Από τον Αντενάουερ στον Χερ Φούχτελ

Το Δ΄ Οικονομικό Ράιχ σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει ως «δούρειο ίππο» τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ)

Όποιος βρεθεί στο Εμπορείο της Σαντορίνης είναι πολύ πιθανό να συναντή­σει μια μικρή μονάδα ενοικιαζόμενων δωματίων με το όνομα «Αντενάουερ». Οι ηλικιωμένοι ντόπιοι, μάλιστα, είναι βέβαιο ότι θα θυμηθούν και έναν παλιό οδηγό ταξί με το παρατσούκλι Αντενάουερ. 0 λόγος που το όνο­μα του πρώτου μεταπολεμικού Καγκελαρίου της Γερμανίας επιζεί στο νησί είναι απλός, αν και οι περισσότεροι κάτοικοι πιθανώς να αγνοούν ότι συνδέεται με ένα σκάνδαλο που αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους οι Γερμανοί απέφυ­γαν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, εδραίωσαν τα συμφέροντα των επιχει­ρήσεων τους στην Ελλάδα και συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη διαφθορά της πο­λιτικής σκηνής έως τις μέρες μας.

Ο Κόνραντ Αντενάουερ, μία από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες της γερ­μανικής πολιτικής σκηνής, ήταν ανιψιός του ανασκαφέα της Αρχαίας Θήρας. Φρειδερίκου Χίλερ φον Γκέρτρινγκεν. Όταν το Μάρτιο του 1954 αποφάσισε να επισκεφτεί την Ελλάδα, ζή­τησε μεταξύ άλλων να επισκεφτεί και την ανα­σκαφή του πολύ σπουδαίου επιγραφολόγου θείου του. Την εποχή εκείνη πανίσχυρος υπουργός Συντονισμού -και επικρατέστερος διάδοχος του στρατάρχη Παπάγου- ήταν ο Θηραίος Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ο οποίος έσπευσε να ικανοποιήσει την επιθυμία του διακεκριμέ­νου ξένου. Επειδή όμως δεν υπήρχε δρόμος για την Αρχαία Θήρα, δόθηκε εντολή να κατα­σκευαστεί. Επιστρατεύτηκαν τότε όλοι οι άν­τρες του νησιού και ολοκλήρωσαν το δρόμο σε τόσο σύντομο χρόνο, που από κάποιους ονο­μάστηκε «Δρόμος των Επτά Ημερών». Ο οδη­γός, ο οποίος τον παρέλαβε στη συνέχεια με το αυτοκίνητο, πέρασε κατόπιν όλη τη ζωή του με το παρωνύμιο Αντενάουερ…

Η επίσκεψη, βέβαια, καθώς και η συνοδεία του Μαρκεζίνη κάθε άλλο παρά τουριστικό χα­ρακτήρα είχαν. Ο Γερμανός Καγκελάριος είχε δεχθεί ένα χρόνο πριν, το 1953, την επίσκεψη Παπάγου, ο οποίος επέστρεφε στη Γερμανία αυ­τή τη φορά όχι ως κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των χιτλερικών στρατευμάτων, αλλά ως πρωθυπουργός μιας χώρας κατε­στραμμένης μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο, ζητώντας επειγόντως εμπορικές συμφωνίες και ρευστό. Η Γερμανία, αν και δεν είχε αποζημιώσει τους Έλληνες, εμφανιζόταν έτοιμη για επενδύσεις.

Ήταν η πρώτη φορά που η ελληνική κοινή γνώμη μάθαινε για το γερμανικό κολοσσό Siemens, αλλά και για το πρώτο μεγάλο σκάν­δαλο στο οποίο εμπλεκόταν ο υπερυπουργός Μαρκεζίνης και το οποίο έχει συγκλονιστικές ομοιότητες με το σήμερα… Η υπόθεση περιπλέχθηκε όταν ο Έλληνας εκπρόσωπος της Siemens κατηγόρησε για μίζες στενό συνεργά­τη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος ως υπουργός Συγκοινωνιών είχε καταγγείλει τη συμφωνία ως σκανδαλώδη. Το θρίλερ των ελληνογερμανικών σχέσεων έλαβε τέλος με την υπογραφή μιας συμβιβαστικής συμφωνίας (του πρωθυπουργού πλέον) Καραμανλή με τον Αντενάουερ το 1958, πίσω από την οποία υπήρξαν συμβιβασμοί και παραχωρήσεις, που έφτασαν έως την αμνήστευση των Ναζί εγκληματιών στην Ελλάδα, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το ση­μερινό συμβιβασμό του δημοσίου με τη Siemens.

Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, οι Γερμανοί κατάφεραν να παραμείνουν στη χώρα μας ως «κατακτητές», αυτή τη φορά όμως όχι με τη δύναμη της καταστολής και όπλα, αλλά με όχημα τις επενδύσεις και τα δημόσια έργα. Ακόμα και οι δύο χαρισματικοί πολιτικοί, αν και εκλιπόντες, καταφέρνουν να συνδέονται μέχρι και στις μέρες μας, καθώς τα δύο (αδελφά) πο­λιτικά ιδρύματα που φέρουν το όνομα τους, το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής» και το Ίδρυμα «Κόνραντ Αντενάουερ». βαδίζουν χέρι χέρι, προωθώντας συνέργειες και εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, υποκαθι­στώντας πολλές φορές ακόμα και τις επίσημες κυβερνήσεις. Περισσότερο από μισό αιώνα αρ­γότερα η κρίση φέρνει ξανά τα γερμανικά πολιτικά ιδρύματα στην Ελλάδα, σε μια περίοδο που τα γερμανικά συμφέροντα εποφθαλμιούν τον πλούτο της χώρας μας, έχοντας κατορθώσει να εγκαθιδρύσουν μέσω του Μνημονίου μια ιδιό­τυπη οικονομική «κατοχή».

Οι Γερμανοί ξανάρχονται με τοποτηρητή τον Φούχτελ

Το βράδυ της 24ης Μαΐου 2012, λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές, στην αίθουσα «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστήμιου Αθη­νών πραγματοποιήθηκε μια κλειστή συνάντηση μεγαλοστελεχών του γερμανικού Σοσιαλδημο­κρατικού Κόμματος (SPD) στην Αθήνα. Σε αυτή την «πριβέ» συνάντηση, στην οποία συμμετείχε ο επικεφαλής του Ιδρύματος «Αντενάουερ» και ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα, παραβρέθηκε κι ένας άνθρωπος-κλειδι από το lobby του Συν­δέσμου Γερμανών Βιομηχάνων ενώ από ελλη­νικής πλευράς παρέστησαν γερμανομαθείς παράγοντες. Εκεί αναλύθηκαν διεξοδικά όλα τα ενδεχόμενα γύρω από το ελληνικό πρόβλημα και έχει ιδιαίτερη σημασία πως εκφράστηκε η γερμανική πεποίθηση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Το γερμανικό lobby, που εργάζεται μεθοδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια στη χώρα μας και μετά την υπογραφή του Μνημονίου 1 έχει βάλει για τα καλά πόδι στην περιοχή, δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτω­ση μια έξοδο της χώρας από το κοινό νόμισμα.

Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι δα­νειστές μας, και κυρίως το Βερολίνο, απέκτησαν εμπράγματα και πλήρως κατοχυρωμένα νομικά δικαιώματα επί του «ελληνικού πλούτου». Καλά ενημερωμένη πηγή σημείωνε με νόημα πως τις ημέρες της κλειστής συνάντησης «ανέβηκε» σε μερικά ΜΜΕ ένα δημοσιογραφικό θέμα σχετικό με το ενδιαφέρον των Γερμανών για τη δημι­ουργία και λειτουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στην Ελλάδα. Αυτά τα σχέδια των Γερμανών θα χαρακτηρίζονται από ελαστικές συνθήκες εργασίας, ειδικό φορολογικό καθεστώς, αλλά και προνόμια, όπως και χρημα­τοδοτήσεις άμεσα από την ΕΚΤ και τα κοινοτι­κά ταμεία, με ενεργοποίηση της Γερμανικής Τράπεζας Επενδύσεων. Όλοι. ωστόσο, οι πα­ρευρισκόμενοι δεν έκρυβαν τον προβληματι­σμό τους για το γεγονός ότι στη χωρά μας κυ­ριαρχεί ένα έντονο αντιγερμανικό μένος, που έχει επιδεινώσει τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Η λύση, σύμφωνα με τους παριστάμενους, θα μπορούσε να ακούει στο όνομα Φούχτελ.

