Η χώρα περνά μια βαθιά παρατεταμένη κρίση. Πρόκειται για μια ολόπλευρη κρίση, κοινωνική, πολιτική, οικονομική, ηθική και πνευματική. Μια κρίση που η έξοδος της μπλοκάρει από τις επιλογές του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και τα τερτίπια του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού. Σε αυτή την κρίση υπάρχουν δύο κερδισμένοι, ο ένας πραγματικά και ο άλλος φαινομενικά.
Οι πραγματικά κερδισμένοι είναι κύρια τρεις κατηγορίες «παικτών». Ο πρώτος είναι η Γερμανία. Έχει πληρώσει περί τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ στο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων. Αν δεν είχε γίνει το χρόνο και με τις διαδικασίες που εκείνη επέλεξε, τότε αυτό θα ήταν 40 δισεκατομμύρια και θα είχαν γλυτώσει τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και ΑΕΙ. Τα συνολικά δημοσιονομικά κέρδη της Γερμανίας στα 2½ χρόνια της κρίσης φτάνουν, τουλάχιστον, στα 68 δισεκατομμύρια. Αυτά προέκυψαν: (α) από τη συμμετοχή της στα κέρδη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν η τελευταία τα αγόρασε ακόμα και στο 1/3 της τιμής τους στη δευτερογενή αγορά, ενώ τα πληρώθηκε στο ακέραιο από το Ελληνικό κράτος. (β) Από τη μείωση των επιτοκίων που πληρώνει για δικά της δάνεια (ακόμα και αρνητικά επιτόκια) που μόνο τα έτη 2011 και 2012 σύμφωνα με τον επίσημο προϋπολογισμό της έφτασαν τα 14 δισεκατομμύρια. Ανάλογα κέρδη είχαν (γ) οι γερμανικές επιχειρήσεις που απέκτησαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα να δανείζονται με επιτόκια ανάμεσα σε 1-2%.
Ακόμα σοβαρότερα είναι τα κέρδη των Γερμανών από τον έλεγχο της επίσημης πολιτικής σκηνής της χώρας. Μόνο από την αμνήστευση των πράξεων διαφθοράς των επιχειρήσεών της (δ) γλύτωσε περί τα 3 δις (μόνο η Σήμενς 3). Επιπλέον, (ε) είναι καθοδόν να αποκτήσει τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, από τον ΟΤΕ μέχρι, πρόσφατα, την Εθνική Τράπεζα. Γερμανοί επίτροποι (στ) αλωνίζουν στη χώρα, ετοιμάζοντας το φαγοπότι στον δημόσιο και ορυκτό πλούτο, στην περιουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου αρκετοί περιφερειάρχες και δήμαρχοι λειτουργούν ως νεοραγιάδες.
Οι δεύτεροι κερδισμένοι είναι οι έλληνες τραπεζίτες οι οποίοι (α) έχουν λάβει πάνω από 206 δισεκατομμύρια σε εγγυήσεις και ρευστό (συμπεριλαμβάνω και την επικείμενη ανακεφαλαιοποίησή τους) χωρίς οι ίδιοι να βάλουν έστω και ένα σεντς όπως θα έκανε και κάνει κάθε επιχειρηματίας που βρίσκεται σε δυσκολία προκειμένου να μην κλείσει η επιχείρησή του. Οι έλληνες τραπεζίτες είναι κερδισμένοι (β) και από το γεγονός ότι κανείς δεν πείραξε τα υπερκέρδη που είχαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Όπως λένε όλες οι πληροφορίες δεν έκοψαν καν τους μισθούς εκατοντάδων στελεχών τους που ξεπερνάνε ακόμα και τις 200.000 Ευρώ. Τέλος, (γ) μεγάλα είναι τα κέρδη τους από τις νομοθετικές ρυθμίσεις με τις οποίες διευκολύνονται ως προς τις απολύσεις, τις μικρότερες αποζημιώσεις και μισθούς, ενώ λέγεται ότι μπήκε χέρι και στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων τους.
Οι τρίτοι κερδισμένοι είναι οι ολιγάρχες της διαπλοκής. Κανείς τους δεν έκλεισε παρά το πεντάχρονο της κρίσης. Στις ΗΠΑ με το που έσκασε η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας έκλεισαν γίγαντες, όπως η ΕΝΡΟΝ, και τα στελέχη της κατέληξαν στις φυλακές. Αντίθετα, στην Ελλάδα συμμετέχουν στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Τους παραχωρούνται δικαιώματα εκμετάλλευσης από το χρυσό μέχρι και τον λιγνίτη. Οι τράπεζες «της-μη-ρευστότητας» τους δανείζουν τα δικά μας λεφτά προκειμένου να μας βρίζουν. Σήμερα προσπαθούν να πλασαριστούν στο φαγοπότι που ετοιμάζει η τρόικα ως ο μικρός εταίρος των ξένων γιγάντων. Αντίθετα, καλές ελληνικές επιχειρήσεις που δεν έχουν πρόσβαση στο ελληνικό κατεστημένο και στην τρόικα, αναγκάζονται να φύγουν έξω ή και να κλείσουν.
Στους τάχα κερδισμένους είναι η Ελληνική κυβέρνηση η οποία εμφανίζει την «επανάκτηση της εμπιστοσύνης» των ξένων, ιδιαίτερα των Γερμανών ως κέρδος για τη χώρα. Μπερδεύουν τα χαμόγελα που τους «σκάει ο νέος Αττίλας» με την εμπιστοσύνη. «Εμπιστοσύνη» που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση έδωσε στους δανειστές, ιδιαίτερα στους γερμανούς, ότι ζητούσαν (Ορυκτό πλούτο, αμνήστευση Ζήμενς, ΕΟΖ κοκ). Δεν ενδιαφέρει τους γερμανούς το ζήτημα σωτηρίας της πατρίδας και της ελληνικής κοινωνίας, που σε αντίθεση με την κυβέρνηση είναι παραπάνω από δύσπιστη έναντι της τρόικας και των αφεντικών της.
Η κυβέρνηση εμφανίζει την χώρα να έχει κέρδη μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής, μόνο και μόνο διότι διασφάλισε μια δόση (των 31,5 δις) με την οποία εξασφαλίζονται οι δανειστές ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, αδιαφορώντας στο γεγονός ότι όροι και συνθήκες λήψη τους είναι καταστροφικοί για τη χώρα. Η κυβέρνηση θυσιάζει σε μια καλή φωτογραφία με Μέρκελ τις προοπτικές της χώρας. Το γεγονός ότι η συνεχιζόμενη πολιτική βυθίζει την Ελλάδα στην ύφεση, αποδιοργανώνει κοινωνία, σκορπά μελαγχολία και απαισιοδοξία ακόμα και στους πιο ταλαντούχους και δυναμικούς έλληνες, δείχνει ότι για ένα «κερδισμένο χαμόγελο» επιλέγουν το δρόμο εξάρτησης και καταστροφής της Ελλάδας. Τη μετατροπή της σε αυτό που ονομάζω «Αποικία Χρέους».
Νίκος Κοτζιάς
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.