Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι οι παρατηρητές και αναλυτές που επισημαίνουν ότι η Γαλλία είναι σήμερα για την Ευρωζώνη ένας επικίνδυνος ωρολογιακός μηχανισμός.
Η Γερμανίδα καγκελάριος, Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι από τους πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις χωρίς να έχουν μελετήσει και αναλύσει σε βάθος αυτά που λένε. Ακόμα περισσότερο, κάθε δήλωση της κ. Α.Μέρκελ είναι προϊόν της καλύτερης δυνατής πληροφόρησής της. Συνεπώς, όταν η καγκελάριος δήλωσε προσφάτως, με την ευκαιρία του νέου έτους, ότι το 2013 θα είναι μια δύσκολη χρονιά, στην ουσία εννοούσε ότι φέτος ίσως η Ευρωζώνη κληθεί να αντιμετωπίσει και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα, αυτό της Γαλλίας και της στάσιμης οικονομίας της.
Τα στοιχεία που οι Γερμανοί σύμβουλοι της καγκελαρίου έχουν στη διάθεσή τους για τη γαλλική οικονομία κάθε άλλο παρά αισιοδοξία εμπνέουν. Με τεράστιο δημόσιο χρέος και ανεπαρκέστατη ανταγωνιστικότητα, η Γαλλία έχει πρόβλημα το οποίο οξύνεται και από την άνοδο της ανεργίας. Ωστόσο, θα πρέπει να τονιστεί ότι το γαλλικό πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Απλώς στις μέρες μας προβάλλει με περισσότερη ένταση λόγω της γενικής κρίσης της Ευρωζώνης -μια κρίση η οποία ίσως να είχε αποφευχθεί, αν η Γαλλία της προεδρίας, Ζακ Σιράκ είχε ακολουθήσει την τότε σοσιαλδημοκρατική γερμανική πολιτική για βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της και των δημοσιονομικών μεγεθών.
Οφείλουμε στο επίπεδο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι, από την περίοδο της προεδρίας Ζισκάρ ντ' Εσταίν, η Γαλλία είχε πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για τη δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, μέσω του οποίου θα άνοιγε ο δρόμος και για την πολιτική Ευρώπη. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος, Φρανσουά Μιττεράν υπήρξε ένθερμος οπαδός του ενιαίου νομίσματος και είναι γνωστές οι προσπάθειές του να πείσει τον Γερμανό καγκελάριο, Χέλμουτ Κολ να φέρει τη Γερμανία στην Ευρωζώνη. Αυτή δε η προσπάθεια δεν ήταν καθόλου εύκολη γιατί ο γερμανικός λαός ήταν συναισθηματικά δεμένος με το μάρκο και η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα ήταν κάθετα αντίθετη με την εγκατάλειψη του γερμανικού νομίσματος. Τελικά, ο Φρανσουά Μιττεράν, λέγοντας «ναι» στη γερμανική ενοποίηση, οδήγησε τον Χέλμουτ Κολ σχεδόν με το «έτσι θέλω» να εντάξει τη Γερμανία στην Ευρωζώνη. Η λύση αυτή ικανοποίησε τη γαλλική πολιτική, η οποία πάντα φοβόταν το βάρος μιας ενοποιημένης Γερμανίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
 | Η Γερμανίδα καγκελάριος, Ανγκελα Μέρκελ, δεν είναι από τους πολιτικούς που κάνουν δηλώσεις χωρίς να έχουν μελετήσει και αναλύσει σε βάθος αυτά που λένε, ενώ ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει ήδη δεχθεί ότι η Γαλλία έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. |
Όμως, μετά την άνοδο του Ζακ Σιράκ στη γαλλική προεδρία, η γαλλική οικονομική πολιτική απομακρύνθηκε από την αντίστοιχη γερμανική και οι σχέσεις του Γάλλου προέδρου με τον Γερμανό καγκελάριο, Γκέρχαρντ Σρέντερ απείχαν πολύ από την εγκαρδιότητα των σχέσεων Μιττεράν-Κολ. Έτσι, στο πλαίσιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ), η Γαλλία των Σιράκ-Σαρκοζί αντί βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς της, όπως λέει ο γνωστός οικονομολόγος, Νικολά Μπεβερί, άρχισε να συσσωρεύει χρέος και να αυξάνει τα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Την ίδια περίοδο ο γαλλικός δημόσιος τομέας ενισχύθηκε και σήμερα αντιπροσωπεύει το 57% του ΑΕΠ της χώρας, ποσοστό που είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Έτσι, από 22% του ΑΕΠ το 1981, το γαλλικό δημόσιο χρέος έφθασε πέρυσι το 90%, με τάση ανόδου -η οποία, όπως είναι φυσικό, προκαλεί ανησυχίες. Επίσης, από τους παρατηρητές των αγορών επισημαίνεται και η επιδείνωση του επιχειρηματικού κλίματος στη Γαλλία, όπου οι επιχειρήσεις επιβαρύνονται από ανελαστικές ρυθμίσεις της αγοράς εργασίας, υψηλή φορολογία και τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στη ζώνη του ευρώ. «Υπό αυτές τις συνθήκες», μάς έλεγε προσφάτως ο καθηγητής οικονομικής ιστορίας, Ζαν-Μαρκ Ντανιέλ, «στη Γαλλία η δημιουργία νέων επιχειρήσεων σπανίζει, με αποτέλεσμα την άνοδο της ανεργίας αλλά και τη φυγή φαιάς ουσίας προς το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αμερική και τη Βραζιλία».
