Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής

Γράφει για την "Παρέμβαση"

ο Γιώργος Γιούλος

Την περασμένη εβδομάδα ένας νέος άνθρωπος, δάσκαλος και κοινωνικά πολιτικοποιημένος πρόσφερε την ίδια του τη ζωή προκειμένου να θέσει ξανά στη συζήτηση τη σημασία των κοινωνικών αγώνων για τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Λίγες βδομάδες πιο πριν ένας άλλος συνάνθρωπός μας θυσίασε επίσης την ίδια του τη ζωή για να αναδείξει τα αδιέξοδα μιας πολιτικής που καταστρέφει τις ζωές των πολιτών της χώρας.

Αυτές οι τραγικές ιστορίες των συμπολιτών μας αποτελούν την κορυφή μιας σειράς ιστοριών που βιώνει κανείς στο σπίτι του, στη δουλειά του, στη γειτονιά του στην πόλη του εξαιτίας της κρίσης και των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνει το σύστημα εξουσίας. Και είναι αυτές οι τραγικές ιστορίες που τελικά καταφέρνουν να αναδειχθούν μέσα από το σύστημα του κυρίαρχου δημόσιου λόγου που ελέγχεται από το ίδιο σύστημα εξουσίας. 

Όμως μια σειρά άλλων ιστοριών, λιγότερο τραγικών, δεν θα βρει ποτέ διέξοδο στο χώρο του δημόσιου λόγου, δεν θα γίνει ποτέ αντικείμενο οικονομικών και κοινωνικών αναλύσεων αλλά αντίθετα θα συμπυκνωθεί και τελικά θα εξαφανισθεί μέσα στα μακρο-μεγέθη των μακρο-οικονομικών αναλύσεων. Θα είναι στιγμή ή κόκκος σημείου στα γραφήματα του κατώτατου μισθού, των επιχειρήσεων που κλείνουν, του ποσοστού της ανεργίας κλπ. 

Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν θα προσεγγισθεί από καμιά στατιστική μέτρηση γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι η συνέχεια στην ιστορία της ζωής του ανθρώπου που πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του και επιστρέφει απολυμένος και χωρίς ελπίδα να βρει άλλη δουλειά. Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι να δουλεύεις όλο και περισσότερο αλλά να πληρώνεσαι όλο και λιγότερα. Είναι ακόμη, να μετράς τι άλλο δεν μπορείς να πληρώσεις και να το αφήνεις στην τύχη του. Είναι να αγωνιάς για το τι χειρότερο μπορεί να σε βρει χωρίς να περνάει καθόλου από το μυαλό σου η πιθανότητα, έστω, κάτι να πάει καλύτερα. 

Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι τελικά η ανεργία, η εξαφάνιση και η μείωση του εισοδήματος, η φτώχεια, η αγωνία, η αβεβαιότητα, η κατάθλιψη, η ένταση, η οργή και η ψυχολογική πίεση. 

Είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που δεν θα βρει κανείς, όσο και αν ψάξει, στους εκπροσώπους του συστήματος εξουσίας. 

Το ατομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι ιστορίες που δεν θα ειπωθούν ποτέ αλλά θα μείνουν τραγικές για όλους αυτούς που φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς και θα στοιχειώνουν τις σκέψεις και τη δράση μας. 

_______________________________________________________