(Όχι στις) αυτοκτονίες...

Κι όμως, οι αυτοκτονίες συνεχίζονται...

Αντιθέτως προς το κοινώς λεγόμενο, ιδιαιτέρως μάλιστα μετά από τυχόν στραβές, ότι «η ζωή συνεχίζεται», συνεχίζονται

και οι αυτοχειριασμοί.

Συνεχίζονται και πυκνώνουν.

Ερευνα του Καίμπριτζ που δημοσιεύθηκε στη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση «British Medical Journal», διαπιστώνει ότι, από το 2008, όταν εκδηλώθηκε η κρίση, η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι πρώτες στις αυτοκτονίες.

Αυτή η θλιβερή πρωτιά ουδέποτε έως τώρα είχε σημειωθεί για τη χώρα μας...

Και εμείς, οι πιο πολλοί, νομίζαμε, έως προσφάτως τουλάχιστον, ότι η Ελλάδα με τον ήλιο της, τη θάλασσα και τις άλλες της ομορφιές είναι αφ’ εαυτής φάρμακο που αμβλύνει τέτοια προβλήματα.

Και ίσως εν τέλει να είναι, ίσως χωρίς την Ελλάδα-φάρμακο, οι αυτοκτονίες στη χώρα μας να ήταν πολύ περισσότερες.

Ο Κομφούκιος (ή ο Λάο Τσε; αρχίζω να μη θυμάμαι πια, με τόσα που όλων μας τον νου σκοτίζουν) έλεγε ότι για μια μακρά πορεία προϋπόθεση είναι το ένα, πρώτο, βήμα. Για το ανεπανόρθωτο επίσης αρκεί ένα βήμα, το τελευταίο.

Πώς παίρνει κανείς μιαν τέτοιαν απόφαση και για ποιους λόγους, είναι ένα θέμα τόσον πολύπλοκο, όσον το σύμπαν του κάθε ανθρώπου ξεχωριστάσε συνδυασμό με το άπειρον των συντελεστών γύρω του.

Ομως, η έρευνα του Καίμπριτζ εστιάζει στις «αυτοκτονίες της κρίσης». Παραθέτει στοιχεία από την κρίση του 1929, κάνει συγκρίσεις και προχωρεί σεσυμπεράσματα.

Είναι αλήθεια ότι σε κάθε κοινωνία ενδημούν υποψήφιοι αυτόχειρες, αλλά αν μείνει κανείς σε αυτήν μόνον τη διαπίστωση και μάλιστα τη θεωρήσει ωςικανή και επαρκή εξήγηση του φαινομένου των 

αυτοκτονιών στην Ελλάδα εν καιρώ κρίσης, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ο ίδιος ελαφρόμυαλος και η προσέγγισή του χυδαία. Οχι μόνον επιστημονικώς, αλλά και ηθικώς.

Μια ενδημία υποψηφίων αυτόχειρων που εξελίσσεται σε επιδημία αυτοκτονιών (που μάλιστα δηλώνουν οι ίδιοι τα αίτιά τους ως οικονομικά) την «εξηγεί» κανείς με τέτοια ρηχότητα

μόνον αν είναι κουτός ή νεοφιλελεύθερος, μόνον αν θέλει νααπολογηθεί για ένα σύστημα στο οποίο συμμετέχει ενοχικά ή όχι, αρνούμενος όμως σε κάθε επίπτωση ότι είναι συνένοχος.

Οταν οι αυτοκτονίες άρχισαν να πυκνώνουν στην Ελλάδα στην εποχή της κρίσης, κάποιες γραφίδες, δημοσιογραφικές και άλλες, επιχείρησαν ναυποβαθμίσουν το φαινόμενο σε μελό, σε συνοικιακό... λαϊκισμό τωνδιαταραγμένων ή των αδύνατων χαρακτήρων που δεν εννόησαν το μεγαλείοτης δημιουργικής λογιστικής και απέδρασαν από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Θα ήταν ντροπή, αν δεν ήταν πονηρία.

