Κάτι τρέχει με τους... Άνω

Του Δημήτρη Μυ

Έχουμε εδώ στο «Ποντίκι» πολλές φορές επισημάνει ότι, κατά την άποψή μας (η οποία δεν είναι πρωτότυπη – δηλαδή δεν ανακαλύψαμε εμείς την Αμερική), η κρίση που βιώνει η χώρα και γενικότερα η Ευρωζώνη, πέρα από την οικονομική, έχει και μια γεωπολιτική διάσταση: πίσω από την κρίση χρέους δύσκολα κρύβεται η αμερικανο-γερμανική σύγκρουση συμφερόντων. Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν τη συνέχιση της κατάστασης που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιφύλασσε στις χώρες της δυτικής Ευρώπης: αυτόν του (αμερικανικού) προτεκτοράτου.

Και η Γερμανία έχει κάθε λόγο (και τη δυνατότητα) να αμφισβητήσει, για λογαριασμό της τουλάχιστον, αυτόν τον ρόλο. Πολύ περισσότερο η Γερμανία θεώρησε ότι είχε την ευκαιρία να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στην ηγεσία της Ευρώπης.

Μέχρι κάποιο σημείο το ευρωατλαντικό σύστημα λειτούργησε συμπληρωματικά. Η διεύρυνση, ας πούμε, του ΝΑΤΟ με τις χώρες τους πρώην ανατολικού μπλοκ προχώρησε βήμα προς βήμα με την ένταξη αυτών των χωρών στην Ε.Ε. Τότε η Γερμανία έκανε τη στρατηγική επιλογή της διεύρυνσης αφήνοντας για αργότερα την εμβάθυνση και τη δημιουργία των μηχανισμών που θα προσέδιδαν στην Ε.Ε. τον χαρακτήρα του παγκόσμιου παίκτη.

Με άλλα λόγια οι Γερμανοί, προκειμένου να ενισχύσουν μια αγορά στην οποία είχαν προνομιακή θέση, αγνόησαν ότι χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα το δικό τους μαγαζί, η Ε.Ε., θα παρέμενε απλώς ένα μαγαζάκι του ΝΑΤΟ.

Αυτό οι Γερμανοί το κατάλαβαν πολύ γρήγορα, όταν ο Μπους άρχισε τη σταυροφορία του στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στην προκειμένη περίπτωση οι νέοι εταίροι στην Ε.Ε. – και πρώην χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης – εμφανίστηκαν πιο Αμερικανοί από τους Αμερικανούς μη επιτρέποντας στην Γερμανία να διατυπώσει καμία αμφισβήτηση της πολιτικής των ΗΠΑ.

Προφανώς οι Γερμανοί, πολύ περισσότερο απ’ όλους, γνωρίζουν τι ακριβώς είναι το ΝΑΤΟ: ο (αμερικανικός) μηχανισμός που κρατά «τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και την Αμερική μέσα στην Ευρώπη».

Στην περίπτωση που όσα γράφτηκαν πιο πάνω πλησιάζουν την πολύπλοκη πραγματικότητα των ημερών, μπορεί κάποιος εύκολα να κατανοήσει γιατί οι Γερμανοί εμφανίζονται σήμερα όψιμοι υποστηρικτές της ελληνικής άποψης για το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε. Σύμφωνα με την ελληνική θέση, να θυμίσουμε, δεν νοείται ένταξη της χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (Ε.Ε. και ΝΑΤΟ) αν προηγουμένως δεν βρεθεί λύση στο θέμα της ονομασίας.

Οι γερμανικές ευαισθησίες διατυπώθηκαν μόλις προχθές από τον αρμόδιο για τη διεύρυνση της Ε.Ε. επίτροπο Στέφαν Φούλε ως εξής, σε δήλωσή του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ευρώπη» (Radio Free Europe) με έδρα την Πράγα:

«Νομίζω πως κατ' αρχάς είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι δεν υπάρχει διάκριση: Όλες οι γείτονες χώρες είναι σημαντικές για την υποψήφια προς ένταξη χώρα, για τη χώρα που επιθυμεί να προσχωρήσει στην Ε.Ε. (σ.σ.: εννοεί την ΠΓΔΜ). Η υπόθεση όσον αφορά τις σχέσεις με την Ελλάδα είναι προφανής: υπάρχει το ζήτημα της ονομασίας το οποίο πρέπει να λυθεί.

Πέραν των σχέσεων με την Ελλάδα, όλο πιο συχνά ακούω για τις σχέσεις και την περιπλοκότητα των σχέσεων με τη Βουλγαρία. Ακούω πολλές δηλώσεις από Βούλγαρους εκπροσώπους, οι οποίοι αναφέρονται σε προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ Σόφιας και Σκοπίων. Αυτό πρέπει να λυθεί από τους πολιτικούς και των δύο πλευρών. Οι πολιτικοί και των δύο χωρών έχουν την ευθύνη.

Η πορεία προς την Ε.Ε. περνά μέσα από τις σχέσεις καλής γειτονίας και, αν θέλετε να καταστείτε καλό μέλος της Ένωσης, ο μοναδικός τρόπος είναι ταυτόχρονα να καταστείτε καλός γείτονας».

Αυτές οι όψιμες γερμανικές ευαισθησίες αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία, εφόσον επαληθευτούν οι πληροφορίες που δημοσιεύονται στο χθεσινό «Ποντίκι» για την ύπαρξη μυστικών εκ του σύνεγγυς συνομιλιών μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων υπό άμεση αμερικανική διαμεσολάβηση.

Στόχος αυτής της αμερικανικής προσπάθειας είναι η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με το όνομα (για ελληνική χρήση) Άνω Μακεδονία μέχρι το τέλος του χρόνου.

Έχει, προφανώς, ενδιαφέρον να δούμε προς ποια κατεύθυνση τους ευρωατλαντικού δίπολου θα γείρει ο Αντώνης Σαμαράς...

http://topontiki.gr/article/40512