Αν συνηθίσεις στις καρπαζιές, στο τέλος μπορεί και να σ’ αρέσει…

Του Βασ. Αναστασόπουλου


Ο Αλέκος Τζανετάκος (1937-2010) ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις περισσότερες εκ των ταινιών του, ο κόσμος τον θυμάται ως το παιδί της «καρπαζιάς», πάνω στον οποίο συνήθιζε να… εκτονώνεται η εκάστοτε κινηματογραφική παρέα του, όταν εκείνος εκστόμιζε «κοτσάνες».

Η Ελλάδα του 2012 είναι μια χώρα, που, από την εποχή που έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, έχοντας ισχυρή εξωτερική πολιτική, έφτασε σήμερα να λοιδορείται παγκοσμίως από ανθρώπους που, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα τους γνώριζε ούτε ο… θυρωρός τους. Η λίστα μοιάζει ατέλειωτη: από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μέχρι τον υπουργό Οικονομίας της ίδιας χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ, το κόμμα του οποίου δεν ξεπερνά το 2% εντός των γερμανικών τειχών, εδώ και 2,5 χρόνια, όλοι είχαν -και έχουν- κάτι να πουν για την Ελλάδα, κάποια απειλή να εκτοξεύσουν, κάποια προσβολή να επιφυλάξουν. Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο παράδειγμα, η ωμή και άκομψη παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελάριου, Άνγκελα Μέρκελ, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, με το αίτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την παραμονή ή μη στο ευρώ, ταυτόχρονα με τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Ο «καπνός» που σήκωσε η παρέμβαση Μέρκελ, διαλύθηκε πολύ γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα, πάντως, από αυτόν που σήκωσε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν χαρακτήρισε το νέο πρόεδρο της Γαλλίας, «Ολαντρέου». Αμέσως, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τον είπαν υβριστή, υποστήριξαν ότι καταστρέφει τις συμμαχίες της χώρας στο εξωτερικό… Ποιες συμμαχίες, αλήθεια; Αυτές που «έχτισαν» οι οσφυοκάμπτες Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς, βάζοντας φαρδιές-πλατιές τις υπογραφές τους στα μνημόνια; Αυτές που προϋποθέτουν την ελληνική υποταγή και την απουσία κάθε διαπραγμάτευσης; Ας μην γελιόμαστε… Καμία συμμαχία δεν έχει η Ελλάδα στο εξωτερικό, αυτήν τη στιγμή. Είναι μια χώρα-«παρίας», Ψωροκώσταινα, όπως μάθαμε κι εμείς οι ίδιοι να την αποκαλούμε. Καθώς φαίνεται, συνηθίσαμε σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, συνηθίσαμε να είμαστε «ραγιάδες», με σκυμμένο το κεφάλι. Βιώματα ιστορικά, εμφυτευμένα στο DNA μας είναι αυτά και είναι δύσκολο να «ξεριζωθούν», καταλαβαίνω…

Αλλά να γίνουμε και σωβινιστές; Πιο Γάλλοι και από τους… Γάλλους; Γιατί; Επειδή ο πρόεδρος του δεύτερου σε εκλογική δύναμη κόμματος της Ελλάδας, αποκάλεσε τον Φρανσουά Ολάντ, «Ολαντρέου»; Οποία ύβρις! Μέγιστο πολιτικό «unfair». Πώς τολμάει ο κ. Τσίπρας να αποκαλεί έτσι έναν πολιτικό, στον οποίο αίφνης είδαμε το μεγαλύτερο σύμμαχο της χώρας, αγνοώντας το γεγονός ότι, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ο πρόεδρος της Γαλλίας συντάχθηκε στη γραμμή Μέρκελ για το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας…

Μας αξίζει, ίσως, να μην σηκώσουμε κεφάλι ποτέ… Να μείνουμε απαθείς, την ώρα που μόνο οι… καθαρίστριες στο κτίριο της Κομισιόν και ο… σοφέρ της κυρίας Μέρκελ δεν έχει βγει να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μας πάει «γάντι», καθώς φαίνεται, ο ρόλος του «Τζανετάκου» της Ευρώπης…


http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=199581