Αρκετούς μήνες πριν ο αρμόδιος για την Ελ­λάδα υφυπουργός (το πλήρες όνομα του οποί­ου είναι Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ) είχε ανακοι­νώσει ότι το Βερολίνο θα έκανε μέσα Εξωτερική Πολιτική στο Πανεπιστήμιο του Τρίερ: «Θα πραγματοποιήσουμε εκδηλώσεις με Γερμανούς και Έλληνες συνδικαλιστές, θα δώ­σουμε εντολές για έρευνες, όπως για την ανερ­γία στους νέους, και μέτρα για την καταπολέμη­ση της, θα διοργανώσουμε περιφερειακά συνέ­δρια με ειδικά θέματα, όπως τον οικολογικό τουρισμό, τις ανανεώσιμες πηγές ή και τις δυνα­τότητες οικονομικής ανάπτυξης. Και θα προ­ωθήσουμε το διάλογο ανάμεσα στα δύο αδελφό κόμματα, ΠΑΣΟΚ και γερμανικό Σοσιαλδημο­κρατικό Κόμμα (SPD)».

Πράγματι, το «Έμπερτ» έχει ως κύρια στόχευση τα συνδικάτα. «Όταν οι Γερμανοί αγο­ράσουν εταιρείες στην Ελλάδα, δεν θα θέλουν να έχουν προβλήματα με συνδικαλιστές, οπό­τε πρέπει να αναμένονται ανάλογες δράσεις», λένε με νόημα άνθρωποι που έχουν συνεργα­στεί με το «Φρίντριχ Έμπερτ». Το ίδρυμα ήρθε στην Ελλάδα το 1978 και αποχώρησε το 2005. Το timing προφανώς δεν ήταν τυχαίο. Ήρθε στην Ελλάδα στις αρχές της μεταπολίτευσης και έφυ­γε λίγο μετά την πτώση της κυβέρνησης Σημίτη, εκτιμώντας πως πια δεν υπήρχε λόγος παρου­σίας στην Αθήνα. Οι σχέσεις με τον πρώην Έλ­ληνα πρωθυπουργό ήταν εξαιρετικές κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών και παραμένουν τέτοιες έως και σήμερα, καθώς ο γερμανομαθής Έλληνας πολιτικός παραμένει προνομιακός προσκεκλημένος ως κεντρικός ομιλητής σε αρκετές εκδηλώσεις του ιδρύματος στη Γερμανία. Στα πρώτα βήματα του, μάλιστα, το ίδρυμα εκπροσωπούνταν από Γερμανό εντε­ταλμένο, ο οποίος είχε δικό του αυτοκίνητο και υπαλλήλους, σε επίπεδο που η εκπροσώπηση έμοιαζε με διπλωματική!

Κατά τη διάρκεια της κλειστής εκδήλωσης για τα εγκαίνια επαναλειτουργίας του Ιδρύματος «Φρίντριχ Έμπερτ» στην Ελλάδα, ο Γερμανός διευθυντής του θέλησε να δώσει τη δική του διάσταση στο ερώτημα γιατί ήρθαν και πάλι στη χώρα μετά από απουσία σχεδόν μιας δε­καετίας. «Όποιος θέλει να βοηθήσει την Ελ­λάδα πρέπει να πάει στη χώρα. Αυτό κάνουμε κι εμείς!» είπε χαρακτηριστικά σε μια απο­στροφή του λόγου του, προκειμένου να πείσει για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Μόνο που δεν αρκέστηκε σε αυτά.

Θυμήθηκε την υπογραφή της συμφωνίας για τη διεύρυνση της Ε.Ε. στη Στοά του Αττάλου. Και παραδέχτηκε τις αδυναμίες του κοινού νομί­σματος, σημειώνοντας ότι «δεν είναι συμβατό με την εθνική κυριαρχία, γι’ αυτό πρέπει να πά­με σε υποχωρήσεις στην εθνική κυριαρχία».

Στην ίδια εκδήλωση μάλιστα ξεχώρισε και η ομιλία της αντιπροέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του SPD, Έλκε Φέρνερ, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχθηκε ότι τα μέτρα του Μνημονίου είναι τόσο σκληρά, που ούτε στη Γερμανία δεν θα περνούσαν! Στο σουαρέ βέβαια υπήρχε και ελληνική συμμετοχή. Μίλησε η Άν­να Διαμαντοπούλου, ως εκπρόσωπος του Ευάγγελου Βενιζέλου. Είπε ότι στην Ελλάδα πρέπει να αναγεννήσουμε τη ριζοσπαστική σοσιαλδη­μοκρατία και ότι, όταν το παλιό πεθαίνει, μέχρι να έρθει το καινούργιο, το ενδιάμεσο είναι η εποχή των τεράτων. Εκεί ήταν και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, ο οποίος συμπέρανε ότι ζούμε τη δική μας Βαϊμάρη.

