Ανάπτυξη μόνο για το... χρέος

Πόσο «πολύτιμος» ήταν ο χρόνος των πρόσφατων πολυμελών υπουργικών σχημάτων, ώστε να μην έχουν περιθώριο να καταναλώσουν λίγο από αυτόν στην κατάρτιση μιας βιώσιμης εθνικής στρατηγικής για την αγροτική οικονομία;

Οταν στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου αναζητούν τρόπους να αξιοποιήσουν καλύτερα τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, ώστε να αντιμετωπίσουν τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, στην Ελλάδα, μια κατά παράδοση αγροτική χώρα, εξακολουθούμε να στηρίζουμε την αγροτική παραγωγή στο σύστημα των κοινοτικών επιδοτήσεων, το οποίο από τη δεκαετία του 1980 και μετά δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να δημιουργήσει μια στρατιά «αγροτών του καφενείου».

Και σ’ αυτό δεν φταίνε ο ίδιοι -πόσο μπορεί να αντισταθεί ο οποιοσδήποτε όταν τον πληρώνεις περισσότερα για να κάθεται, παρά για να δουλεύει; Η στάση του επίσημου κράτους ήταν, όπως και σε πλειάδα άλλων θεμάτων, κοντόθωρη και προσαρμοσμένη στις βραχυπρόθεσμες κομματικές ανάγκες ικανοποίησης της εκλογικής πελατείας.

Πόσα από τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν εισρεύσει στη χώρα υπό μορφή αγροτικών κοινοτικών επιδοτήσεων χρησιμοποιήθηκαν από τη δεκαετία του '80 έως τώρα για να ενισχυθεί ουσιαστικά η ελληνική παραγωγή ως προς την ανταγωνιστικότητά της, τη βελτίωση του κόστους της, την επιλογή των κατάλληλων καλλιεργειών, την έρευνα; Ελάχιστα έως μηδενικά, είναι η κατ' εκτίμηση απάντηση, καθώς στοιχεία δεν μπορούν να υπάρχουν. Αλλώστε, σε μια εγκληματική διαδικασία ουδείς εκ των συνενόχων φροντίζει να αφήσει πίσω του τα πειστήρια της ενοχής.

Αν το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος της ρευστότητας αυτής είχε χρηματοδοτήσει πραγματικές δράσεις αγροτικής ανάπτυξης και όχι κάλυψη καταναλωτικών αναγκών, τα ευεργετικά αποτελέσματα θα ήταν προφανή στην εικόνα και τη θέση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής. Ομως, εδώ και πολλά χρόνια, στην ελληνική περιφέρεια οι εκθέσεις πολυτελών αυτοκινήτων «φύτρωναν» ευκολότερα από τις τομάτες, έως ότου το δημοφιλές κηπευτικό έγινε κι αυτό αντικείμενο αθρόων εισαγωγών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στάση αυτή -που καλλιέργησε η ελληνική πολιτεία και υιοθέτησαν οι πολίτες της- είναι ένας από τους λόγους που οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και τη «στήριξη μετά κηδεμονίας» από τους εταίρους μας. Με την εμπειρία του κακού παρελθόντος, αναρωτιέται όμως κανείς τι ακριβώς έχει γίνει από τις ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας προς την κατεύθυνση ουσιαστικής αλλαγής της εικόνας στην αγροτική οικονομία. Τίποτα ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Προφανώς, οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται την κρίση, ήταν απασχολημένες με το «να σώσουν τη χώρα».

Πόσο «πολύτιμος» ήταν ο χρόνος των πρόσφατων πολυμελών υπουργικών σχημάτων, ώστε να μην έχουν περιθώριο να καταναλώσουν λίγο από αυτόν στην κατάρτιση μιας βιώσιμης εθνικής στρατηγικής για την αγροτική οικονομία; Σε μια χώρα που έχει καταστεί ελλειμματική στην αγροτική παραγωγή, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολυτέλεια, αλλά βασική ανάγκη. Από την παρούσα κυβέρνηση, ακόμη αναμένουμε δείγματα.

Εως τώρα, όταν μιλάει για ανάπτυξη, δείχνει να έχει κατά νου το μοντέλο των δημοσίων έργων, που βόλευε πολιτικούς και επιχειρηματίες επί σειρά ετών, αλλά το μόνο που «ανέπτυξε» ήταν ο εθνικός λογαριασμός του δημοσίου χρέους.

Νίκος Φραντζής - nfran@naftemporiki.gr

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2262370