Αυτή την κατάσταση την γνωρίζει καλά ο Γάλλος σοσιαλιστής πρόεδρος, ο δε πρωθυπουργός κ. Ερό δεν χάνει καμία ευκαιρία για να μιλήσει περί της χαμένης ανταγωνιστικότητας της χώρας. Μια χαμένη ανταγωνιστικότητα την οποία τονίζει με αδρές πινελιές η περίφημη έκθεση του Γάλλου ειδικού Ζαν Γκαλουά, ο οποίος προτείνει επενδύσεις 70 δισεκατ. ευρώ για τη βελτίωσή της -ποσό, όμως, που δύσκολα μπορεί να αφιερωθεί στο σκοπό αυτόν.
«Ο πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ έχει ήδη δεχθεί ότι η Γαλλία έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Θέλει να ελαστικοποιήσει την αγορά εργασίας και να περιορίσει τις ασφαλιστικές εισφορές. Έκανε δε λόγο και για περιορισμό του υπερβολικού μεγέθους του Δημοσίου, υποσχόμενος να κάνει περισσότερα με λιγότερες δαπάνες», τονίζει ο οικονομικός αναλυτής, Γκιγιόμ Ντιβάλ, διευθυντής του περιοδικού Οικονομική Πολιτική. «Η γαλλική κυβέρνηση εφαρμόζει μια ακαταλαβίστικη στο ευρύ κοινό οικονομική πολιτική, στο πλαίσιο της οποίας η λιτότητα και η ανεργία συμβαδίζουν, με αποτέλεσμα να προκαλούνται σοβαρά κοινωνικά ρήγματα. Η πολιτική Ολάντ δεν είναι εύκολο να αποκωδικοποιηθεί», προσθέτει.
«Παρά τη βαρύτητα της οικονομικής κατάστασης στη Γαλλία, η προσέγγισή του γίνεται με μισή καρδιά. Γιατί να τον πιστέψουν οι επιχειρηματίες όταν ήδη νομοθέτησε μια σειρά αριστερόστροφα μέτρα, συμπεριλαμβανομένου του 75% ανώτατου κλιμακίου στο φόρο εισοδήματος, των αυξημένων φόρων εταιρειών, κερδών κεφαλαίου και μερισμάτων, της αύξησης του κατώτατου μισθού και της μερικής υπαναχώρησης στα όρια συνταξιοδότησης; Διόλου περίεργο που πολλοί δυνητικοί επιχειρηματίες σκέφτονται να φύγουν από τη Γαλλία», μάς λέει ο σύμβουλος επιχειρήσεων και συγγραφέας Σαρλ Γκραβ, ο οποίος προβλέπει ύφεση το 2013 στη Γαλλία.
Από την πλευρά του, ο βρετανικός Εκόνομιστ -που πάντα βλέπει με καχυποψία τη γαλλική οικονομία και την πορεία της- υπογραμμίζει ότι, από τις γαλλικές αποφάσεις και ενέργειες θα εξαρτηθεί το 2013 και το μέλλον του ευρώ. Επισημαίνει δε ότι, μπορεί ο Γάλλος πρόεδρος να διαφωνεί με την προτεινόμενη από τη Γερμανία σφικτή δημοσιονομική πολιτική, πλην όμως στρουθοκαμηλίζει όταν η συζήτηση φθάνει στην απαραίτητη για το μέλλον της Ευρώπης συζήτηση περί του πολιτικού της μέλλοντος. «Κάθε φορά που εγείρεται θέμα της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης, η Γαλλία είναι αυτή που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταφορά εθνικής κυριαρχίας», μάς λέει ο γνωστός ευρωβουλευτής και επικεφαλής των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. «Πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη να προχωρήσει στην οικονομική της ένωση χωρίς οι χώρες μέλη της Ευρωζώνης να μεταβιβάσουν εθνική κυριαρχία; Δυστυχώς, όμως, στο θέμα αυτό η γαλλική πλευρά γυρίζει την πλάτη», προσθέτει.
«Παρ' όλα αυτά», γράφει ο Εκόνομιστ, «μέχρι σήμερα οι επενδυτές έχουν δείξει επιείκεια προς τη Γαλλία. Μάλιστα, τα μακροπρόθεσμα επιτόκιά της έχουν σημειώσει ελαφρά πτώση. Όμως, δύσκολα αποφεύγεις την πραγματικότητα στην οικονομία. Όπως συνειδητοποίησαν πολλές χώρες της Ευρωζώνης, η ψυχολογία των αγορών αλλάζει γρήγορα. Η κρίση στη Γαλλία μπορεί να εμφανιστεί μέσα στο 2013. Όπως και στο παρελθόν, νομισματικές διαταράξεις που άρχισαν αλλού κατέληξαν να συμπαρασύρουν τη Γαλλία. Έτσι, αυτή την φορά η Γαλλία μπορεί να είναι το πεδίο όπου θα παιχτεί το μέλλον της Ευρώπης. Ο Φρανσουά Ολάντ δεν έχει πολύ καιρό για να αφοπλίσει τον ωρολογιακό μηχανισμό, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης».
Εν αναμονή, λοιπόν...
ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.