Ίδρυμα «Κόνραντ Αντενάουερ»

Από την οδό Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι, όπου βρίσκεται η έδρα του «Φρίντριχ Έμπερτ», μέχρι την οδό Μουρούζη είναι μόνο μερικά λε­πτά. Εδώ στεγάζεται το δεύτερο μεγάλο γερμα­νικό πολιτικό ίδρυμα, το χριστιανοδημοκρατικό «Κόνραντ Αντενάουερ». Έλληνες εταίροι της διευθύντριας Σουζάνα Φογκτ στην Ελλάδα είναι πρωταρχικά το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καρα­μανλής» και η Νέα Δημοκρατία, αλλά βέβαια και άλλοι φορείς από το χώρο της κοινωνίας, της επιστήμης και της οικονομίας.

Το Ίδρυμα «Αντενάουερ» ήρθε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 και τα ίχνη του χάνονται κά­που στη δεκαετία του ’90, λίγο μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Διέθετε οργανω­μένο γραφείο και είχε επικεντρωθεί σε σεμινά­ρια πολιτικής επιμόρφωσης. Όσοι θυμούνται την παρουσία του ιδρύματος έχουν θετική άποψη, ενώ λένε ότι βοήθησε τα στελέχη της Ν.Δ. να επιμορφωθούν. Είχε όμως συμβολή και στα θε­σμικά όργανα του κόμματος, με ιδιαίτερη επιμονή στη σημασία που έχει ο τρόπος επιλογής πο­λιτικών στελεχών. Έκτοτε έχει επανειλημμένα συνεργαστεί με το think tank της Ν.Δ., το Ινστι­τούτο «Κωνσταντίνος Καραμανλής», σε εκδη­λώσεις και συνέδρια.

Πρόσφατα, μάλιστα, σε μια προσπάθεια να ξεπαγώσει τις σχέσεις του με το Βερολίνο και τους Χριστιανοδημοκράτες, και ο Αντώνης Σα­μαράς πραγματοποίησε ομιλία σε εκδήλωση του ιδρύματος, του οποίου ηγείται σήμερα ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβου­λίου Χανς-Γκερτ Πέτεριγκ, από τους στενούς πολιτικούς φίλους της κ. Μέρκελ.

Ίδρυμα «Χάινριχ Μπελ»

Τη Θεσσαλονίκη επέλεξε το πράσινο ίδρυμα «Χάινριχ Μπελ» για έδρα του στην Ελλάδα. Εκπρόσωπός του εδώ είναι η Όλγα Δρόσου, που μετά από δεκαετίες στη Γερμανία επέστρεψε στη γενέτειρα της. Βέβαια, δεν αυτός ο λόγος που το Ίδρυμα «Μπελ» επέλεξε τη Θεσσαλονίκη για έδρα, σύμφωνα με την κ. Δρόσου, αλλά οι οικο­λογικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει η νέα δημοτική αρχή και το γεγονός ότι έχει θέσει ως στόχο μια μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα του δήμου.

Μικρότερα ιδρύματα είναι το «Ρόζα Λούξεμπουργκ», το οποίο ανήκει στο Die Linke της Αρι­στεράς. Το ίδρυμα ενδιαφέρεται επίσης για ενεργότερη παρουσία στην Ελλάδα και αναφέ­ρεται στη σχετική ανακοίνωση του Γ. Φούχτελ. Μάλιστα, στις αρχές Δεκεμβρίου οργάνωσε καμπάνια για την Ελλάδα σε τέσσερις γερμα­νικές πόλεις σε συνεργασία με το Ίδρυμα «Νίκος Πουλαντζάς». Το DieLinkeέχει επανειλημμένα εκφράσει την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό με τοπο­θετήσεις στη Βουλή, δημοσιεύματα, μπρο­σούρες και συγκεντρώσεις.