Αυτοί που τέτοια έγραψαν όχι μόνον δεν εκλήθησαν οι ίδιοι να ζήσουν με 400 Ευρώ ή με μείον 600 Ευρώ τον μήνα, αλλά, οι περισσότεροι, ήταν και είναι απ’ τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», άνθρωποι δηλαδήωφελημένοι απ’ το σύστημα, είτε ως παρατρεχάμενοι υπουργών, είτε ωςκρατικοδίαιτοι ή πελάτες των κομμάτων, είτε ως φερέφωνα της μιντιακής τυραννίδας.

Δεν λέω ότι πρέπει να πεινάει κανείς για να δικαιούται να γράφει για τους πεινασμένους (αυτό όντως είναι λαϊκισμός), λέω όμως ότι δεν μπορούν να «φτύνουν πάνω στον τάφο» των αυτόχειρων εκείνοι που τους πήραν το φαϊ απ’ το τραπέζι,

εκείνοι που βοήθησαν τους Δυνατούς σε ένα ακόμα ανοσιούργημα, εκείνοι που απολογούνται για το... ηθικό δικαίωμα του Δυνατού να γαμάει και να δέρνει.

Ο Ναπολέων έλεγε ότι μία εφημερίδα αξίζει όσο δύο συντάγματα επιλέκτων - και τότε οι εφημερίδες ήταν ακόμα στην αρχή τους! φανταστείτε τι θα έλεγε ο Μεγάλος για την τηλεόραση σήμερα 

και την ικανότητα της προπαγάνδας να φέρνει μέσω του χαζοκουτιού την πραγματικότητα τούμπα.

Διότι, αντί να ντρέπονται οι ασφαλείς για όσα ανάξια έγραψαν και είπαν για τους αυτοκτονήσαντες και τους αυτοκτονούντες,

έφθασαν να αισθάνονται αμηχανία (ακόμα και ντροπή) ορισμένοι απ’ τουςσυγγενείς και τους φίλους των εκδημησάντων - μπας και ήταν χαρακτήρες «αδύναμοι», μπας και δεν ήταν αρκετά δυνατοί ώστε να αντέξουν τον πολιτισμό των κοπρόσκυλων;

To αμετάκλητον της αυτοκτονίας είναι κάτι το τρομακτικό, αφορά καιστους δυνατούς και στους αδύναμους - αν όμως παρέλθει η «στιγμή» και δεν συμβεί, μπορεί να μη συμβεί ποτέ. Κι αν

θέλετε, αυτή είναι και η προσωπική μου έκκληση γράφοντας αυτό το κείμενο: ο εξορκισμός της «κακιάς στιγμής» όπως την έλεγαν οι παλιοί. Οσον αφήνουμε να υπάρχει ένα «μετά», όλα μπορεί να εξελιχθούν αλλοιώς.

Ξέρω ότι αυτό δεν είναι αρκετό, όμως δεν μπορώ να συμβάλω περισσότερο και πιο δυνατά σε αυτό το πεδίο,

παρά λέγοντας μιαν κουβέντα ακόμα: ο κόσμος κατοικείται, όχι μόνον από τους ανθρώπους και όλα όσα συμβαίνουν,αλλά κι από τα πλάσματα του μυαλού μας - ουδείς είναι μόνος του αν αφεθεί στις νεράιδες των πηγών, τιςιστορίες των δένδρων, τις σκέψεις των φιλοσόφων και το τραγούδι της Γης.

Και στην πατρίδα μας, όσον κι αν την έχουν κακοποιήσει οι Δυνατοί, το τραγούδι της Γης ακούγεται σαν ένας ύμνος χρωμάτων, ακούγεται όπως οι παρέεςφίλων, οι συνάξεις συντρόφων, τα στέκια θεών - don’t give up without afight, όπως λέει ο Εθνικός Υμνος όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών...

email:  stathis@enikos.gr

http://www.enikos.gr/stathis/73772,(Oxi_stis)_aytoktonies.html