"Τι να ψηφίσω; Τσίπρα;"

 

Χρήστου Δημήτρης

Την περασμένη Κυριακή συνόδευσα τη σύζυγό μου που ήταν καλεσμένη σε ένα δείπνο. Περίπου 35 άτομα, όλοι συνταξιούχοι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί καπεταναίοι. Η σύσταση (της συζύγου) ήταν να προσέχω τις πολιτικές συζητήσεις γιατί δεν τους γνωρίζουμε και καλό θα ήταν να μην δημιουργηθεί παρεξήγηση. Όταν ήρθε η ώρα να σερβιριστεί το φαγητό, είχαν στηθεί τραπέζια όπως τα είχε σχεδιάσει η οικοδέσποινα και εγώ βρέθηκα ανάμεσα σε δύο καπετάνιους του εμπορικού ναυτικού, τη σύζυγο του ενός και έναν ηθοποιό. Μπήκα στη συζήτηση ρωτώντας κυρίως για τα ταξίδια τους στις μακρινές θάλασσες. Κάποια στιγμή έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ο ένας καπετάνιος άνοιξε την πολιτική κουβέντα λέγοντας πως στις επικείμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε ή Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ.

Η εξουσία δεν είναι σλόγκαν. Για την Αριστερά η διακυβέρνηση είναι έργο τιτάνιο, που πρέπει να προκαλεί δέος, ώστε να έχει συνείδηση για αυτό που νομίζει ότι είναι σε θέση να υλοποιήσει

ΤΟΛΜΗΣΑ να ρωτήσω γιατί δεν αισθάνεται την ανάγκη να τιμωρήσει αυτούς που διέλυσαν και υποδούλωσαν κυριολεκτικά τη χώρα. “Διότι αυτοί ξέρουν να κυβερνούν” μου απάντησε και με ρώτησε: “Τι να ψηφίσω; Τσίπρα;”. Προσωπικά -ανταπαντώ- θα ψηφίσω Τσίπρα και με τα δύο χέρια. Το ένα για τη μία κόρη μου που είναι στη Γαλλία και το άλλο για τη μικρή, που είναι στην Αγγλία. Θέλω τα παιδιά μου να μπορούν να γυρίσουν πίσω και να προσφέρουν έργο για την πατρίδα τους. Το πείραμα δεν είναι ο Τσίπρας. Το πείραμα πάνω στην πατρίδα μας το υλοποιούν αυτοί που λέτε να ψηφίσουμε για να μην πειραματιστούμε με τον Τσίπρα.

Εκεί βάζω φρένο, γιατί είδα τη σύγκρουση, αλλά ο διάολος επέμενε. Με ρωτάει καλοπροαίρετα η σύζυγος του καπετάνιου: “Μα ο Τσίπρας δεν λέει ότι πρέπει να γυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε τα χρέη μας;”. Αυτό μπορεί να λένε πως το λέει ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος ο Μανώλης Καψής, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν έχω ακούσει να το λέει, ήταν η απάντηση. “Εσείς τον έχετε ακούσει;” τη ρωτώ. “Τώρα που το λέτε δεν είμαι σίγουρη, αλλά έτσι νόμιζα” είπε.

ΣΥΝΕΧΙΖΩ. “Αν εσείς είχατε μια επιχείρηση που τα κέρδη της είχαν μειωθεί και δεν μπορούσατε να πληρώνετε τα πάγια και τις δανειακές σας υποχρεώσεις, θα ήταν χρήσιμο να ζητήσετε πάγωμα των χρεών για δύο ή τρία χρόνια ώστε να πάρετε ανάσα και να πέσετε με τα μούτρα στην αναδιοργάνωση της επιχείρησης για να φτάσετε στο σημείο η επιχείρηση να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της;” ρωτώ. “Αυτό θα συνέφερε και τις τράπεζες, που αν σας πιέσουν θα χάσουν τελικά τα λεφτά που σας έχουν δανείσει”. Αυτό λοιπόν λέει ο Τσίπρας.

Έδειχνε να το σκέφτεται. Όμως στο σημείο αυτό... σανιδώνω τα φρένα μου και με τρόπο η συζήτηση πέρασε στο υπέροχο, ελαφρώς μοσχάτο κόκκινο κρασί που μας είχαν σερβίρει, το οποίο υποθέταμε πως ή από τη Σάμο θα είναι ή από τη Σαντορίνη. Πέσαμε έξω, διότι ρωτήσαμε και μάθαμε πως ήταν από την Καλιφόρνια! Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή.

ΞΕΡΩ πως σας κούρασα, αλλά θεώρησα χρήσιμο να παρουσιάσω μια πλευρά της μεσοαστικής κοινωνίας και του τρόπου που σκέφτεται πολιτικά. Για να καταλάβουμε πώς η κυρίαρχη προπαγάνδα μέσω της τηλεόρασης μπορεί να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, να φοβίζει και να τρομοκρατεί. Ίσως όσα και να έλεγα, να μην άλλαζαν τη γνώμη κανενός, αλλά, όταν κάνεις πολιτική και θέτεις στόχους εξουσίας, ανεξαρτήτως από τα όρια που έχεις σήμερα ως Αριστερά, οφείλεις να βλέπεις τη συνολική εικόνα της κοινωνίας. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως οι ψηφοφόροι πάνω από τα 65 έτη είναι περίπου το 40% του εκλογικού σώματος.

Ο ΚΟΣΜΟΣ, για να σε εμπιστευτεί, θέλει να ξέρει ποιος είσαι, τις πιστεύεις, τι προτείνεις και πού θέλεις να τον πας. Με τις ψήφους διαμαρτυρίας αυξάνεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης τα ποσοστά σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα σχέδια και πολιτικό όραμα που έχεις είναι κατανοητά και αποδεκτά. Αν θέλουμε να μιλάμε για πλειοψηφίες, κανένα ζήτημα δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας. Πρέπει να πείσεις πως η Ελλάδα έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης. Να πείσεις την κοινωνία πως το σχέδιο που έχεις εκεί οδηγεί.

Η εξουσία δεν είναι σλόγκαν. Για την Αριστερά η διακυβέρνηση είναι έργο τιτάνιο, που πρέπει να προκαλεί δέος, ώστε να έχει συνείδηση για αυτό που νομίζει ότι είναι σε θέση να υλοποιήσει. Απαιτούνται κότσια, γνώσεις, ενωτική διάθεση, συνεργασίες, κινητοποίηση των πρωτοπόρων δυνάμεων της κοινωνίας στο όραμα σου. Και μόνο να σκεφτείς την καταστροφή που έχει προκαλέσει ο δικομματισμός στους αξιακούς και ηθικούς κώδικες της ελληνικής κοινωνίας, αρκεί για να σε κάνει σεμνό όταν δίνεις τις υποσχέσεις στους πολίτες. Δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας ή την παρέα μας.

d.xristou@avgi.gr

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=676643