Όλα αυτά έρχονται σε περίοδο που το Βερολί­νο δείχνει να κάνει ανοίγματα στην ελληνική κοινωνία, συνειδητοποιώντας τη μεγάλη ζημιά που έχουν κάνει τα δύο τελευταία χρόνια στις ελληνογερμανικές σχέσεις οι φραστικές υπερβολές, η αυστηρή ρητορική των Γερμανών επι­σήμων αλλά και τα ανθελληνικά δημοσιεύματα στο γερμανικό Τύπο. Μάλιστα, το Βερολίνο έχει πειστεί ότι θα βελτιώσει την εικόνα της Γερ­μανίας στην Ελλάδα και θα μετριάσει τα αντιγερμανικά αισθήματα η πιο ενεργή παρουσία του στην Αθήνα. Μόνο που εδώ κρύβεται η μι­σή αλήθεια, καθώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι πί­σω από αυτά τα ιδρύματα κρύβεται ένα καλοσχεδιασμένο επενδυτικό πλάνο και η ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος για τις γερμανικές εταιρεί­ες που θέλουν να τοποθετηθούν στην κατε­στραμμένη ελληνική οικονομία.

Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και τα κονδύλια των 16 δισ.

Όταν η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ανα­κοίνωνε τη δημιουργία ενός υφυπουργείου για την Ελλάδα, διορίζοντας τον Χανς Γιόαχιμ Φού­χτελ ως αρμόδιο για τη χώρα μας, τα ελληνικά ΜΜΕ εξάντλησαν την είδηση σε αντιγερμανικές κορόνες, για την προσβολή από τη γερμανική κυ­βέρνηση που όριζε ένα Γερμανό επίτροπο στο ρό­λο του τοποτηρητή. Η ουσία όμως της είδησης κρυβόταν πίσω από τις ανακοινώσεις της γερμα­νικής κυβέρνησης και περιλάμβανε ένα πακέτο δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που προορίζε­ται για τη χώρα μας.

Όπως είχε δηλώσει τότε ο κ. Φούχτελ, υπάρχουν πάνω από 100 προγράμματα στην Ελλάδα προς άμεση υλοποίηση με τα κονδύ­λια των 16 δισ. ευρώ που θα μπορούσαν να εκταμιευτούν αν υπήρχαν οι συγκεκριμένες μελέτες. Όπως είχε δηλώσει μάλιστα στους Έλληνες βουλευτές της Επιτροπής Ελληνογερμανικής Φιλίας που συναντήθηκαν μαζί του στο πλαίσιο πενθήμερης επίσκεψής τους στο Βερο­λίνο, η Γερμανία με 80 εκατ. πληθυσμό διέθεσε σε αναπτυξιακά προγράμματα 10 δισ. για να αν­τιμετωπίσει την κρίση του 2008, ενώ η Ελλάδα με 11 εκατ. έχει στη διάθεση της 16 δισ. Το ερώ­τημα, λοιπόν, είναι γιατί αυτά τα χρήματα δεν ήρθαν ποτέ στη χώρα μας, που παρά την κρίση παραμένει ισότιμο μέλος της ΕΈ, και άρα δι­καιούται την ευρωπαϊκή επιδότηση;

Η απάντηση δόθηκε εμμέσως μεν, πλην σαφώς, από τον ίδιο τον κ. Φούχτελ. Η «κακή» και προβλη­ματική ελληνική δημόσια διοίκηση δεν μπορούσε να υλοποιήσει τις απαραίτητες μελέτες για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κονδύ­λια. Άρα, η γερμανική κυβέρνηση θα ενίσχυε με κρατική επιχορήγηση τα ερευνητικά ιδρύματα των κομμάτων (όπως το Ίδρυμα «Κόνραντ Αντενα­ουερ» του CDU και το «Φρίντριχ Έμπερτ» του SPD), προκειμένου να επιστρέψουν με ερευνητι­κά προγράμματα στην Ελλάδα. Ο στόχος, σύμφω­να με τον κ. Φούχτελ. ήταν να προκύψουν μέσα από τα ιδρύματα αυτά προτάσεις για συγκεκριμένα προγράμματα, που θα εξασφαλίζουν την καλύτερη απορροφητικότητα των ευρωπαϊκών κονδυλίων.

