Ραντεβού με την ιστορία

Γράφει η Πηνελόπη Παχή

Βαδίζοντας προς τις εκλογές, μετά την ολοκλήρωση των απαιτούμενων ρυθμίσεων για τη διασφάλιση των, ανεξέλεγκτων από τις κοινωνίες των ανθρώπων, οικονομικών συμφερόντων και προς την καθιερωμένη περιοδική επίσκεψη των τροϊκανών για την επόπτευση της Επαρχίας και την επιβολή νέων μέτρων που θα ενισχύσουν την εξαθλίωση των πληβείων, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ιστορίας. Ένα γνωστικό πεδίο που χρειάστηκε λίγος μόνο χρόνος για να διαπιστωθεί πως την αδικούμε αν θεωρούμε πως αποτελεί μια διαδικασία συσσώρευσης ημερομηνιών και γεγονότων που είναι δύσκολο να απομνημονευτούν και πως πρόκειται για ένα εργαλείο κατανόησης του κόσμου και ελέγχου του, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν αγνοεί η Εξουσία. 

Καθοδόν προς τις εκλογές, είμαστε αναγκασμένοι να εξασκήσουμε την μνήμη μας γιατί όσοι δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν. Στην παρούσα ωστόσο συγκυρία, αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό γιατί η άρνηση των «τετελεσμένων» απαιτεί  δρώσες δυνάμεις. 

Λίγο πριν τις εκλογές, θα χρειαστεί να ανασύρουμε από την μνήμη μας το ολέθριο χρονικό, της εξαπάτησης των πολιτών (και το μπόλιασμα τους με το μικρόβιο της ανομίας) της κατασπατάλησης των κοινοτικών πακέτων, της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, της ληστείας των ασφαλιστικών ταμείων, της αποδόμησης της παιδείας, της δικαιοσύνης, των ιερών και των οσίων του Γένους, που ανήκει ήδη στην ιστορία. Στο ακατάπαυστο αυτό εργαστήριο, που δεν αποτελεί μόνο μέσο γνωριμίας με σπουδαίους ανθρώπους και μεγαλειώδεις πράξεις καθώς είναι εξίσου σημαντική η ικανότητα της να συνετίζει παραθέτοντας τις καταστροφικές συνέπειες συγκεκριμένων πρακτικών, συμπεράσματα και κανόνες που προκύπτουν ύστερα από την μεθοδική κωδικοποίηση της συσσωρευμένης ανθρώπινης εμπειρίας. 

Κινητήρια δύναμη όλων των αναφερόμενων ανομιών οι αιρετοί εκπρόσωποι του λαού (ανάμεσα τους μάλιστα είναι κι εκείνοι που κάποτε ισχυριζότανε πως είχανε βγει ραντεβού με την ιστορία) που παραγράφουν τις κακουργηματικές τους πράξεις παραβιάζοντας όλους τους κανόνες. Αμετανόητοι  ύστερα ακόμη και από την εμφάνιση των ολέθριων συνεπειών της «πολιτικής» τους, δεν διστάζουν να μεταμορφώνονται από θύτες σε θύματα των πολιτών και της απρόβλεπτης διεθνούς συγκυρίας, που φαίνεται να τους βολεύει. 

Η επικροτητές των σύγχρονων σκλαβοπάζαρων και τσαρλατάνοι της πολιτικής που παραποίησαν τα στατιστικά στοιχειά για να οδηγήσουν τη χώρα τους στα Μνημόνια, την εκποίηση του εθνικού πλούτου, την υποθήκευση της εθνικής ανεξαρτησίας υπάγοντας τη χώρα τους στις εμπράγματες εγγυήσεις που παρέχει το αγγλικό δίκαιο και στα νύχια των Επενδυτών που υπόσχονται Ανάπτυξη σκορπίζοντας κυάνιο στο νέο Eldorado τους, πρέπει να τιμωρηθούν. Όχι απλά γιατί είμαστε μνησίκακοι, αλλά γιατί η επιβίωση του Γένους  είναι αδύνατη χωρίς την αναγνώριση των λαθών, την μετάνοια, την τιμωρία των ενόχων (και όχι μονό ενός επηρμένου) και την επιβολή κανόνων δικαίου. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η θέσμιση έλλογου κοινωνικού βίου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ευημερίας. Κάπως έτσι άλλωστε έκανε την εμφάνιση της η πόλη, για δεύτερη φορά στην ιστορία στον Δυτικό μεσαίωνα, που πρόεκυψε ως αντίδραση στη βία των φεουδαρχών σαν πράξη αυτοπροστασίας, όταν οι κάτοικοι της άρχισαν και πάλι να δρουν από κοινού.

Κάθε στιγμή που οι κάτοχοι των τριάντα αργυρίων  μας υπενθυμίζουν με βεβαιότητα, πως χωρίς αυτούς και τη φωτισμένη πολιτική τους θα επέλθει το χάος και πως τάχα «δεν είναι ο τόπος και ο χρόνος…», πρέπει να θυμόμαστε την ατάκα του ποιητή, γιατί η Ελλάδα βουλιάζει σε απερίγραπτο βάθος φορτωμένη με τα βαρίδια της άθλιας πολιτικής τους.

Καθώς θα πέφτει η ψήφος μας στη κάλπη, θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουμε ότι κατά την γνώμη του Λουδοβίκου ΙΣΤ, ο Βολταίρος και ο Ρουσώ, οι δυο αυτοί άνθρωποι, κατέστρεψαν την Γαλλία, ανέτρεψαν δηλαδή τα «τετελεσμένα» .