatiou@aol.com - Twitter: @mignatiou
Αναρτήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσείς σωστά τα λέτε και είναι πράγματι συγκινητικό το ενδιαφέρον που δείχνετε γιά την Ελλάδα. Οι γερμανόπληκτοι πολιτικοί μας όμως δεν σας ακούνε. Για τους Γερμανούς δεν το σχολιάζω κάν γιατί αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση, είναι πολλοί οι λόγοι. Όσο γιά τον κ.Τόμσεν, πρέπει να φύγει με τις κλωτσιές και γρήγορα.Αλλά ποιός θα το κάνει αυτό, οι διαπλεκόμενη πολιτική τάξη, οι πανταχόθεν και παντοιοτρόπως "λαδωμένοι" πολιτικάντηδες της δεκάρας, που βρυχώνται στους εξαθλιωμένους Ελληνες και κάθονται "σούζα" σαν τα σκυλάκια "λουλού" μπροστά στους δανειστές; Αυτοί καλέ υπέγραψαν ελαφρά τη καρδία την παράδοση της χώρας άνευ όρων αφού την "φεσώσανε" πρώτα, κατασυκοφάντησαν όλες τις εργαζόμενες τάξεις ανερυθρίαστα, μπορούν αυτοί να ορθώσουν ανάστημα γιά το αυτονόητο;