Το σχέδιο των Γερμανών είναι απλό και μεγα­λοφυές. Το ενδιαφέρον της Γερμανίας επικεν­τρώνεται στο ΕΣΠΑ και στον τρόπο αξιοποίησης του, ενώ ταυτόχρονα συνδέεται με την οριοθέ­τηση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ). Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γερμανός Αντικαγκελάριος Ρέσλερ και η αντιπροσωπία του γερμανικού ΣΕΒ, που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας πέρυσι το Σε­πτέμβριο, έθεσαν ως προϋπόθεση για να επενδύ­σουν στην Ελλάδα ότι θα έπρεπε να οριοθετηθούν ΕΟΖ και να αξιοποιηθούν χρηματοδοτικά μέσα περιφερειακής πολιτικής της Ε.Ε.

Με απλά λόγια, οι Γερμανοί συνδέουν το ΕΣΠΑ με τις ΕΟΖ και θέλουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Ζητούν να επωφεληθούν από το «ελληνικό ΕΣΠΑ» (κονδύλια που θα έπρεπε να έχουν αξιοποιηθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις) με τη σύναψη συμβολαίων συμβουλευτικών υπηρεσιών «τεχνογνωσίας», αλλά και συμμετοχή στις επενδύσεις. Ζητούν αφενός να απορροφή­σουν αυτοί τα (δικά μας) ευρωπαϊκά κονδύλια (εφόσον εμείς δεν μπορούμε!), αφετέρου να «διασφαλίσουν» τα κέρδη τους σε φορολογι­κούς παραδείσους (ΕΟΖ), όπου δεν θα ισχύουν οι νόμοι της ελληνικής επικράτειας, αλλά οι νό­μοι της αγοράς.

Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται ο κατακερμα­τισμός της χώρας σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, με ελάχιστη ή μηδενική φορολογία, με εργασια­κές σχέσεις arbeitslagern (στρατόπεδα εργα­σίας) και πολεοδομικούς κανόνες ανύπαρκτους. Το «καρότο» είναι ότι μέσα στις ζώνες διαμορφώ­νεται ένα περιβάλλον για προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, που θα ευνοήσουν την οικο­νομία της χώρας και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Και σε αυτόν το σχεδιασμό τα γερμανι­κά πολιτικά ιδρύματα έχουν κορυφαίο ρόλο.

Η μελέτη για το σχεδιασμό και την υλοποίηση του σχεδίου για τις ΕΟΖ έχει ήδη ανατεθεί, εκτός των Γερμανών «εντεταλμένων» των δύο μεγάλων γερμανικών κομμάτων, Ράιχενμπαχ (SPD) και Φούχτελ (CDU), επίσης στα ερευνητικά ιδρύματα των κομμάτων του γερμανικού Κοινοβουλίου (εκτός της Αριστεράς). Τα ερευνητικά ιδρύματα που συμμετέχουν είναι το «Κόνραντ Αντενάουερ» του CDU, το «Φρίντριχ Έμπερτ» του SPD, το «Φρίντριχ Νάουμαν» του FDP και το «Χάιν­ριχ Μπελ» των Πρασίνων, τα οποία θα εκπονή­σουν ειδικές μελέτες που αφορούν την Ελλάδα, σχετικά με την ενεργοποίηση 100 έργων μέσα από τα κονδύλια του ΕΣΠΑ.

Η Β. Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη είναι ήδη πρώ­τες στη σειρά για Ειδική Οικονομική Ζώνη, ενώ το γερμανικό προξενείο της πόλης πρόκειται να έχει το συντονιστικό ρόλο. Πρόσφατα η πρόταση για τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών επανήλθε στο προσκήνιο από τον υπουργό Ανά­πτυξης Κ. Χατζηδάκη, υποστηρίχθηκε όμως και από τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, σε συνέντευξη που έδωσε ο τελευ­ταίος στο περιοδικό «Spiegel».

Μάλιστα, όλως τυχαίως, στο θέμα που ανακί­νησε η «Zeit-Online» (όπου μάλιστα ένας Γερμα­νός καθηγητής πανεπιστημίου πρότεινε να μετα­τραπεί όλη η χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη!) αναφέρθηκε με συνέντευξη του ο Χρήστος Κατσιούλης, ο οποίος διευθύνει το γραφείο του Ιδρύματος «Φρίντριχ Έμπερτ» στην Αθήνα, λέ­γοντας ότι: «Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι προσανατολισμένες στα πραγματικά επενδυτικά εμπόδια: την υπερ­βολική γραφειοκρατία, τις πολύχρονες διαδικα­σίες αδειοδότησης και τη νομική ανασφάλεια, η οποία προκύπτει από το γεγονός ότι οι νομοί διαρκώς μεταρρυθμίζονται».

Πρωτοπόρος η Θράκη

«Hier ist das wirkliches Paradies (Εδώ είναι ο αληθινός Παράδεισος)», έλεγε στους συνδαιτυμόνες του ο Γιόζεφ Άκερμαν ανάβοντας το πού­ρο του ένα όμορφο σούρουπο του Σεπτεμβρίου του 2009 στο φημισμένο εστιατόριο της παρα­λίας του Αϊ-Γιώργη λίγο έξω από την Αλεξαν­δρούπολη. Ανάμεσα στους ομοτράπεζους του κ. Άκερμαν βρίσκονταν και η Κατερίνα Καραγιάννη, στέλεχος παλιότερα της Deutsche Bank και ιδρύτρια του Οικονομικού Φόρουμ της Θράκης, επιχειρηματίες της ακριτικής περιοχής και τοπικοί παράγοντες.

Η κ. Καραγιάννη ήταν αυτή που έριξε την ιδέα για τη δημιουργία μιας Ειδικής Οικονομικής Ζώ­νης στη Θράκη -την υλοποίηση της οποίας υπο­στηρίζει ένθερμα η γερμανική Καγκελαρία- με πολύ χαμηλό φορολογικό συντελεστή. Μάλιστα, η ίδια πρωτοστάτησε στην υποβολή σχετικής πρότασης τόσο στην ελληνική κυβέρνηση όσο και στην Ε.Ε. Οι επαΐοντες μιλούσαν τότε για την ΕΟΖ, για την ανάπτυξη μιας σημαντικής πρωτο­βουλίας, με στόχο τη διαφύλαξη ασφαλώς των γερμανικών συμφερόντων. Ειρήσθω εν παρό­διο, η DeutscheBank είχε ήδη αναλάβει σύμβουλος αποκρατικοποίησης του δημοσίου.

Ακόμα και το δικηγορικό γραφείο που εκπό­νησε τη σχετική έκθεση είναι γερμανικό. Πρόκειται για τη νομική εταιρεία Dankelmann und Kerst, σύμφωνα με την οποία η δημιουργία μιας τέτοιας ειδικής ζώνης, στο πλαίσιο της Ευρω­παϊκής Ένωσης, είναι εφικτή, ενώ υπάρχει και προηγούμενο εντός της Ε.Ε., με 14 Ειδικές Οικο­νομικές Ζώνες, στην Πολωνία. Σύμφωνα με την έκθεση του, που συντάχθηκε από τον ειδικό στο φορολογικό δίκαιο δρ. Χανς Μπέεγκ για λογαριασμό του Οικονομικού Φόρουμ Θράκης, σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη «ισχύουν διαφορε­τικές δασμολογικές, φορολογικές και λοιπές ει­δικές νομοθετικές ρυθμίσεις, κανονισμοί και δι­οικητικά προνόμια επί διαμετακομιζομένων αγαθών που δεν παράγονται στη χώρα».

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η ΟΕΒΕ Ξάν­θης με επιστολή της καλεί τους τοπικούς παρά­γοντες σε επαγρύπνηση για τη δημιουργία των ΕΟΖ, διότι, όπως αναφέρεται στην επιστολή, σε αυτές τις Ζώνες θα μπορούν να απασχοληθούν παράνομοι μετανάστες. Όπως αναφέρει στην επιστολή της, το Π.Δ. που ενεργοποιεί το άρ­θρο 37-5 του Ν. 3907/2011 (Οδηγία 2008/115/ΕΚ για την επιστροφή παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών) προ­βλέπει ότι οι επιχειρηματίες που θα έχουν επενδύσει στην ΕΟΖ θα μπορούν να απασχο­λήσουν παράνομους μετανάστες. Πιο αναλυτικά το άρθρο 37-5 αναφέρει ότι «Σε περίπτωση αδυναμίας των αρμοδίων κατά περίπτωση αρχών να διασφαλίσουν με ίδιους πόρους ή μέσα ότι οι υπήκοοι τρίτων χωρών των οποίων η απομάκρυνση έχει αναβληθεί απο­λαμβάνουν κατά το χρονικό διάστημα της ανα­βολής στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς προσωρινής στέγασης σε εγκαταστάσεις δημοσίου ή κοινωφελούς χαρακτήρα και γενικότερα ότι κα­λύπτουν τις άμεσα βιοτικές τους ανάγκες, μπο­ρεί να επιτραπεί μετά από σχετική άδεια να απα­σχολούνται ως μισθωτοί σε τομείς απασχόλη­σης σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας».

Ο «ρόλος» στα Βαλκάνια

Μία από τις δραστηριότητες των πολιτικών αυ­τών ιδρυμάτων, που επίσης σηκώνει πολλή κου­βέντα, είναι ο ρόλος τους στα εθνικά μας θέματα. Σύμφωνα με τα όσα ακούγονταν κατά καιρούς στους διαδρόμους της Ν.Δ., δεν ήταν μόνο οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί που δραστηριοποι­ήθηκαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία για τη δια­φήμιση του Σχεδίου Ανάν. Το Ίδρυμα «Φρίντριχ Έμπερτ» του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ξεδί­πλωσε αρκετά προγράμματα. Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδότηση μιας ομάδας ελληνοτουρκικής φιλίας 15 Ελλήνων και Τούρκων δη­μοσιογράφων, η οποία ταξίδεψε σε πολλές πό­λεις για να εξηγήσει τα θετικά του σχεδίου. Δυστυχώς, κανένας δημοσιογράφος από αυτούς που επελέγησαν δεν είχε άποψη κατά του Σχεδίου Ανάν. Επελέγησαν όλοι με κριτήριο να είναι θετικοί για το σχέδιο!

Κατά τη διάρκεια της λαϊκής εξέγερσης στην Αλβανία, μάλιστα, ενάντια στις παρατράπεζες του Μπερίσα, αρκετά ΜΜΕ υποστήριζαν την κυ­βέρνηση της γειτονικής χώρας, το κόμμα της οποίας λάμβανε χρηματοδότηση από το Ίδρυμα «Αντενάουερ», με βασικό σκοπό την εξασφάλιση των «στρατηγικών μετάλλων» της Αλβανίας και βέβαια το διαμελισμό των Βαλκανίων σαν «ύστε­ρη εκδίκηση» του Γ’ Ράιχ. Το ίδιο ίδρυμα δημο­σίευε το 2010 στα Σκόπια μελέτη με τον προ­κλητικό τίτλο «Μακεδόνες και Έλληνες φοιτη­τές συζητούν», ενώ ταυτόχρονα φιλοξενούσε δηλώσεις του τύπου «Η Μακεδονία και οι Μα­κεδόνες υπάρχουμε ως ειλικρινείς γείτονες και φίλοι» του Προέδρου της ΠΓΔΜ. Γκ. Ιβάνοφ σε άρθρο του, σε έκδοση του περιοδικού «Πο­λιτική Σκέψη», του οποίου η παρουσίαση έγινε από το Ινστιτούτο «Κόνραντ Αντενάουερ» σε συνεργασία του με το τοπικό Ινστιτούτο για τη Δημοκρατία «Societas Civilis».

Είναι προφανές ότι οι Γερμανοί καθοδηγητές των κομμάτων βλέπουν την Ελλάδα ως ένα πολύ καλό ιδεολογικό πειραματόζωο και επιδιώκουν να μας ποδηγετήσουν ιδεολογικά, ώστε να απο­δεχθούμε ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέ­λουν το καλό μας. Άλλος θα το κάνει για λογαρια­σμό του κόμματος της Μέρκελ, άλλος για τους Σοσιαλδημοκράτες, όλοι όμως έχουν στο νου τους να περάσουν την κυρίαρχη ιδεολογία της Γερμανίας. Τώρα μάλιστα που οι Αμερικανοί δεν πολυενδιαφέρονται για την Ελλάδα, αφού έχουν πιο πρόθυμους στα ανατολικά μας σύνορα, οι Γερμανοί ξανάρχονται για να κάνουν αυτή ακρι­βώς τη δουλειά. Να μας πείσουν ότι είναι φίλοι μας και δουλεύουν για το καλό μας, προσφέρον­τας μας ένα ιδεολογικό «μπότοξ», για μια νέα κα­θοδήγηση προς τα γερμανικά ιδεώδη.

Crash, Τεύχος 16

Σεπτέμβριος 2012

Συγγραφή: Του Τάκη Καραμπέρου το είδαμε στο http://www.inprecor.gr